Dag 15 - Behekst? Maar ik ben er weer!

Het is niet te geloven maar waar: de laatste nacht in een auberge en ik heb een bovenbed! De jongeman met zijn koptelefoon interesseerde het weinig wie waar ging liggen, dus nu veel jonge mensen beneden
in het stapelbed en de oudjes bovenop. Een beetje hospitaleros bewaart vaak de onderbedden voor het laatst. Maar ik kan er de humor nog wel van inzien.

Als ik 's avonds in mijn bedje kruip, is mijn voet wat minder en helemaal 's nachts als ik echt wakker wordt van de kloppende pijn. Mijn aspirientjes liggen beneden in mijn rugzak. Ik doe zo stil mogelijk voor mijn buurman. Helaas hij denkt daar om kwart voor 5 echt anders over. Hup koplampen aan, rammelende dingen aan zijn rugzak en mopperende anderen. We hoeven echt nog maar een klein stukje te lopen, ik ben gewoon nieuwsgierig: gaat vanmiddag zijn vliegtuig al?

Mensen vragen naar mijn voet en ik krijg nog meer jodium en pleisters aangeboden. Als een van de laatsten vertrek ik en bij het licht van de lampen zoek ik mijn weg. Niet snel, steeds als ik mijn voet neerzet een stekende scheut.
Ik foeter nu echt op Jacobus. Oké, het is mijn eigen schuld, had ik het direct maar beter moeten ontsmetten, maar ik zal toch verdorie weer niet met pijn aankomen net als twee jaar geleden? 14 dagen lang niets en dan nu dit.

Bij een tussenstop word ik ingehaald door Erika. We blijven tot op het laatst haasje over spelen. Onze hilariteit neemt toe als we er achter komen dat zij in de andere bar heeft gegeten; we zaten nog geen kilometer van elkaar. Komen we dan langs een vogelverschrikker met grote borsten, hebben we allebei de slappe lach.
Nooit iets afgesproken en elkaar dan steeds treffen op de goede momenten. Want het regent nu steeds weer en hulp bij poncho's uit en aan is makkelijk.

We zien in de nevels Santiago liggen. Beiden hebben we begrepen dat het van deze kant mooier is als je Santiago binnenkomt. Beiden zijn we het daar niet mee eens. De Maria Magdalena kapel is nog een mooie verrassing maar dan rijen oude flatgebouwen, ziekenhuiscomplex, kantoren, minimaal nog pijlen en vooral nergens een bord Santiago Andere Pelgrims lopen ook wat verloren. Zijn we nu wel of niet in Santiago? Mensen wijzen dat we gewoon rechtdoor moeten lopen en dat doen we dan maar.

Ineens worden de straatjes smaller en daar zijn ineens bekende stemmen.
Jullie zijn er! Ik breng nog uit: Nee eerst naar de kathedraal. Marjan grijpt mij bij de arm en zegt kom maar mee. De wereld draait, daar is de kathedraal
Ik ben er en als offer ledig ik mijn maaginhoud in de put...
En nu van alle kanten water/drinkflessen, tissues maar ik voel mij opgeknapt.
Theorie 1: misselijk door de ontsteking.
Theorie 2: ik heb ergens wat koffie binnengekregen en daar ben ik heel allergisch voor.
Theorie 3: behekst .
Nu gaan mijn stokken omhoog, het maakt allemaal niets uit ik ben er.

Ik beloof iedereen terug te komen maar ga nu eerst een goede apotheek en mijn hostel zoeken.
Bij de apotheek inspecteren ze mijn voet. Ik krijg van alles en na overleg met een arts antibiotica en rust.
Bij mijn hostel mag ik eerder naar binnen. Ik zet de wekker en val in een droomloze slaap.

Ik schrik wakker van de wekker, een beetje verdwaasd om mij heen kijkend. Dan snel fris douchen, schone kleren aan en als herboren terug naar de kathedraal.
Marjan en Guus, het hart van de groep ,hebben wijn en pinda's en we vieren met zijn allen, voordat we naar de mis gaan, onze aankomst in Santiago.

Ruim een uur voor de mis en de kerk zit tjokvol. Op vrijdagavond is het zeker dat het wierookvat door de kerk zwaait.
Hoe anders is het nu dan twee jaar geleden. Geen rugzakken meer in de kerk, geen stokken. Ik snap het waarom wel maar juist al die bepakte pelgrims maakte het een pelgrimsmis; nu zijn we allemaal "normale" mensen.
De vele veiligheidsmensen geven ook een ander gevoel. Tjokvol betekent alle banken al ruim van te voren bezet maar ze laten nu maar een maximum aan bezoekers toe. Ik ga maar direct op de grond zitten; twee uur staan lijkt mij iets teveel van het goede.
Zoveel bekende gezichten. Het is opmerkelijk dat ik in zo'n kort tijdbestek - en ik heb heel veel alleen gelopen - toch zoveel mensen heb leren kennen.
De spanning stijgt. Het wierookvat gaat omhoog en samen met het gezang, de geur van wierook blijft het indrukwekkend. Nu voel ik mij echt aangekomen.

Gezamenlijk gaan we na afloop eten en dat is dan gelijk de laatste keer compleet. Femia vliegt als eerste direct terug.
Mijn plan is anders dan voorzien: ik wilde naar Finistere lopen maar dat is nu niet erg verstandig. Eerder terugvliegen is verhoudingsgewijs erg duur. Ik boek vooraf nooit meer mijn terugreis.
Het is ook wel ironie ten top: zorgt bij heel veel mensen onderweg de geboekte terugreis voor stress omdat ze bang zijn het anders niet te redden, ik heb nu tijd over.
Ik ga Santiago ontdekken.