Dinsdag 25 februari: Weer verder, naar Meerhout

Uitgezwaaid bij de Abdij met heel veel goeds, stap ik precies om 9.30 uur in de taxi. Deze brengt mij exact naar de plek bij het kanaal waar ik gisteren ben gestopt.
Pater Nicolaas gaf nog wel een alternatieve route maar ik wilde op het laatste moment mijn plannen niet veranderen.

Het weer is iets minder maar al gauw loop ik weer langs het water. Voor een ander misschien saai, maar water boeit mij altijd.
En wat zie ik...... walnoten!
Ik zie ook een dicht pakje zakdoekjes en besluit die maar mee te nemen.

Een flink stuk verder mis ik ineens mijn routeboekje. Het zal toch niet?Met bijna absolute zekerheid wist ik het: mijn routeboekje was natuurlijk gevallen toen ik de zakdoekjes opraapte. Een echte keuze had ik niet, terug dus.
Hoe groot zou de kans zijn dat het boekje er nog lag? Een weg langs het kanaal, wind, ik zag mijn boekje al vrolijk dobberen in het water.
Tijd voor een schietgebedje naar de heilige Antonius: 'Antonius goede vrind maak dat ik mijn boekje weer vind'.
En ja hoor, precies op de plek die ik in gedachten had lag mijn boekje!
Bijna huppelend liep ik weer de zelfde afstand terug.

Op advies van enkele wandelaars besloot ik iets langer het kanaal te volgen waardoor ik een stukje zou afsnijden. Via een sportterrein zou ik dan weer op de route komen. Dit bleek een voetbalterrein te zijn voor damesvoetbal. Gezien de staat van onderhoud en gebouwen ook in België niet echt hoog aangeschreven maar wel een prima plek om te lunchen en met de paarden te converseren die op dit veld liepen!

Een nog betere plek om te eten en te drinken vond ik later bij het restaurant de waterkant. Ongemerkt was ik toch weer van de route afgedwaald en weer dichter bij het kanaal gekomen.

Tijd voor bezinning.
Hoe lang wilde ik nog doorlopen en waar te overnachten?
Ik nam contact op met Mannu van Pelgrims voor Pelgrims. Nog 8 km.
Eigenlijk te ver. Het restaurant personeel wist ook geen andere oplossing. Ik besloot door te gaan.

Nu als TIP: volg als je daar wilt overnachten niet langer de Via Monastica maar de route van Mannu zelf.
Ik koos voor de Via Monastica omdat deze via Hulsen zou lopen waar in de Hubertus kerk mooie Jacobsramen te zien zouden zijn.....
Niet dus: de kerk was gesloten en volgens mij ondanks een parkeerplek voor gehandicapten voor deze groep altijd onbereikbaar, zie foto. Ik had het kunnen weten: Hubertus, de beschermheilige van de jacht is, nu direct niet een heilige die bij mij past.
Deze route loopt nu langs een weg en is niet aantrekkelijk en soms zelfs zonder fiets of voetpad gevaarlijk.
De eigen route van Mannu is landschappelijk gezien veel mooier en veiliger. Hij bewegwijzert deze ook zelf, met echte schelpen.

Moe en voldaan kom ik aan maar moet lachen als ik bij het huis het bordje kinesist/fysiotherapeut zie. Ik weet niet wie mijn stappen vandaag geleid heeft, maar ik had niet op een betere plek kunnen eindigen.
Mijn voet kreeg de behandeling die het nodig had. De wijn smaakte prima en ik genoot van de verhalen en foto's van Mannu en Linda, ervaren caminogangers die diverse camino's hebben gewandeld.