Woensdag 12 februari: De eerste grens over, België

Na een te gezellig ontbijt worden wij door Caty naar buiten gestuurd. Het is natuurlijk te mooi weer om niet te vertrekken. Ik overweeg nog even een dag rust voor mijn been te nemen maar het weer en de verte lonken.
Bij de drogist nog wat slimme dingen gekocht. Marjan koopt wel een hele leuke sjaal . Ik sta in dubio; nee Tineke, leuk heeft ook gewicht.
In Duizel aarzelt mijn been nog even maar dan ineens gaat het lekker.

Ineens merk ik dat ik aan Nico loop te denken. De vader van mijn schoondochter Claudia. Hij is zaterdagavond overleden. We werkten in dezelfde tak, hielden ons beiden bezig met politiek en lagen naast elkaar, voor beiden onverwacht en met spoed, op dezelfde kamer in het ziekenhuis. Voor ik wegging ben ik nog bij hem geweest en spraken wij over deze gezamenlijkheid maar ook dat wij beiden nu een reis gingen maken. De eerste uren loopt hij in mijn hoofd met mij mee.

En ja hoor, door deze mijmeringen mis ik ergens weer een afslag en in plaats van door een natuurgebied loop ik op een fietspad met wel als voordeel langs de Postelse weg.
Na een paar meter loop ik langs een parkeerplaats bij een wandelknooppunt. Een vrouw stapt uit en we raken in gesprek. Even later biedt zij mij aan om samen door de bossen richting Postel te lopen. Met beide handen grijp ik deze kans aan en loop even later over mooie zandpaden in de zon door een schitterend bos. Mia is een wonder. Onderweg geeft zij mij ook nog Nordic walking les en in dit natuurgebied weet zij zelfs een koffietentje. Als wij later afscheid nemen ben ik al zo ver dat ik mij realiseer dat Postel gewoon haalbaar is dankzij Mia.

Vlak daarna tref ik een man die mij verder door de bossen en weilanden leidt.
Hij vertelt te moeten lopen en aan zijn conditie te moeten werken omdat hij de ziekte van lyme heeft. Het nadeel van deze omgeving.

En dan BELGIË! De eerste etappe zit erop, nu nog 3.5 km tot aan de abdij.

Dan de laatste bijzondere ontmoeting onderweg, een fietser. Ook hij vertrekt in mei op de fiets naar Santiago-de-Compostela.
Ik hoor de klokken van de abdij, dit had ik niet verwacht, gehaald!

Ik word hartelijk maar ook bezorgd ontvangen want mijn been, zo goed vandaag, geeft het nu weer op.
Na de mis breng ik de avond door met Liesbeth en Marijs twee ook bijzondere vrouwen en besluit Nadine te bellen om in ieder geval morgen en overmorgen bij haar mijn been rust te geven.