Woensdag 7 mei: St. Jean-Pied-de-Port bereikt!

Na de cocktails gisteravond als een blok in slaap gevallen en de wekker van 7.00 uur niet gehoord. Ikzelf had aangegeven om 7.30 uur te willen ontbijten, dus haasten.
Het scheelde enorm dat ik nu mijn eigen handdoek, lakenzak etc. niet had hoeven te gebruiken dus ook niets op te ruimen had. Kwart voor 8 klaar voor ontbijt en vertrek.
Het ontbijt was heerlijk uitgebreid en niet Frans; Basken zijn echt anders.
Van mijn twee medegasten hoorde ik dat het diner uitgebreid was geweest en tot na tienen had geduurd. Ik was blij dat ik toen al sliep.
Er wachtte mij nóg een verrassing: de man wilde geen extra geld, alleen maar wat ik had en dat betekende toch 15 euro minder dan normaal.

Op pad, mijn hart klopte vol verwachting, circa 3 uur lopen en ik was in St. Jean-Pied-de-Port.
Onderweg kon ik kiezen voor de historische route, met als nadeel dat je een stuk langs de weg moest lopen, of via het bos 2 km om. Ik had geen geduld meer en koos de historische route.
Daardoor liep ik nog wel langs een oud pelgrims hospitaal en een kapel van St. Blasius. Allebei vervallen. Ik blijf bij mijn overtuiging dat hier eerder Europees subsidie naar toe zou moeten dan naar al die grote kerken in grote steden. Wel goed onderhouden was de kerk van Maria Magdalena. Maar liefst 3 vrouwen waren daar druk en deden voor mij alle lampen aan.

Nog een laatste klim en ik liep door de poort, ik was er!
Eeuwenoude straatjes, huisjes en toeristen; ik liep tegen een muur van gevoelens, indrukken en tegenstrijdigheden. Maar hoe dan ook, ik was in St. Jean-Pied-de-Port, hoera!

Hubert kwam mij tegemoet lopen. Hij logeerde in de oude refuge van Alberta en Arno. Ook mijn rugzak kon ik daar afgeven en ik reserveerde vast voor 2 dagen.
Het pelgrimsbureau vond ik teleurstellend, stempel en wegwezen.
Eerst op zoek naar een bank.
Tijdens een broodje eten zagen wij Annemarie en Monique, onze gastvrouwen in Saint Palais.
Samen gezellig wat gedronken en ik heb beiden uitgenodigd om in Nederland de Jacobsroute te gaan lopen.

Terug in de refuge bleek Alberta aanwezig te zijn, haar laatste dag hier. Ik vertelde dat mijn eerste nacht bij Els en Paul was geweest, het was gelijk leuk.

Het is wel even wennen.
Ik zit nu in een refuge die vol is met een Australier, Amerikanen, Japanners en een Nederlandse vrouw. Zij starten allemaal hier, Hubert en ik zijn de enige langlopers.
De vrouw uit Amerika zei: ‘Oh, Nederland is niet zo ver weg he, ik kom helemaal uit Amerika’. Ik antwoordde: ’Ja, maar ik heb gelopen en u gevlogen’. Tralalalie, tralalala. En nu kijkt ze heel anders naar mij.

Nu worstel ik met een gewetensvraag. Voor 8 euro wordt je bagage over de berg gebracht. Dat maakt het voor mijn been natuurlijk wel makkelijker maar is dit niet een beetje valsspelen? Gelukkig blijf ik morgen hier ook nog, kan ik nadenken.

Het is wel erg wennen hier. Al die toeristen en mensen die hier starten. Gisteren meer dan 300 honderd. De refuge is vol. Een Schot, Italianen, Koreanen, Fransen, Duitsers, Nederlanders, een Australiër. Het duizelt mij.
Ik woon met Hubert de mis bij in de kerk. Daar worden de pelgrims verzocht het land van herkomst te noemen, nog meer landen. Wat een wereldwijde verbondenheid. De zegen versterkt dit gevoel nog meer.

We haasten ons terug voor de avondmaaltijd.
Arno en Alberta dreven deze refuge op een aantal tradities, de nieuwe beheerder heeft deze overgenomen.
Gezamenlijk eten, elkaar leren kennen en vertel wat voor jou het belangrijkste is aan deze camino.
Dan verbaas ik mijzelf:
Niet de kameraadschap,
De tocht,
De gevoelens,
Nee, het feit dat elk moment mijn kleinkind kan worden geboren,
dit moment wellicht, dat is toch het meest bijzondere.
Internationaal wordt dit nu ook door iedereen begrepen, weer een bijzondere plek en avond.

Ps: Mijn rugzak weegt 6.2 kilo!