Maandag 10 maart: Bezoek

In het verslag van Tineke staat nu: ‘maandag mag jij schrijven Mariëtte, haha, en s.v.p. ook jouw foto’s van de bisschopskamer, de andere kamers en die van mij’.
Deze ‘opdracht’ voer ik met plezier uit, want het was bijzonder om een dag de pelgrimssfeer mee te maken die Tineke steeds beschrijft.

Vroeg uit de veren want vanaf Gouda is het ruim 2,5 uur rijden naar Dinant. Files bij Antwerpen en Brussel zorgen er voor dat het 3,5 uur duurt voordat we bij de abdij van Leffe staan. We lopen om het complex heen, zien een deur open staan en gaan naar binnen. De deur kletst hard dicht en dan…. hoor ik een bliebje op de telefoon en lees dat Tineke om 11 uur in de kerk zit. Wij blijken met kabaal midden in die kerkdienst binnen gevallen te zijn….. Een beetje beschaamd gaan we naast Tineke zitten. Het ijle gezang van de paters, de gebeden in het Frans en de serene rust in de kerk geven meteen het gevoel dat we in een andere wereld zijn terechtgekomen. Het ontroert me.

Na de dienst lopen we door een smal gangetje langs de sacristie over de galerij die langs de binnentuin naar de kleine eetkamer. Daar staat de tafel gedekt, ook voor ons, want ook wij vallen onder de gastvrijheid voor pelgrims. Een mooi moment om bij te kletsen. De andere gasten voor het eten komen binnen en ook wij maken kennis met Claire. Aan tafel spreken we Frans en Nederlands door elkaar. Pater Paul komt vragen of het allemaal wel genoeg is. Het eten was al besteld en hij maakt zich zorgen of het met twee extra gasten wel toereikend zou zijn. Nou, meer dan genoeg. Tineke heeft van de andere dames over een mooie bisschopskamer gehoord en vraagt daar naar. Pater Paul lacht zijn verlegen lachje en zegt dat hij het ons graag wil laten zien, maar wel na de afwas. Eenmaal per dag wordt hier afgewassen in de keuken, bij vijf wasbakken en iedereen helpt mee, of je nu pater bent in pij, pater in spijkerbroek en trui of gast.

Ondanks dat er geen rondleidingen meer worden gegeven, laat pater Paul ons het een en ander zien en vertelt leuke wetenswaardigheden. De Norbertijnen woonden al voor de Franse Revolutie op deze plek. Toen zijn alle belangrijke en oude documenten verbrand en is de abdij verlaten. De muren zijn afgebroken omdat de stenen elders nodig waren. Wat er nu staat als abdij was oorspronkelijk de boerderij. Er is van alles in gehuisvest geweest maar in de jaren 20 van de vorige eeuw, na een brand in een andere abdij van hun orde, zijn de Norbertijnen er weer teruggekomen. Een deel van de congregatie is hier uiteindelijk gebleven. Om geld te verdienen hebben ze met een brouwer afgesproken de naam van hun abdij aan een bier te verbinden: Leffe. Niets abdijbier volgens een oud recept dus. Het torentje wat op het bieretiket staat is geen kerktoren maar het torentje van de oude duiventil (in de middeleeuwen nodig voor de postduiven). De pater wijst ons dit alles aan in de tuin waarin een serene rust hangt. We komen door een marmeren gang, lopen door de hal waar Tinekes fiets staat en gaan een oude, brede krakende trap op naar boven.
De bisschopskamer blijkt een gastenkamer te zijn, maar wel eentje met een stemmig groen hemelbed, bijpassende gordijnen, stoelbekleding en kamerscherm. Zelfs het haardgordijntje is van dezelfde stof. En dan blijkt de haard nep, net als de houten balken in deze kamer.
De oude pater is moe en aan zijn middagrust toe. Wij gaan naar de andere gastenverblijven, die minder luxe maar ook mooi aangekleed zijn en komen dan in Tinekes kamer, met vakwerk, houten luiken voor de ramen en maar liefst twee bedden. Een wastafel verborgen in een kast, wel warm water maar geen douche Je bent pelgrim of je bent het niet…

We lopen langs de Maas naar het centrum, over een schots en scheef trottoir dat ook dient als fietspad, tenmiste, als je de bomen kunt omzeilen. Omdat de uitvinder van de saxofoon hier woonde, zie je deze instrumenten overal in de stad. Een etalage staat voor met de speciale Couque de Dinant, gemaakt met honing. Enthousiast kopen we er een paar. Bikkelhard! We zijn op pad met Tineke, dus alles is dicht. Gelukkig is er een cafeetje open en ze hebben nog lekkere wafels ook.

Terug in de abdij blijkt dat we ook ’s avonds als gast mee mogen eten. Maar eerst gaan we naar het Vesper. Alle paters worden tijdens hun opleiding muzikaal geschoold en dat kun je aan de gezongen gebeden goed horen. In de spaarzaam verlichte kerk klinkt dat als een klok.

Aan tafel maken we kennis met nieuwe gasten en horen van alles over hun camino.
Pater Paul komt afscheid nemen, wenst ons een behouden reis en zegt bezorgd dat we niet te hard moeten rijden. Tineke zwaait ons uit, bij de deur van de abdij. Vol enthousiasme de volgende dag weer op pad te gaan.

Wij rijden in het donker terug, vol van alle indrukken van deze bijzondere dag.

Tineke:
Net voor etenstijd waren ook Ingrid en Corry gearriveerd, respectievelijk uit Almen en Joppe, nog geen 15 km van mijn woonplaats. Ook zij lopen naar Santiago.
Pater Paul vertelde dat er al weer gebeld was. Het pelgrimsseizoen is begonnen en voor de school waren nu meer bedden besteld. Het is wel bijzonder. Door de kleine bezetting in de abdij worden veel werkzaamheden afgebouwd. Zo zijn er bijvoorbeeld geen rondleidingen meer, maar voor ons pelgrims wordt alle moeite gedaan.