Woensdag 2 april: Rue St. Jacques de Compostelle

Het is eigenlijk wel lastig om bijtijds weg te gaan als het ergens zo ontzettend leuk is. Dus ga ik alweer later dan gepland op pad. Ik maak nog wat foto's; Elfri wil alleen op de foto met de oranje roos die ik voor haar had gekocht.
In het begin nam ik tulpen mee voor mijn gastgezinnen - sorry Els, die houd jij nog tegoed - dit was een prima alternatief.

Het leuke is dat nu de wandelroute en de fietsroute elkaar vaak overlappen zodat beide aanwijzingen goed te volgen zijn. In het bos wordt het nog beter. Het vignet met daarboven grote Jakobsschelpen. Het loopt heerlijk. Dat dit een eeuwenoude route is, blijkt uit de vele versterkte boerderijen onderweg. Hier vonden de pelgrims vroeger onderdak.

Tja en dan het vignet rechtdoor en een kruis eronder. Het kruis betekent deze weg niet inslaan. Elfri had mij hiervoor al gewaarschuwd. Dorpjes die graag willen dat pelgrims erdoor lopen en wat besteden, boeren en grootgrondbezitters die juist liever hebben dat je niet over hun grond loopt. Nu houd ik wel van die oude dorpjes maar de winkels zijn vaak zo beperkt open en de restaurants idem dito dat dit omleiden gewoon geen zin heeft.
En eerlijk is eerlijk: ik kom ook heel regelmatig boeren tegen die je een goede reis, bon courage wensen.

Kaartlezen blijft belangrijk. Het leuke is natuurlijk straatnaambordjes, Rue st. Jacques de Compostelle, alsof je alleen de straat maar uit hoeft te lopen. Wat ik ook bijzonder vindt zijn alle hagen tussen de weilanden. Wij hebben slootjes, in Engeland muurtjes maar hier hagen die vaak stenen helemaal overwoekerd hebben.
De route kent ook nu weer zo’n kerk als in Vezelay. Geen glas in lood maar juist zo gebouwd dat er van alle kanten licht in valt.
Wat grappig is: hier zijn de huizen of straatjes vaak met kunstbloemen opgefleurd. Als ik een Romeinse grenssteen passeer, besef ik opeens weer dat ik wel op hele oude wegen en stenen loop.
Ook vandaag verbaas ik mij weer over de diversiteit van ons zwerfafval, de winnaar nu is een CD.

In Premery zit de VVV in een mooi kasteel. Ze hebben geen water voor mij, wel thee.
Ook zij krijgen telefonisch geen contact met het door mij gewenste slaapadres. Ik besluit dan maar op de gok te gaan en met positief resultaat.
Twee Franse pelgrims, Annemarie en Jessica, moeder en dochter, zijn mij net voor maar er zijn kamers genoeg voor iedereen.
‘s Avonds delen we een tafel en de wijn en wisselen belevenissen uit.
Zij zijn net vier dagen onderweg maar we hebben toch al een gemeenschappelijke kennis, Herman die in Vezelay is gestart, en dat vergroot het gevoel van onderlinge bekendheid en vertrouwelijkheid. Jouw vrienden zijn mijn vrienden.

Ik mis de sfeer van Vezelay maar de mensen onderweg zijn, ongeacht hun nationaliteit, allemaal hetzelfde: we willen naar Compostella.
Maar nu eerst Bernadette.