Vrijdag 11 april: Zwaan kleef aan

Vanochtend geen peper in mijn kont (uitdrukking van mijn moeder) oftewel ik schoot niet op. Gisteren al bij dag en dauw op pad, nu zag ik prachtig vanuit mijn bed het morgenrood maar zelfs nog te lui om mijn camera te pakken. Ik maakte eerst nog wel een verslag voordat ik om 9.30 uur afscheid nam van mijn gastheer.

Op naar de basiliek, die gisteren al gesloten was. Ik had nu zelfs geluk: men was alles in gereedheid aan het brengen voor Palmpasen. Er waren vaandels opgehangen. Ik herkende uit mijn jeugd Sint Blasius en Sint Vincentius en, ja hoor, ook een Vaandel van St. Jacques. Mijn morgen begon in ieder geval prima.
De basiliek is heel hoog en apart en sfeervol. Voor een stempel van de basiliek werd ik doorverwezen naar de librairie. Dit vertaal ik vervolgens als bibliotheek en al zoekende kom ik bij het postkantoor. Ik besluit ter plekke om een pakje naar huis te sturen. Ik schrik als blijkt dat ik al weer bijna 1 kilo aan routegegevens en andere papierspullen heb verzameld. Ik lijk wel zwaan kleef aan. Ik neem mijzelf voor strenger te zijn.
De librairie blijkt een kiosk te zijn en daar krijg ik een prachtige stempel. Binnen 10 minuten na mijn goede voornemen breek ik deze alweer als ik een leuke kaart zie met de route Nevers -Gargilesse zoals ik die loop. Het begin voor het volgende pakje.  

Nu moet ik toch maken dat ik op pad kom het is al bijna 11.00 uur. Ik loop naar buiten en daar word ik aangesproken in het Nederlands! Deze Nederlander, net als ik afkomstig uit Amsterdam, verblijft al langdurig in Frankrijk. Hij wijst mij op een alternatieve route.
Ik aarzel geen moment. Even later ga ik via een perfect binnenweggetje op weg naar Cluis.
Het binnenweggetje is versperd door wegwerkzaamheden . Een auto staat gelaten te wachten.
Ik kan er met de fiets ook niet door.
De man herkent dit pelgrimmetje en vindt dat St. Jacques niet mag wachten. De vrachtwagen wordt even opzij gezet, een heel klein beetje, ik kan verder, de auto niet.

In Cluis zijn in de kerk heel mooie moderne glas-in-loodramen met daarin de schelp verwerkt.
Nog leuker is het speciale intentieboek voor pelgrims en weer een mooie stempel. Ik ben blij dat ik in Vezelay nog een pelgrimspas heb aangeschaft want de mijne raakt op deze manier wel snel vol.

Ook vandaag weer veel ezels onderweg maar inmiddels heb ik wel begrepen dat dit gebied erom bekend staat. De weg, afwisselend gras en asfalt doet mij, ook door het coulissenlandschap, erg aan Salland denken en de weg zou de Holterweg kunnen zijn.
Na weer een boswandeling hoog en laag, met niet al te veel modderpaden, arriveer ik in Gargilesse. De noordelijke en zuidelijke tak van de route vanuit Vezelay komen nu bij elkaar en ik ben benieuwd of het nu drukker wordt en ik bekenden tegenkom.

Gargilesse is een echt kunstenaarsdorp. Vooral bekend omdat Georges Sand hier gewoond heeft. Maar gezien de vele bordjes ook andere schilders en musici.
Het kasteel was vroeger een pelgrimsonderkomen. De toren heet nu nog pelgrimstoren.
Zoals zoveel kastelen in Frankrijk helaas nu privébezit inclusief de kerk.
Gargilesse is een dorp uit een boekje. Steile straatjes, pittoreske huizen, geen vergane glorie maar mooi. Helaas als overnachtingsplek wel te duur: 70 euro is het pelgrimstarief.
Voor mij is een plekje gereserveerd op de camping in Chaumettes, 3 km verder.
Kleine vakantiehuisjes, met verwarming, voor een pelgrim 20 euro en het restaurant heeft ook een pelgrimdagschotel.

In het huisje naast mij tref ik tot mijn verrassing Herman. Wij hadden elkaar in Vezelay leren kennen en hij is via Bourges gelopen. Tijdens het eten belt Hubert. Hij blijkt al een halteplaats verder te zijn. Hubert en Herman hebben elkaar onderweg ook al ontmoet.
We zijn vreemden maar door alle draadjes tussen elkaar is er een grote verbondenheid.
Ik geniet in mijn kleine knusse huisje waar ik voor het eerst geen kussen heb maar wel weer stapels dekens dus geen enkel probleem.
Morgen op weg naar….