Zondag 8 juni: Edelweiss met boeddhistische monnik

Het was natuurlijk fijn dat ik niet in de kerk hoefde te slapen maar Jacobus heeft natuurlijk wel zijn eigen gevoel voor humor. Pelgrim ben je en zul je zijn. Ik sliep nu in de hoofdstraat en dat op zaterdagavond.
Bij ons is het centrum dan uitgestorven en is het alleen druk in en rond de cafés. In Spanje niet; men blijft rondlopen in alle straten en eerlijk gezegd ook veel pelgrims die al menig wijn glaasje genuttigd hadden. Tot 2.00 uur in de nacht bleef het druk en lawaaiig.
Om 6.00 uur mijn alarm, geluid van vogeltjes in een bos; tja of je dat dan wilt horen?
Na het geïmproviseerde eigen ontbijt op weg.

Eerst mijn nieuwsgierigheid bevredigen en zelf een kijkje nemen in de slaapgelegenheid van de kerk.
De oude kerk staat in het midden en daarom heen zijn hokjes gebouwd als in een zwembad.
3/4 deuren en aan de bovenzijde ook open. In elk hokje staan 2 bedden heel dicht bij elkaar en dat geeft voor mij een wat onaangenaam intiem gevoel. Als je met veel mensen op een zaal ligt, is het anders dan als je met een wildvreemde op 10 cm van elkaar in een hokje moet slapen. Hokjes die je trouwens ook niet kunt afsluiten.
Ondanks het nachtelijk lawaai ben ik blij dat ik hier niet heb geslapen.
Het was wel het gesprek van de dag. Iedereen vroeg aan elkaar of ze daar ook geslapen hadden en niemand had echt geslapen.

Vandaag ook weer de keus uit een aantal alternatieve routes. Naar Villafranca del Bierzo koos ik voor de wat langere route, niet alleen landschappelijk mooier maar ook door een oud dorpje, Valtuille de Arriba. Ik had daar wel van elk huis foto's willen maken.
Villafranca werd vroeger ook wel Klein-Santiago genoemd. Pelgrims die ziek of te zwak waren om de pas over te steken, kregen hier hun "compostella”. Net als in Compostella gaat hier de deur van de hoofdingang ook alleen maar open in het heilig jaar. In de kerk moet ook een mooi Jacobsaltaar zijn. Naast de kerk is ook het oude pelgrimshospitaal, nu een slaapgelegenheid. Maar de kerk is dicht! En nog wel op eerste pinksterdag. Ik vind dit erg jammer en met mij veel anderen ook. Het is ook niet supervroeg, bijna 10.00 uur.
Het stadje zelf maakt ook nog een slaperige indruk en ik loop er snel door heen.

Nu de volgende keus. Of via de weg of hoog door de wijnvelden en weer steil naar beneden. De camino duro. Veel reisgidsen raden dit af omdat morgen ook een zware etappe wacht.
Ik kies voor de weg, net als de meeste anderen. Op een dergelijk wegtraject is het natuurlijk saai en daarom zie je dan ook dat zich groepjes vormen en mensen met elkaar praten. Het belangrijkste onderwerp is wel de het slapen, waar en hoe. Ik loop een tijdje met een Deens echtpaar.
In Trabadelo komen beide routes weer bij elkaar en komen mijn twee Engelse vriendinnen net naar beneden. Zij hebben de hoge route gelopen. Zij hebben veel bewondering voor mij omdat ik thuis ben begonnen, maar zij kiezen hier steeds het moeilijke traject en ik wissel dat af. Dus ook mijn bewondering voor hen.
We overleggen waar we vandaag zullen stoppen. Dan een sms-je van Werner: hij is 7 km verder in Vega de Valcarce. Hij heeft een bed en wil geen stap meer lopen.
We schieten in de lach. Het doet ons goed dat ook hij eens afgepeigerd is. 7 km bergopwaarts kost mij zeker nog 2 uur, het is nu 1 uur dus het moet te doen zijn en we besluiten door te lopen. Hoe hoger we vandaag komen hoe minder we morgen hoeven te stijgen; het bergdorp O Cebreiro ligt op 1500 m en staat in zijn geheel op de werelderfgoedlijst, een mooi maar zwaar traject.
Het bed is in een mooi vakantiehuis met 4 slaapkamers voor 20 euro pp. Wasmachine, alles is aanwezig.

Eten doen we ‘s avonds voor 8 euro, inclusief de drankjes en als gezelschap onze twee Japanse vrienden. Deze vertellen over de film "the sound of music". Hilariteit alom als Werner bekent de film niet te kennen. Tot vreugde van de Japanners zing ik Edelweiss, Do re mi, en I am sixteen, going on seventeen. Mijn zangtalent is nul komma nul maar met behulp van het thuisfront weet ik wel de goede teksten. De Japanners zijn laaiend enthousiast.
Zij blijken boeddhistische monniken te zijn. Ik vertel van de tempel in Frankrijk waar ik niet in mocht. Voor hen onbegrijpelijk: tempels horen juist in het boeddhisme voor iedereen toegankelijk te zijn.
We hebben een zeer geanimeerd diner en nu, in mijn bed, bedenk ik toch weer hoe bijzonder het is dat je sommige mensen steeds weer tegenkomt, elkaar steeds beter leert kennen. Boeddhistische monniken op de Jacobsweg en dan samen Edelweiss zingen, heel bijzonder.