Woensdag 19 maart: Modderbad en stil gebed

De kerk ligt op de route dus al snel volg ik de blauw gele bordjes en wat er ook gebeurt vandaag ik ga er niet af. Ik besluit tevens als stok achter de deur mijn logies vast te regelen bij de Foyer de Charité in Bay.

Dan staat erin het boekje dat het pad door het bos in het voorjaar modderig kan zijn. Nu hebben we natuurlijk al lang mooi weer dus die modder is op veel plaatsen keihard. Het is een ongelooflijk mooi natuurgebied en ik verdenk er iemand van om zoveel mogelijk diepe tractorsporen daar te maken zodat het bijna onbegaanbaar is, zeker voor iemand met een fiets. Leen, die ik later weer tegen zou komen, heeft op haar blog gezet dat ze wilde dat er een YouTube filmpje bestond van mijn gezwoeg. Of bikkelhard of drijfzandachtig, ik ben het pad uitgekomen en mijn benen hebben in ieder geval een modderbad gehad, hopelijk met heilzame werking.
En eerlijk gezegd ik genoot. Geen verkeer, langs denderende, toeterende vrachtwagens maar fluitende vogels.

Wel vond ik dat ik al een tijdje geen tekens meer gezien had. Ik zou door mijn geploeter toch niet iets gemist hebben? Het is wel een mooi bos maar verdwalen daarin leek mij minder.
Dan zie ik opeens wel een vrachtwagen middenin het bos. De man kijkt nog ongelukkiger dan ik. Nee, de weg waar ik uit kom kan hij niet in. Ook ik ben met de fiets over kettingen gegaan. Waar ik naar toe moet weet hij ook niet. Eigenlijk weten we gewoon niet waar we zijn. Ik besluit de weg in te gaan waar hij uitkwam Die ziet er fietsbaar uit. Als ik na 500m omkijk zie ik ineens bij de vrachtwagen een soort boswachter. Als een idioot dus weer terug. Ik vraag de weg naar de vroegere abdij. De man kijkt zeer afkeurend naar mij en mijn fiets. Hij probeert mij duidelijk te maken dat ik niet verder kan met de fiets. De chauffeur probeert te helpen en vertelt waar ik vandaan kom, dit helpt natuurlijke helemaal niet. Ik probeer uit te leggen dat ik niet gefietst maar gelopen heb. Ik moet langzamerhand mijn lachen gaan inhouden. Ik totaal onder de modder, bepakt en bezakt, met fiets waar je amper lopen kunt. De boswachter begrijpt dat de enige manier om mij uit dit bos te krijgen is om mij de goede weg te wijzen. Daar zat ik notabene op en even later zou blijken dat ik steeds goed was gegaan.

De abdij kwam spoedig in zicht en daarna op naar Montmort. OK, hiervoor weer klimmen. In het dorp zie ik iemand lopen en ik begin Leen te roepen. Eigenlijk verwacht ik die minimaal één dag voor mij.
Het blijkt Michelle uit Brussel te zijn, nu 14 dagen onderweg . Zij wordt nu opgehaald voor haar slaapadres. Deze mevrouw wil mij wel naar Baye brengen. Dat is vooruit, dat doen we dus niet.
Ik laat nu wel de wandelroute liggen en loop/fiets over de weg de resterende 11 km.

De Foyer van Charity is gevestigd in een oud kasteel op een schitterende plek. Het is een katholieke gemeenschap van leken en paters gesticht in 1936. Deze gemeenschap, zowel mannen als vrouwen, deelt alles. Maar voor dit feministje toch iets te weinig: het gaat er zeer traditioneel aan toe. Maar voor ons, inmiddels is tot mijn verrassing Leen ook gearriveerd, wordt prima gezorgd. Wel wordt er van ons verwacht vast te helpen met het eten voor morgen.
De gebedsdienst was geheel anders dan wat ik ooit meegemaakt heb, daar deze bijna in stilte plaats vond.
Voor ons was een speciaal toetje klaargemaakt, tot teleurstelling van de priester, die aannam dat dit voor hem was.

Een enerverende dag, die eindigt op een heel aparte plek met bijzondere mensen en hun levensstijl.
Ik ga tevreden slapen.
Leen vertelt dat zij haar kompas in het bos had moeten gebruiken en dat ik gewoon steeds goed gelopen had. Nu ja goed, mijn been denkt daar iets anders over.