Maandag 26 mei: Michelinmannetje naar Castrojeriz

Vannacht naar het toilet, het is dan ongeveer 3.30 uur. Het toilet is gecombineerd met de douche/badruimte; tot mijn verbazing is iemand dan bezig haar haar te föhnen, wenkbrauwen te epileren en zich op te maken. Eerlijk is eerlijk, bij het ontbijt zag zij er piekfijn uit.

7.00 uur, stralendblauwe lucht en op pad. Ook vandaag weer een gedeelte van de gevreesde meseta, oftewel de hoogvlakte. Geen noodweer, geen alles verschroeiende zon, geen onafgebroken dorre vlakte. Super weer, beetje koel, mooie witte wolkjes en alles groen. Niet alles klaprozen, velden vol, maar ook zoveel bloemen waar ik de naam niet van ken. Voor mij mag dit echt wel tientallen kilometers zo blijven.

Een klein kapelletje trekt mijn aandacht. Groot is mijn verbazing als dit van de Heilige Brigitta blijkt te zijn. Vlak voor ik wegging heb ik een tentoonstelling over haar leven bezocht en nu loop ik op de weg die zij ook gelopen heeft. Nu ja, lopen, ik was zo onder de indruk dat ik niet oplet en hopla, op losse kiezeltjes glijd ik onderuit.
Heeft iemand weleens geprobeerd op een hellend pad naar beneden, met losse kiezels en dan met een rugzak op je rug op te staan? Mensen kijken allemaal heel verschrikt en ik steek mijn duim op dat alles goed is. Fietsers slalommen om mij heen, maar niemand helpt met opstaan. Ik voel mij net zo'n Michelin mannetje.
Eigenlijk kan ik mijn lachen niet houden. Midden op de weg allemaal mensen om mij heen en niemand snapt dat ik gewoon niet op kan staan; ik rol dan gewoon weer om.
Ik wurm mij dus maar uit de rugzak en dan is het evenwichtsprobleem opgelost.

Onder de indruk ben ik ook als ik de ruïne van San Anton, een vroeger klooster, bereik.
De weg loopt nog steeds door de poort, alleen het klooster is er niet meer. De afgebrokkelde muren maken nog steeds een indruk van allure en grootsheid.
In de ruïne bevindt zich nog steeds een ruimte waar pelgrims kunnen overnachten. Ik maak een gezellig praatje met de hospitalera daar, maar voor mij, zonder verwarming en warm water, toch iets te primitief.

Mij wacht een prima bed in Castrojeriz.
Daar zoeken naar een bank en daardoor niet alleen het hele dorp gezien maar zeker 6 km extra gelopen. In ieder geval veel onderkomens en restaurantjes, dus minder hectiek.
‘s Avonds blijkt dan ook de kerk nog even open te gaan. Een complete verrassing: een museum in de kerk met een Mariabeeld uit 657. Zomaar, niet achter glas, evenals hele oude bijbels, zilverwerk en twee Jacobus altaren.
Omdat het dorp zo langgerekt is, zijn er maar een paar mensen. Verfoeide ik het vanmiddag om in het begin van het dorp te zitten, nu ben ik blij want anders had ik dit niet gezien.

Ondanks mijn valpartij kan mijn dag niet stuk: indrukwekkende natuur, de Heilige Brigitta weer op mijn pad, de ruïne, de kerk en een prima bed. Een dag zo anders dan gisteren en morgen weer een nieuwe dag.