Zondag 4 mei: Mijn eerste fietsloze dag

Onwennig loop ik Orthez uit. Het lijkt wel of ik opnieuw vertrek. Dom van mij is natuurlijk wel dat ik nu teveel - ook fietsspullen - in mijn rugzak heb en daardoor veel extra gewicht.
Het is nu zondag dus naar huis sturen kan pas morgen en in gedachten bedenk ik alles wat weg kan, nee moet. Hoe minder, hoe beter voor mijn been.

Dat ik fietser-af ben merk ik gelijk als een groepje wielrenners niet reageert op mijn bon jour;
ik ben niet meer een van hen. Ik ben nu echt te voet.

Na ongeveer een uurtje wandelen komt er een Engelsman naast mij lopen. Heel gezellig, maar hij is een stuk jonger, weinig bagage en een hoog tempo. In het eerst volgende dorpje geef ik aan de kerk te willen bezichtigen en een pauze te houden. Lopen doe ik echt het liefst alleen.
De route is echt heel mooi, door bossen en ik had dit met de fiets absoluut niet gekund dus totale vrede met mijn beslissing en dan besneeuwde toppen, ik zie de Pyreneeën! Ik maak een dansje boven op de berg. Ik zie de Pyreneeën! Ik kan het bijna niet geloven, wat ongelooflijk en wat mooi.

De rest van de tocht blijft een droom. De etappe 24 km, veel, zeker voor de eerste dag en met mijn kilo's, en dan zie ik Sauveterre de Béarn. Hoog boven de weg, torentjes, bruggetjes, muren, je wandelt de Middeleeuwen in. Nu ja wandelen, een steile trap omhoog, met bochten en honderden jaren oude afgesleten maar nog steeds ongelijke stenen. Oef.
Na 2/3 kwam Hubert mij tegemoet en dankbaar gaf ik mijn rugzak aan hem. Boven gekomen had ik geen adem meer, niet alleen van de klim maar ook het uitzicht was adembenemend.

Onze refuge, een oase van sereniteit. Een plek waar meditatie wordt gegeven, yoga, massage.
Ook een eeuwenoude behuizing maar de eigenaars vol leven en spiritualiteit. Wat mij vooral bekoorde waren de vele boeken over een veelheid van onderwerpen; ik ontwaarde zelfs een boek over Vincent van Gogh.
De eenvoudige maaltijd die we hier zouden krijgen bleek een zeer smakelijk uitgebreid diner te zijn met als toetje wafels met slagroom. Het gezamenlijk afwassen daarna bevreemde de gastvrouw, dit was zij niet gewoon; wij vonden dit, zeker na dit eten, juist normaal.

Voor mij was een extra verrassing de komst van Jacques en Giselle, onze gastheer en gastvrouw van gisteren. Ik kon hun nu twee velletjes papier geven met mijn thuisadres die op de fiets moesten en wat ik gisteren nog niet wist. Dit was geen toeval, ook met mijn fiets zou het nu zeker goed komen.

Op de slaapzaal had ik nu een twee persoonsmatras, heerlijk wat een ruimte.
Een dag van dankbaarheid.