Donderdag 1 mei: Wat een dag

Claudia en Joost tellen natuurlijk al langer af maar voor mijn gevoel begint nu het aftellen. Het verleden, de verjaardag van mijn moeder, is nu voorbij en deze maand begint een nieuwe toekomst met de geboorte van hun kind; ik word oma. En als ik mijn kleinkind snel wil zien moet ik dus niet luieren (leuk woord!) maar in de benen komen.

Door mijn aanhoudende verkoudheid wil alles nog niet zo snel. Belangrijker: 1 mei is een feestdag in Frankrijk dus eerst op voedseljacht. Mont-de-Marsan verleidt mij ook tot toch een nadere kennismaking en veel later dan gepland, maar wel met lekkere broodjes, op stap naar Saint Sever, ook al een eeuwenoude halte op de pelgrimsweg.

Het regent, het plenst, het waait, het is grijs en het is mooi. Via Benquet loopt de route naar Saint Christau. Hier ook weer een oeroud kerkje met een heel bijzondere torenmuur met daarin 2 grote klokken en beneden de touwen. Het is de angst dat de boel instort dat ik daar niet aan trek maar de verleiding blijft.
De route is behoorlijk modderig onderweg , hele waterpartijen. Mijn fiets zakt soms zo ver weg dat het water en de modder rondom de fietstassen komt.
Het venijn zit ook nog in de staart want het is een behoorlijke klim naar St. Sever. Ik houd halt bij een oude wasplaats bij een bron. Later hoor ik dat St. Sever hier is onthoofd en daardoor de bron is ontsprongen.
Ik houd mijn hoofd koel en ga terug naar de weg, ik klim niet meer door een glibberig nat bos.

In St. Sever bel ik de contactpersoon voor het onderdak; ik begrijp dat ik weer moet bellen als ik daar ben. Met zijn Franse aanwijzingen ga ik op weg en na 3 straten weet ik het natuurlijk niet meer. Gelukkig zit daar Sandra op een terrasje. Zij heeft ook afgelopen nacht in Mont-de-Marsan geslapen. Zij heeft kennis gemaakt met een Frans echtpaar. Ik besluit ook eerst iets warms te drinken. Sandra had mij onderweg willen bellen dat de route echt niet kon met de fiets; mijn foto's bewijzen het tegendeel en het Franse stel lacht zich slap. Dan komt er een man aan. Mijn contactpersoon had op mij staan wachten en was mij gaan zoeken, oeps.
Hij overhandigde mij een pak macaroni en een chocolade reep. Hij gaf tegelijkertijd aan dat alle restaurants dicht zouden zijn. Macaroni met chocoladesaus? De hilariteit nam in snel tempo toe.
De bareigenaar was niet te verwurwen, ondanks dat er nog mensen zaten te eten kookte hij niets meer. Inmiddels was ik in gesprek geraakt met een Nederlands echtpaar en was ook Hubert gearriveerd. Het Franse echtpaar had vroeger een restaurant gehad in Monaco. Zij begrepen ons onbegrip over dichte restaurants op zon- en feestdagen. Vervolgens werden we door hen om 19.00 uur opgehaald en kregen wij een fantastisch 1 mei diner met hun vrienden, klaargemaakt in een grote open haard op een paradijselijke plek.
Nieuw voor mij was in ieder geval het eten van de witte bloesem van de acacia, zit veel honing in dus goed voor mijn keel. Later werd de bloesem door deeg gemengd, gefrituurd en hadden wij een soort knapperige oliebol van bloemblaadjes

Met veel lawaai werden wij, erg laat, weer teruggebracht. Gelukkig sliepen Sandra, Hubert en ik niet bij de anderen.
Ik tolde in bed, wat een dag.