Woensdag 30 april: Veel moois te zien

Helaas, al het wasgoed nog niet droog dus nog maar een rondje droogtrommel tijdens de ochtendbezigheden. Geen uitgebreid ontbijt - mijn pijnlijke keel heeft daar geen behoefte aan - maar ik heb ook niet veel meer dan een 2 dagen oud stokbrood en chocoladecroissantje.
Mijn rondje door de stad levert tot mijn verbazing geen bakker op. Normaal op elke straathoek één. Wel weer aardige mensen die, zonder dat ik daar om vraag, mij de stad uit loodsen. Ik word zelfs nog gewezen op een alternatieve fietsroute. Maar de wandelroute bevalt, ondanks de stukken mul zand, uitstekend.

Onderweg toch maar het chocoladecroissantje opgegeten en tegen de middag ben ik bij het middeleeuwse kerkje in Bostens. Daar wacht een ongelooflijke verrassing: op een deur in het voorportaal staat ‘halte pelerins’. Achter deze deur een complete ingerichte huiskamer met koffie en thee, open haardvuur, gasfornuis, alles en een luie bank. Mijn verkouden hoofd wil zich het liefst neervlijen maar ik ben bang dat ik dan vandaag niet meer verder kom en ik heb geen eten.
Ik dwaal nog even door de tuin. De kerk zit dicht maar de huiskamer maakt het al zo bijzonder. Extra knus lijkt het helemaal door de muizenvalletjes met stukjes kaas.
Met moeite neem ik afscheid als Hubert er aan komt lopen. Hij is ook aangenaam verrast maar ik vertrek; ik heb pas 6 km afgelegd van de 32.
In Gailleres is een bar waar ik stokbrood en blikjes vis koop, dan barst er weer een regenbui los. Ik krijg een enorme sleutel en tijdens de regen bekijk ik de kerk. Een mooi Jacobusaltaar en een glas-in-lood raam zijn de volgende verrassingen vandaag.

Ook nu arriveert Hubert als ik vertrek. Inmiddels schijnt de zon weer en het volgende doel is Bougue. De hemel blijft afwisselend donkere wolken en blauwe lucht.
Inmiddels genoten van mijn stokbrood met vis in plaats van de eeuwige marmelade.
In Bougue is de kerk ook open. Twee mannen zijn daar bezig met het kruisbeeld; het lijkt net of Jezus weer wordt gekruisigd. De houten pilaren bij het voorportaal zijn heel bijzonder.

Hierna was het traject weer een oude spoorbaan en een rechte weg strekt zich weer door bossen en weilanden. Onderweg is zelfs nog te zien waar oude perronnetjes hebben gezeten.
Met de keeltabletjes en de laatste Paracetamol voel ik mij steeds beter en de picknickplekjes geven ook de nodige rust. Redelijk fit kom ik in Mont-de-Marsan aan.

Even zoeken naar de refuge en de sleutel en dan blijkt er zelfs nog een eenpersoonskamer vrij te zijn. Ik moet even wennen dat er al 3 andere mensen aanwezig zijn. 6 bedden met Hubert, die er nog niet is, dus 5 personen. Ik sta even in dubio of ik vast wat spullen voor Hubert op een bed zal gooien. Maar we hadden gereserveerd dus moet ik mij geen zorgen maken.
Dus wel, even later komt er een Frans echtpaar dat, ondanks mijn bezwaren, de twee bedden in beslag neemt. Gelukkig blijkt er later nog een ruimte te zijn met twee bedden. Het Franse echtpaar kijkt nu teleurgesteld; zij hadden liever de tweepersoons kamer gehad in plaats van de slaapzaal. Ik gniffel, gerechtigheid.

Ik zal wel moeten wennen dat we nu steeds met meer zullen zijn en mensen bijna agressief hun plek innemen.
Maar het blijft een mooie dag, veel moois gezien ondanks het feit dat ik op die bijzondere plekken weer vergeten ben stempels te vragen of de sleutel van de kerk in Bostens.
Ik ben gewoon blij met wat ik wel zie.