Dag 11 - twee records

Ergens ver weg hoor ik mensen mopperen. Mijn telefoon ligt in de doucheruimte om op te laden dus geen flauw benul van tijd. Ik zie bewegende lampjes en mensen. Maar mijn bedje staat in een hoekje dus hupsakee, oogjes en oortjes nog even dicht.
Helpt natuurlijk niet echt en ik klim mijn bedje dus ook maar uit.
Het is half zeven en iedereen op 2 na zijn weg. We kijken elkaar aan en schieten in de lach, wij zijn steeds de laatsten.
Dan het grote licht maar aan en ook op weg, weer een record. Buiten is het nog zo donker dat het zoeken is naar de pijltjes. Ik zie even later dat er een aantal pelgrims achter mij aan loopt. Die hebben meer vertrouwen in mij dan ikzelf.
Zo scharrelen we in het donker de stad uit en, erger, zonder ontbijt, niets is nog open. Pas om half tien het eerste cafeetje.
Mijn tweede record: nog nooit zo vroeg op weg én nog nooit zo laat ontbijt.

Het grappige is wel dat om mij heen nu allerlei pelgrims zijn van mijn eigen golfje. Ik loop nu ook steeds met iemand of meerderen op.
O.a. Guiseppe. Ook hij zat gisteren bij ons aan tafel. Italiaan maar getrouwd geweest met een Nederlandse. Hij spreekt vol liefde over haar, waarom gescheiden? Hij geeft toe dat hij vreemd was gegaan ik doe net of ik hem een blauwe oog sla. Hij knikt, zo was het; Italiaanse vrouwen geven je een aai over je bol,Hollandse vrouwen een knock out.
Vol trots laat hij foto's zien van zijn kleinkinderen. Wij moeten allemaal lachen. We zijn al dagen met meerdere grootouders maar juist hij komt als eerste met foto's van zijn kleinkinderen.
Juist vanmiddag had ik een foto gekregen van Joep die naast zijn bed slaapt. Iedereen is het erover eens: pelgrim in de dop, niet erg als er geen plek, dus bed, meer is.

Het is vandaag weer een behoorlijke klim, meer dan 400 meter. Praten en klimmen tegelijk vind ik moeilijk en ik mis eigenlijk het alleen lopen achter iedereen i.p.v. tussen en zelfs voor.
Bij een totaal grappige bar, met een heerlijke tomatensalade, regelt de man voor mij mijn slaapplaats in Pontevedra.
De Herberg is voor mij te ver weg van het centrum; ik wil in het centrum zijn. Als ik binnen twee uur er ben, is de laatste kamer daar voor mij, ja echt een kamer!
Dus de keus - ook nu weer natuur en stukje om of langs de weg - is deze keer gauw gemaakt, wederom de weg. Voordeel: ik loop alleen.
Een lief klein pensionnetje met geborduurde lakens, bloemetjesbadkamer en in het centrum, aan de route.

Ik bekijk van alles. Bijzonder is de Peregrina kapel. Gewijd aan Maria als beschermheilige voor de pelgrims. De omtrek van de kapel is de vorm van de Jacobus schelp.
Van de anderen hoor ik dat de basiliek dicht is. Na het eten besluit ik er toch nog even langs te gaan. Geluk! Er is net een speciale mis geweest en gauw glip ik nog naar binnen, wat mooi.
Buiten valt de schemering in, wat het gebouw een extra dimensie geeft. Ik kan het dan niet laten en loop nog even langs ook andere speciale plekken. De winkels zijn nog open en oeps, het wordt nu toch wel heel laat in deze vreemde stad.

Met mijn paar geleerde woordjes Spaans kom ik toch weer netjes in mijn pensionnetje terecht
Net binnen begint het ontzettend te regenen.
Mijn dag kan niet meer stuk en morgen is de route een stukje korter voor mij.