Donderdag 17 april: Een duiveltje aan het werk

Een leuk gesprek met mijn Duitse mede-overnachter. Hij wandelt overal ter wereld. Bij een schoonzus heeft hij zijn adres. Hij stopt nu hier in Limoges en gaat dan in Engeland naar Canterbury wandelen. Hij snurkte zo hard dat ik dit door de muren heen had kunnen horen.

Als ik eindelijk weg wil, de zuster wordt al wat ongeduldig - ze wil schoonmaken - belt Hubert. Hij is wat verloren en hoopt dat het hier ligt. Ik zoek en vraag, helaas niets.
Hij baalt en ik kan dat begrijpen. De dag dat ik uit Nevers ben vertrokken, ben ik mijn zakmes kwijtgeraakt. Ik had kaas en brood gesneden en mijn zwarte zakmes op mijn zwarte fietstas gelegd. Niet meer zien liggen en dus onderweg verloren.
Mijn eerste eigen zakmes. Vroeger altijd het zakmes van mijn broer, vriendjes, man, kinderen. Hoeveel vrouwen hebben er nu een eigen zakmes? En ik nu, op mijn 58-ste had ik er een. Daar was ik trots op en intens verdrietig toen ik hem kwijt was

Na nog een rondje kathedraal troffen Hubert en ik elkaar onverwacht nog een keer bij het VVV. Nog een kopje thee en koffie samen en toen allebei op weg. Ik had namelijk besloten om niet de route over de berg te nemen maar het wandelpad langs de Vienne om zo bij het hotel uit te komen. Ik kom op deze manier ook nog langs de andere historische brug, de pont Saint Martial.

Vlak voor Isle kom ik op de weg de N21. Wat een ontzettend druk verkeer. Ik weet niet zeker of ik goed ga richting hotel en besluit dit te gaan vragen. De eerste man snapt mij niet of ik hem niet en ik loop naar een leuk jong stel, de duivel als Cassanova. De jongen zegt gelijk dat ik niet naar Isle moet gaan: plaatsje is niets, hotel is niets en echt niets voor een Compostelawandelaar. Nee, ik moet naar Solignac. Ik heb geluk. Hij heeft bij het VVV gewerkt en zal daar onderdak voor ons regelen. Ik ben onder de indruk, overrompeld en dankbaar en noteer zijn naam en adres. Ik sms Bas en Wim, die mooi opschieten, wat het nieuwe adres wordt.
Dan wordt het ineens heel stil in mij. De jongen is weggereden. Waar heb ik mij nu door laten overhalen? En waarom? Mijn eigen onzekerheid omdat ik liever niet in een hotelletje had willen zitten maar geen gîte had kunnen krijgen, ik het zo leuk mogelijk wil regelen voor Wim en Bas. Maar ik had toch een hotelletje precies op de route, waarom daar dan van afgaan?
Ik besluit dat dit geen ingrijpen was van Jacobus, eerder het tegendeel en dat ik nu eerst op weg ga naar dat hotelletje en daar verder zou besluiten.

Bij de afslag Isle, helling van 13% waar het duiveltje mij voor gewaarschuwd had, bleek dat ik helemaal niet naar Isle zelf hoefde. 3 km verder, langs de Vienne, lag het hotelletje, een schelp aan de voordeur, de kaart met de route in de gang. Leuke kamers, terrasje en de gastvrouw wilde met alle plezier al mijn kleding wassen en drogen. Oké, het lag aan de drukke weg maar verder was het prima. De wandelroute loopt hier precies bovenlangs
Ik besloot dat het echt een duiveltje moet zijn geweest om mij hier niet aan te willen laten komen.

Nog voor 19.00 uur arriveren Wim en Bas. 11 uur rijden waar ik 2 1/2 maand over heb gelopen…..