Maandag 9 juni: ‘Hier zijn echte pelgrims’
Door: Tineke
Blijf op de hoogte en volg Tineke
09 Juni 2014 | Spanje, Louzarella
Dit is een van de oudste pelgrimsrefugia. Reeds vanaf midden in de 9e eeuw worden hier al pelgrims opgevangen en verzorgd.
Het is miezerig weer, dat omslaat in druilerige regen en dan zelfs in echte.
Ik loop samen met Maja uit Denemarken en eigenlijk, gewend aan dit weer, stappen we samen vrolijk voort.
Dit is de eerste bergpas, die ik in mist en regen loop. Tot nu toe heb ik steeds geluk gehad. Twee dagen nadat ik met volop zon en strak blauwe hemel de Pyreneeën ben overgestoken, hagelde en stormde het daar en hebben ze mensen onderkoeld van de berg gehaald.
We passeren de grenssteen van Galicia. Galicië staat bekend om zijn mist en regen dus toepasselijker kan het niet.
In opperste stemming bereiken we O Cebreiro, gelijk door mij omgedoopt in Volendam.
Een korte bloemlezing.
We kunnen in de nu stromende regen geen bar in omdat deze is afgehuurd door een reisorganisatie die pas later arriveert.
Duitse pelgrims zijn 1 km verder uit een bus gestapt en lopen nu in pelgrimsmantels en -hoeden pelgrimsliedjes te zingen
In de kerk, waar ik een echt kaarsje kon aansteken, stroomt nu ineens een bus leeg en wij moeten plaats maken voor de gids.
Maja wil hier blijven slapen, we nemen afscheid en ik stort mij in de regen en loop tegen Marilyn aan.
Dan volgt het hoogtepunt. We worden omsingeld door toeristen die schreeuwen: ‘Hier zijn echte pelgrims’. Voordat we het weten hangt iedereen om onze nek en flitsen de camera's.
Marilyn kijkt verdwaasd, maar ik word boos, duw iedereen opzij, sleur Marilyn mee en loop het dorp uit. Prompt verkeerd natuurlijk.
Nu ben ik best gewend om tijdens Het Dickens Festival in Deventer heel veel gefotografeerd te worden. Altijd vragen mensen het. Ook dan gaat het om de kleding, de uitstraling, maar nooit zo onbeschoft als nu.
We waren een diersoort geworden waar je geen rekening mee hoeft te houden, een soort gemeenschappelijk eigendom zonder eigen identiteit.
O Cebreiro heel mooi, had graag de mis willen bijwonen, maar dan ’s avonds, als er geen toeristen zijn.
Na even zoeken de goede route, Marilyn was weer een beetje bijgekomen en nu konden we er ook om lachen.
Zij had zelfs geen stempel en we hadden allebei honger.
Een heerlijk broodje in het volgende dorp loste ook dit probleem op. Daar deelden we onze ervaringen en iedereen had hetzelfde ervaren; we waren allemaal uit teleurstelling doorgelopen.
De gesloten bar in de regen, afgehuurd voor toeristen, wekte de meeste irritatie op. Gaat de camino echt aan zijn eigen succes ten onder?
Ik had gedacht dat we nu over de pas waren en zouden dalen. Dus niet, nog twee passen, dus hoog en laag te gaan. De pas San Roque deed zijn naam eer aan. Een bronzen pelgrim worstelt hier tegen de wind in en zo deden wij dat ook.
Marlyn haakte af in Hospital da Condessa. De refuge daar vond ik niets (later had zij er ook spijt van), dus nog verder naar Fonfria. In het midden van dit dorp een mooie municipal, maar aan het eind een hele kleine Spaanse auberge, authentiek, en ik kreeg direct een bord heerlijke eigen gemaakte soep.
Met de wijn een perfecte afsluiting van deze wandeldag.
-
27 Juni 2014 - 00:06
Johanna:
Ik hoop dat je het prachtige pelgrimsgedicht in het kerkje van O Cebreiro gezien hebt. Zo niet, ik heb er een foto van
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley