Maandag 21 april: Euforisch met vleugeltjes

Wim en Bas vertrekken vandaag weer naar huis dus vroeg op pad. We hebben een zelf geïmproviseerd ontbijt, Hollands paasbrood omdat het hotel op maandag dicht zit en dan krijg je ook geen ontbijt.

Ze zetten mij af in Chalus. Het is nog vroeg en de anders drukke N21 ligt er nu helemaal verlaten bij. Ik besluit om deze even te volgen ook omdat de beschrijving van het wandelpad, modderig en moeilijk begaanbaar, iets teveel lijkt. Het is alsof je als fietser op de A1 in Nederland rijdt. Als een soort wegenkoning voel ik mij over de weg vliegen.
Als ik dan ook nog een verkeersbord zie met Espagne erop, neemt de euforie nog meer toe.
Als het verkeer op gang komt zoek ik een afslag en via een binnendoor weggetje kom ik voor St. Marie de Frugie weer op de wandelroute.

Ondanks het feit dat ik Boeddha toch een paar keer op mijn route ben tegengekomen, houdt een mevrouw mij kordaat tegen als ik de zen-tempel onderweg wil bezoeken, ik kom er niet in. Nu beleef ik mijn zen-momenten wel in de natuur en even later bij een Mariakapelletje maar toch… ik was eigenlijk wel nieuwsgierig.
Vlak daarna is het klooster van st. Marie de Frugie en ook dat houdt mij bezig. Kerken, tempels, moskeeën, noem maar op, zijn zo vaak op dezelfde plek gebouwd; toch bronnen van energie? Het klooster staat inmiddels leeg dus weinig energie meer hier.
In La Coguille even rustpauze op de Place St. Jacques de Compostela en dan op weg naar de eventuele volgende halteplaats, Thiviers.
Onderweg veel aanwijzingen, ezeltjes die mijn oude appeltjes erg lekker vinden en mooie paadjes. Inmiddels is de zon echt doorgebroken en het voelt nog steeds alsof ik vleugeltjes heb. Half drie en ik ben in Thivers!
Langzaam krijg ik een stoutmoedig plan. Ik weet dat Herman in Sorges bij Sebastiaan overnacht. Sebastiaan verzorgt daar de refuge en ik heb hem in Vezelay ontmoet. Na de gezellige dagen met Wim en Bas heb ik eigenlijk niet zoveel zin om ergens alleen te slapen vandaag.

In de kerk van Thiviers word ik aangesproken door een Duits echtpaar, de fam. Westra; ook zij wandelen naar Compostela. Zij hebben mijn fiets gezien en vragen of ik Christina ben of Tineke. Ik schiet in de lach, ben ik nu een gespleten persoonlijkheid? Ik leg uit dat Tineke in het buitenland niet handig is, niet uit te spreken, ook door hen niet, en dat ik daardoor mijn volledige naam Christina gebruik.
Zij bieden aan om samen wat te gaan drinken maar natuurlijk zit alles dicht en besluit ik moedig om door te gaan.

Alhoewel moedig? Overmoedig is een beter woord en dwaas misschien nog beter. Maar mijn euforische bui hield aan, tot Négrondes. Inmiddels was het rond 17.00 uur en als een ballonnetje liep ik leeg. Ineens waren daar de hellingen die ik vandaag amper gehad had en ging mijn fiets steeds door trappen. De kerk in Négrondes zat inmiddels dicht en ik kon de St. Jacobus ramen alleen maar van de buitenkant zien.
Het voordeel was wel dat de N21 inmiddels er weer bijna verlaten bij lag en ik besloot de laatste 4 km over de weg af te leggen, net zoals ik gestart was deze morgen.

Ik tuimelde van vermoeidheid in de armen van Sebastiaan en Herman maar het was de inspanning dubbel en dwars waard. Sebastiaan had super gekookt: een tomaten mozzarella salade met ansjovis - die variatie ga ik onthouden - en helemaal tevreden rolde ik in mijn bed.