Donderdag 6 februari: Moeizaam naar Best
Door: Tineke
Blijf op de hoogte en volg Tineke
06 Februari 2014 | Nederland, Best
Heel veel moeite vandaag met wakker worden. We starten ook in een bijzonder langzaam tempo, tenminste ik. Marja loopt veel soepeler en houdt zich duidelijk voor mij in.
Mijn vriendin uit mijn kinderjaren is voor mij heel bijzonder en dierbaar. Maar ze laat ons nu wel doodlopen bij een watergreppeltje. Via een klein paadje door een weiland lopen we verder terwijl aan de overkant een mooi pad ligt. Bij een soort plank over het water komt zij weer op de weg, ik loop toch maar door naar een wat echter bruggetje.
Ik kan mijn geluk niet op: in Olland een heus café. Weliswaar op een zwijgende stamgast na geheel verlaten. De wat oudere barvrouw is vriendelijk maar ook zwijgzaam. Zij past op haar 4 maanden oude kleinkind. We lijken toeschouwers bij een stomme film.
Mijn benen willen niet en ik besluit een aspirientje in te nemen. Even gaat het lopen beter.
Als we even later een bankje zien, durf ik ook niet te gaan zitten, het gaat nu beter dus doorlopen!
Het is verbazingwekkend wat je allemaal op de weg ziet liggen: handschoenen - we zouden al een museum kunnen vullen, een injectiespuit, een lege taartdoos, een nieuwe ANWB sleutelhanger, een schoen en natuurlijk de nodige flesjes, blikjes en snoepverpakking. Maar Marja is vooral geboeid door de vele walnoten die we de hele week al overal vinden zonder ook maar een notenboom te zien. Wie weet dit?
Ik ben meer onder de indruk van de volgende heilige die nu onze weg kruist: de Heilige Rita van de Hopeloze Zaken. Ik besluit ook haar nu in mijn lijstje van Heiligen op te nemen.
Deze bestaat nu uit: natuurlijk Jacobus, Christopher, de beschermheilige van reizigers, Antonius voor als ik de weg kwijtraak, Titus Brandsma, parochieheilige, het bruurke van Megen en nu Rita van hopeloze zaken. Maar gauw een paar kaarsjes gebrand.
Ook het volgende bankje sla ik over.
We rusten wel bij het café De Vriendschap in Boskant. De eerste pastoor van de kerk in 1950 verzocht een boerenfamilie om een café te beginnen bij de kerk. De kerk gaat nu dicht, het cafe floreert en bruist gelijk de eigenaars. Zij waren zeer geïnteresseerd in onze tocht. Voor het eerst troffen we iemand voor wie ons doel onbekend was maar er alles van wilde weten.
Daarna moeizaam naar Best. De aspirine raakte uitgewerkt. In Best een kerk met een open deur. Bijzonder was een wand met jacobsschelpen. Bij elke geboorte in de parochie werd er een schelp opgehangen.
We werden verwezen naar de parochie voor onze stempel en zijn vervolgens met de trein weer naar Claudia gegaan.
Mijn vriendin uit mijn kinderjaren is voor mij heel bijzonder en dierbaar. Maar ze laat ons nu wel doodlopen bij een watergreppeltje. Via een klein paadje door een weiland lopen we verder terwijl aan de overkant een mooi pad ligt. Bij een soort plank over het water komt zij weer op de weg, ik loop toch maar door naar een wat echter bruggetje.
Ik kan mijn geluk niet op: in Olland een heus café. Weliswaar op een zwijgende stamgast na geheel verlaten. De wat oudere barvrouw is vriendelijk maar ook zwijgzaam. Zij past op haar 4 maanden oude kleinkind. We lijken toeschouwers bij een stomme film.
Mijn benen willen niet en ik besluit een aspirientje in te nemen. Even gaat het lopen beter.
Als we even later een bankje zien, durf ik ook niet te gaan zitten, het gaat nu beter dus doorlopen!
Het is verbazingwekkend wat je allemaal op de weg ziet liggen: handschoenen - we zouden al een museum kunnen vullen, een injectiespuit, een lege taartdoos, een nieuwe ANWB sleutelhanger, een schoen en natuurlijk de nodige flesjes, blikjes en snoepverpakking. Maar Marja is vooral geboeid door de vele walnoten die we de hele week al overal vinden zonder ook maar een notenboom te zien. Wie weet dit?
Ik ben meer onder de indruk van de volgende heilige die nu onze weg kruist: de Heilige Rita van de Hopeloze Zaken. Ik besluit ook haar nu in mijn lijstje van Heiligen op te nemen.
Deze bestaat nu uit: natuurlijk Jacobus, Christopher, de beschermheilige van reizigers, Antonius voor als ik de weg kwijtraak, Titus Brandsma, parochieheilige, het bruurke van Megen en nu Rita van hopeloze zaken. Maar gauw een paar kaarsjes gebrand.
Ook het volgende bankje sla ik over.
We rusten wel bij het café De Vriendschap in Boskant. De eerste pastoor van de kerk in 1950 verzocht een boerenfamilie om een café te beginnen bij de kerk. De kerk gaat nu dicht, het cafe floreert en bruist gelijk de eigenaars. Zij waren zeer geïnteresseerd in onze tocht. Voor het eerst troffen we iemand voor wie ons doel onbekend was maar er alles van wilde weten.
Daarna moeizaam naar Best. De aspirine raakte uitgewerkt. In Best een kerk met een open deur. Bijzonder was een wand met jacobsschelpen. Bij elke geboorte in de parochie werd er een schelp opgehangen.
We werden verwezen naar de parochie voor onze stempel en zijn vervolgens met de trein weer naar Claudia gegaan.
-
17 Februari 2014 - 11:49
Marja:
Lieve Tineke,
Inderdaad een trage dag maar wel weer bijzonder. Oke, soms verveel ik mij (in gedachten) maar als ik zonder jou was gelopen had ik geen (of weinig) ontmoetingen gehad en zeker geen stempels in mijn pelgrimspaspoort. Dan was mijn focus meer geweest op het aantal kilometers omdat ik graag met jou tot Postel wil lopen.
Marja -
17 Februari 2014 - 11:53
Marja:
VRIENDSCHAP ZIE JE NIET DAT VOEL JE.
Deze foto van een "schilderij" aan de muur in het cafe/restaurant De Vrienschap zegt alles over de relatie die ik heb met Tineke.
Marja -
25 Februari 2014 - 19:18
Yvonne Hulskes-Vogels:
Boskant, dat is het dorp waar ik ben gedoopt en opgegroeid.
Leuk om je verhaal te lezen.
Ikzelf woon in Oirschot, een dorpje na Best.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
