Donderdag 5 juni: Wonderschone klim

Van Astorga naar Foncebadon. Op zich 25 km, maar we starten op 881 m en moeten klimmen tot 1439 m en 300 meter daarvan in de laatste kilometers.
De meeste stoppen dan ook na 20 km om het steilste stuk de volgende dag te doen. Ik ben er niet goed in om de dag gelijk met een klim te beginnen dus wil ineen keer op naar de 1439 m.

In Astorga loop ik al samen met Christina, een jong Duits meisje, en even later sluit Martina, eveneens uit Duitsland, zich bij ons aan. We lopen in een prima tempo en de eerste 10 km verlopen voorspoedig. Ook Martina maakt veel foto's dus voel ik mij ook vrij om te fotograferen. De blauwe lucht, de bergen, het uitzicht, alles schreeuwt om een foto.
Beide meisjes besluiten om in Rabanal te overnachten en in El Ganso een lange pauze te nemen omdat we zo snel hebben gelopen. Ik neem afscheid.

De dorpjes onderweg bestaan grotendeels uit lemen huizen, veel rozen en zijn schilderachtig.
Mijn pauzes houd ik steeds op picknickplekjes. Ik wil vandaag geen tijd verspillen in cafeetjes.
In de laatste stop voor de klim, Rabanel del Camino, ontmoet ik Steve uit New York weer.
Ongelooflijk, we zien elkaar dagen niet en dan nu, weer in een kerk, komen we elkaar weer tegen. Ik sla zijn aanbod om wat te drinken af; wellicht overmorgen in Ponferrada.
Wat ik wel een beetje jammer vind, is dat de pelgrimsmis nu net is afgelopen. De laatste dagen wel veel mooie museumachtige kathedralen gezien, maar een pelgrimmis loop ik nu steeds mis.

Als ik goed en wel aan de klim ben begonnen sm-st Werner dat hij bedden heeft. Hoera, dat maakt mijn klim wat meer ontspannen, tijd voor picknick en foto's.
De door mij gekochte yoghurt heeft de warmte niet overleefd. Zuuuuuuuur!
De klim is wonderschoon, zwaar maar te doen en tegen 3.00 uur arriveer ik in Foncebadon.
Dit dorpje was voor enige jaren terug geheel verlaten maar bloeit nu door de pelgrims weer helemaal op.
De auberge heeft een alternatief karakter en een geheel eigen, zeer relaxte sfeer.

Inmiddels blijven mensen binnen stromen en wordt de yogaruimte, voordeel al die yogamatjes, omgebouwd tot geïmproviseerde slaapzaal. Ik ben blij met mijn bedje.
Morgen wacht immers de klim naar 1531 meter naar het Cruz de Ferro.
De traditie wil dat daar steentjes, die we tijdens deze tocht hebben meegedragen, neergelegd worden en we zo de last van ons leven verlichten.
Ik heb verscheidene steentjes uit Nederland meegenomen. Natuurlijk van onszelf maar deze symboliseren ook onze kinderen, en nu ook Joep, ons kleinkind. Daarnaast ook steentjes van vrienden, natuurlijk van Marja met wie ik begonnen ben, Claudia waar ik onderdak kreeg, Nadine mijn adresje tijdens mijn gedwongen rustpauze en van Mariëtte en Tom die mijn site realiseren, maar ook deze steentjes zijn symbolisch voor al onze vrienden.
Elkaars last willen en kunnen verlichten is een essentie van liefde en vriendschap.

Hopelijk is het morgen goed weer. Normaal lopen Werner en ik nooit samen. Het lijkt hem mooi om morgen samen bij dit kruis aan te komen. Ik grap dat ik dan zeker een uur eerder moet vertrekken; hij ziet, tot hilariteit van de anderen, meer heil in een zweepje.
Gezien de grote slaapzaal en de geïmproviseerde slaapplekken weet ik zeker dat het toch wel vroeg opstaan wordt, maar net als vandaag wil ik genieten van het uitzicht en zeker niet in het donker lopen.