Rustig ontbeten terwijl ik wegwijs probeer te worden uit de kaartjes die ik gisteren bij de VVV heb gekregen. Omdat ik kan internetten, google ik ook de route. Ik kan niet printen en schrijf alles netjes in mijn routeboekje: linksaf, rechtsaf etc. Mijn richting wordt Rethel. Te ver maar wel de goede kant op. Helaas zie ik nog geen aansluiting op de Via Campaniensis en dat wil ik het liefst.

Gezien alle drukte besluit ik de stad uit de lopen in plaats van te fietsen. Het is echt een grote stad. Het lopen gaat lekker en na een goed half uur kom ik in een buitenwijk en bij drukke rotondes en dan gaat het mis. Ik kom wel op een toeristische weg maar eentje westelijker dan gepland. Google had 3 mogelijkheden gegeven dus ik besluit deze weg te volgen.
Een mevrouw wenst mij 'bon courage'. Onderweg snap ik pas dat zij niet bedoelde dat ik moedig ben maar dat ik moed nodig heb, want dat heb ik. Strak blauwe lucht, geen lucht, geen zuchtje wind en alleen maar hellingen, 10 tot 12% onafgebroken. Dit wordt dus een loopdag. Ik kom fietsend niet omhoog en ik durf niet omlaag. Het is wel een schitterende weg maar ik had deze graag ingeruild.
Opgevrolijkt word ik wel door heel veel dartele lammetjes en als ik een later een gite zie om te overnachten, ga ik twijfelen. Het is nu 14.00 uur, het is warm, ik ben moe, zoveel heb ik nog niet afgelegd dus besluit toch maar door te lopen.
In Launois sur Vence zit de VVV dicht. Ik kan dus geen informatie krijgen over de verdere route. Bij een picknickplek houd ik halt. Tijd voor overleg. Inmiddels is het bijna 16.00 uur en ik heb circa 23 km berg op en af gelopen en mijn lijfje protesteert. Ik besluit terug te gaan en een kamer te zoeken in het hotelletje midden in het dorp. Dicht dus. Geen mens of kip te zien, geen gemeentehuis.
Tijd voor overleg met mijn meereizende heiligen. Rita nog niet want ik voel mij wel moe maar de situatie is niet onoplosbaar. Het Andreaskruis deed mij terecht omkeren, dus Jacobus. Als deze wil dat ik ooit in Santiago aankom, moet hij mij nu wel helpen.

Ik loop naar een man aan de overkant. Hij weet ook niets waar wil mij wel naar Sígny l'Abbaye brengen. Jacobus grijpt mij gewoon in mijn nekvel. Op zich is dit een stuk noordelijker, dus terug, maar westelijker dus minder hoog, maar belangrijker: het is terug waar ik hoor, op de Via Campaniensis.
Ik zal morgen dus een aantal kilometers opnieuw moeten doen, maar op een vlakkere weg zal dit minder een probleem zijn. Ik besluit dat dit geen valsspelen is: ik ga achteruit in plaats van vooruit, maar op de route gezet te worden nadat ik dat net aan Jacobus had gevraagd, kan geen toeval zijn.

De man maakt zijn werk af en mijn beentje rust uit op een muurtje. Om half zes zet hij mij af bij een bevriend hotelletje. De prijs inclusief diner en ontbijt is minder dan de aangegeven adressen in de gids, maar het staat er niet in dus nog geen routeovernachting. Dit past beter in mijn budget maar morgen wel even kijken in de kerk voor een echte stempel.