Dinsdag 10 juni: Bijzondere drinkplaats en gesprek

Goed uitgerust in mijn eenpersoonskamer vertrek ik na het ontbijt. Het weer is stralend en ik voel mij na de zware dag van gisteren tip top.
De weg voert langzaam bergafwaarts met mooie vergezichten, gehuchtjes en bospaden. De oude kastanje, meer dan 100 jaar, in Ramilo is indrukwekkend en wordt door iedereen druk gefotografeerd.

Vandaag ook weer de mogelijkheid om twee routes te lopen, de een loopt via Samos. In Samos is een oud klooster waar je kunt overnachten. Ik twijfel. Als ik in Samos wil overnachten is het een korte etappe. Als ik alleen het klooster wil zien, dan is het een behoorlijk stuk om en wordt het vandaag weer een lange etappe. Na alle inspanningen van de afgelopen dagen misschien niet zo slim.
Ik mis wel de overnachtingen in de kloosters zoals in Belgie en Frankrijk. Die sfeer, die sereniteit ben ik nog niet echt in Spanje tegen gekomen.
Ik kies voor de korte weg en laat Samos liggen. Deze route voert wel eerst omhoog maar het uitzicht is dan ook bijzonder. Ik ben vandaag meer aan het slenteren dan aan het doorstappen.
Ik weet niet wat het is, de lucht, het mooie weer, totale ontspanning, ik schiet niet op. De mooie drinkplaatsen nodigen ook steeds weer uit voor een kleine rustpauze. Ik maak onderweg vaak een praatje en een Deens echtpaar, Alice en Kirk, leer ik beter kennen.

En dan opeens, zomaar midden in de natuur, een Coca Cola automaat. Nieuwsgierig gooi ik er geld in, en jawel hoor, hij doet het ook nog. Wie zet hier nu zo’n automaat neer. Ver weg van de bewoonde wereld. Ik prop het flesje in mijn rugzak, eigenlijk heb ik er helemaal geen plek voor, ik heb nog drinken genoeg, maar tja, mijn nieuwsgierigheid hè. Later zou ik vernemen dat hier jarenlang een man heeft gestaan die drinken en fruit aan pelgrims aanbood. Toen hij daar te oud en ziek voor werd, hebben zijn zoons gezorgd voor deze automaat, zij vullen hem steeds weer bij. De man was helemaal blij, nu liet hij zijn pelgrims niet in de steek.
Bij een volgende rustpauze schenk ik mijn flesje aan een paar jonge Duitse meisjes, hun drinken is op en we hebben allemaal geen flauw idee hoelang we nog moeten. Mijn nieuwsgierigheid wierp nu zijn vruchten af.

Uren later dan de anderen kom ik op de plaats van bestemming. Werner en de Engelse lady’s waren al ongerust. Het is een leuke herberg, met een heerlijke tuin en ligstoelen.
De herberg behoort aan een familie die allemaal een maand lang de herberg runnen. Met kerst vertoeft de hele familie gezamenlijk daar. Het gezamenlijke eten wordt door de familie zelf klaargemaakt en daar is Claudia. Claudia is een meisje dat ik onderweg al vaker gezien had. We knikten elkaar altijd vrolijk toe.
Nu snap ik waarom wij nooit hebben gepraat. Zij is doofstom. Ik haal mijn aantekenschriftje te voorschijn en even later zit iedereen druk met elkaar te schrijven .Het is een echt gesprek maar dan op papier. Zo leert Claudia veel mensen kennen die ze onderweg al zo vaak gezien heeft. Zij vraagt en wij schrijven, zij schrijft, wij lezen, allerlei briefjes gaan nu op de tafel heen en weer, iedereen schrijft aan iedereen. Een gesprek tussen gelijken.