Donderdag 29 mei: Als Hollander in de verzameling

Ik zorg voor een record. Eerder wakker en opgestaan dan Werner, haha. Ik had maar een wens: weg.
Omdat ik vandaag de eerste 18 km niets kan krijgen, wilde ik brood klaarmaken in de keuken.
Ik heb onderweg in veel kloosters overnacht. Ik heb dit altijd als bijzonder, sfeervol en hartelijk ervaren. Hier was in de keuken zelfs geen mes te vinden, ook geen ander bestek. Het was er ook niet schoon. De orde van St. Clara, ik denk dus Clarissen, zou echt eens op bezoek moeten gaan bij andere zusterordes. Er hangt een foto van een hartelijk bezoek van het koninklijk paar; ze zouden zich moeten schamen voor onze ontvangst.

Door het dorpje lopend getuigen andere gebouwen van de religieuze belangrijkheid in de Middeleeuwen. Daar is nu weinig van over. Na het dorp wacht de voortzetting van gisteren:
18 km kaarsrechte weg. Weliswaar oud Romeins, maar nu asfalt en grind tussen grasvlaktes, zonder bomen of dorpen.
Het begin valt mij eigenlijk nog wel mee. Veel vogels, krekels, eenden en kikkergeluiden, een koekoek oftewel een prima concert. Maar na 6 km niets meer, alleen gras en weg en pelgrims. Vóór mij, achter mij, onafgebroken. Oftewel het plassen vraagt weer om organisatie. Brem is echt het enige hoge dus laag. Tussen twee brems is dus de enige optie. Ik kan nu redelijk schatten hoe lang het duurt voor de achtervolgers bij mij zijn en de voorlopers uit het zicht, maar het blijft spannend. Bij koppels zie je vaak de mannen op de uitkijk staan, ook grappig. Iedereen gaat dan namelijk langzamer lopen om zo niemand in verlegenheid te brengen.

Vandaag ook weer, en steeds meer, mensen zonder bagage. Ik had nu een heel groepje. Met boodschappen tasjes in de hand. Buen camino, buen camino. Hoezo camino?
Op de kruispunten staan auto's te wachten om mensen op te pikken en andere mensen af te zetten. Helemaal bont maakt een organisatie het om op een picknickplek de tafels te dekken zodat normale pelgrims daar zelfs niet zitten kunnen.
Dan word ik ingehaald door, zonder rugzak, een Canadees. Hij doet zijn oordopjes met muziek even uit. Buen camino, how are you, where are you from.
Als ik zeg dat ik mij goed voel en uit Holland kom, nikt hij tevreden, hij kruist iets aan in zijn boekje, oordopjes weer in en loopt verder. Waarschijnlijk had hij nog geen Hollander in zijn verzameling.

OK, ik ontmoet ook veel leuke mensen en leuke gesprekken maar besluit dat als de volgende mij weer op zo’n manier iets vraagt, ik zeg dat ik van de maan kom en ik op kunstvoeten, dus zonder blaren, loop. Zonder blaren hoor je er namelijk niet bij. Je voeten moeten ingetapet zijn, sommige gewoon met ducktape, zo over het vel heen. Ik zie hechtingen in roodblauw opgezwollen voeten. Ook kniebanden en enkelbanden worden gedragen als ere tekens.
Ik denk steeds aan het liedje van Boudewijn de Groot: ‘En daar trekt over de wegen, en door het groene woud, het blikken harmonie orkest etc. met de stopnaald voorop ‘. Want echt, ik erger mij er niet aan, ik moet er gewoon om lachen..

Ik was echt van plan geweest om vandaag minimaal 24 km te lopen. De weg is mij echter de baas. Ik stop na 18 km. De donkere wolken pakken zich samen en ik heb geen zin in weer een nat pak. De auberge is eenvoudig maar warm en schoon en heeft een wasmachine en droger, kortom alles wat ik wens. Er is zelfs een zwembad!

In de bar ontmoet ik Ton en Leen uit Klundert en later ook nog Fia uit Noord-Holland.
Tijdens het lopen heb ik vandaag ook nog even gesproken met een Nederlandse fietser. Kortom, ik heb weer eens Nederlands gesproken, even wennen.