Donderdag 15 mei: Van Estella naar Los Arcos

Irache, hier begonnen ooit de (Franse) monniken in het klooster met de wijnteelt.
Nog steeds is er. ter herinnering of dankbaarheid, gratis de water/wijntap. Vroeger dronk men geen water maar bier en wijn. Niet uit luxe, maar noodzaak, van water werd je ziek. Nu kan je wel kiezen en natuurlijk, ondanks het vroege uur, tapte iedereen hier zijn fles vol wijn.
Het klooster dateert al van 958, maar wij kunnen slechts de buitenkant bewonderen.

Zacht glooiende heuvels, wijnvelden en korenvelden en weer schitterend weer. Eigenlijk loop ik iets te langzaam.
Als ik in Los Arcos arriveer is net een processie met mis beëindigd.

Los Arcos, klein, mooi en een gezellig plein waar vele pelgrims de terrasjes bevolken. De Spanjaarden houden hun siësta, zij zijn slimmer.
Ik ben toch wat teleurgesteld dat er nu vanavond geen pelgrimsmis is. Ik had van Hubert gehoord dat dit hier heel bijzonder was.
Dan maar op eigen houtje de kerk in. Bij de ingang tref ik een kleine Spaanse vrouw die ik onderweg vaker ben tegengekomen. Zij praat wat met enkele vrouwen die duidelijk verantwoordelijk zijn voor de gang van zaken in de kerk.
Dan weer een Jacobswondertje.
We krijgen een rondleiding. Mijn Spaanse vriendin wijst mij op details. Helaas spreekt zij alleen Spaans en ik dus niet, maar ik zie veel meer dan als ik alleen had rondgelopen.
Er gaan kamers open, kapellen, we beklimmen trappen tot hoog in de kerk. Lampen bij altaren worden ontstoken om details tot hun recht te doen komen. Achter grote gordijnen staan de processie stukken en ik kan nu alles van dichtbij zien.
De Santa Maria kerk laat zich van alle kanten bewonderen en mijn teleurstelling is omgeslagen in het tegendeel. Ik heb dankzij mijn Spaanse vriendin gewoon weer geluk.
Zij straalt van alles wat zij ziet, maar ook van trots dat zij dit aan mij mag tonen.
We kunnen geen woord wisselen, hoeft ook niet. Dat ik samen met haar op de foto wil, vindt zij voldoende; we hebben samen iets bijzonders gedeeld.

Ik ben dus weer veel te laat op mijn eetafspraak en schuif maar bij anderen aan. Eigenlijk is dat ook bijzonder.
De anderen accepteren gewoon dat ik niet gekomen ben - moet je thuis eens doen niet komen opdagen zonder een berichtje - en een groepje Engelsen maakt een plekje vrij bij hun aan tafel.
Hun wijn is op, ik krijg weer een nieuwe volle fles bij mijn menu. Het verhoogt de feestvreugde.