Dinsdag 18 maart: Een gevonden routebeschrijving

Een beetje lui vanmorgen. Ik hoef pas om 10.00 de kamer te verlaten en ik geniet van de rust.
Ik praat nog even met mijn kamergenootje. Zij is afkomstig uit Hawai en zij is schilderes.
Na mijn ontmoeting met Claire de schrijfster nu Melissa Rigney. zij laat iets van haar werk zien en ik raak echt onder de indruk. Ook van haar bagage want behalve de rugzak heeft zij ook nog haar verf en tekenspullen. Zij heeft hele mooie visitekaartjes met overal een schilderij van haar op. Ik kies er een met een weg erop, buen camino.

Dan op weg. Het eerste stuk van de route is langs het kanaal. Dat is weer eens wat anders want om daar te komen moet je met een echte fietslift naar beneden.
Het is druk langs het kanaal wandelaars, joggers, fietsers.
Als ik even in het route boekje kijk, raak ik in gesprek met de joggers.
Zij geven aan dat het verderop met de fiets niet meer zal gaan: te modderig.
Dan opeens een mooi fietspad, groen geschilderd en met het bordje Epernay, mijn doel voor vandaag. Zal ik, ik twijfel en besluit het fietspad te volgen i.p.v. de wandelroute. Dom dom; het is geen plaagkabouter die mij van de wandelroute afleidde maar gewoon een duiveltje.
In een grote boog fiets ik namelijk terug richting Reims en, nog erger, het fietspad houdt natuurlijk op en ik zit gewoon weer op zo’n drukke weg. Terug kan niet meer en daardoor mis ik toch naar mijn idee een paar leuke plekjes, stadjes. Ik rijd duidelijk door het champagne gebied: op elke meter wel een reclamebord.
Zou er nu echt geen leukere route zijn dan te worden weggeblazen door vrachtverkeer? Ook het bekende heuveltje op en af is regelmaat.

Dan zie ik ineens op de grond een routebeschrijving liggen. Nieuwsgierig stap ik af.
Twee mogelijkheden: verloren of weggegooid. Het is een routebeschrijving vanuit Duitsland en België, dus waarschijnlijk ook naar Santiago-de-Compostela. Als dat zo is, is er geen andere mogelijkheid om in Epernay te komen. Ik weer gelukkig. Blijft de vraag weggegooid of verloren.
Ik hoop dus het laatste omdat ik het totaal idioot vind dat je, als je een Santiago-de-Compostela-ganger bent, je rotzooi zomaar van je afgooit en in de natuur dumpt.
Ik wilde perse in Epernay overnachten, middelpunt van de champagne, alle firma's daar verenigd, champagne huizen, totale romantische voorstelling van mij.
Als ik daar aan kom ben ik gewoon op. De weg heeft mij gesloopt.

De parochie die permanent bezet zou zijn is inmiddels opgeheven maar daar snap ik telefonisch niets van.
Gelukkig wordt ik geholpen door een Engels sprekende voorbijgangster. Zij neemt het telefoongesprek over. Ik moet mij melden bij een andere parochie. Het waar snap ik ook niet maar dat wordt opgelost door een vriendelijke meneer die mij met de auto voorgaat. Met mijn laatste beetje puf fiets ik zo hard mogelijk achter de auto dwars door al het verkeer.

Dan de eglise st. Pieter, uit alle drukte een oase van rust. Het parochie huis ligt pal naast de kerk. In het boekje stond vermeld dat zij bemiddelde bij onderdak maar tot mijn verrassing zijn daar kamers, eigen douche, toilet en een grote keuken. De pastoor zegt mij dat ik allles wat ik wil uit de koelkast mag nemen. Ik zie kaas, heel veel kaas. Heerlijk geen jam maar kaas.
Ik besluit geen boodschappen meer te gaan doen met mijn brood en soep en de kaas kom ik heel ver. Ik hoef de rue de champagne niet meer te zien. Er is hier een mooie bibliotheek, een gebedsruimte, tv, kamer kortom: wat wil dit pelgrimmetje nog meer