Zondag 15 juni: Hoe dan ook, het gaat om het doel
Door: Tineke
Blijf op de hoogte en volg Tineke
15 Juni 2014 | Spanje, Santiago de Compostella
Het voordeel van gewone lakens is dat je je been kunt strekken en verleggen zonder dat je verstrikt raakt in een lakenzak of je slaapzak. Ondanks de pijn toch redelijk geslapen, uitwerking van de pijnstillers?
Maar bij opstaan de harde waarheid: zonder steun kan ik geen stap lopen en zeker geen rugzak dragen.
De eigenaar biedt aan om de rugzak naar San Paio te brengen, vrienden van hem hebben daar een bar. Dat is ongeveer 14 km verder en ik kan dan verder kijken hoe het gaat. Het doel is Villamaior 16 km.
Dat moet te doen zijn, maar mijn been protesteert.
De eerste meters echt met tranen in de ogen. Het gevoel dat de pijnstillers gewoon niets doen en elke stap een marathon op zich is. Dan word ik ingehaald door mij Engelse vriendinnen, Linda en Janet. De tranen komen nu echt. Gelukkig geen advies van ‘neem dan een taxi’; zij snappen dat dit voor mij geen optie is. Dan nog maar een pijnstiller en iets rustiger loop ik nu verder.
In Santa Irene mijn eerste stop. Bij het café drink ik iets en dan komen mijn Mexicaanse vrienden binnen. Ik heb ze in geen weken gezien. Omhelzingen volgen. Zij hebben mij binnen zien strompelen en vragen mij of ik het goed vind dat zij voor mij bidden.
Dan vragen zij om stilte. Leggen een hand op mijn schouder en met de andere hand houden zij elkaar vast. Dan niet in stilte, maar met een hele mooie stem wordt om kracht voor mij gevraagd; zij bieden hun eigen kracht aan maar vragen God ook om zijn kracht. Het is helemaal stil geworden, ik sluit mijn ogen en de stem gaat voort. Ik versta er niets meer van, hoeft ook niet, dit is geloven, dit is samen kerk zijn.
We nemen met tranen in onze ogen afscheid van elkaar; we hebben iets gedeeld wat niet te omschrijven is, wederzijds.
Dan komen twee Nederlanders naar mij toe, Victor en Gwen uit Maastricht. Zij hadden via Steve uit New York al eerder over mij gehoord en samen beginnen we weer met lopen.
Gwen kon tot voor kort niet lopen en nu loopt zij de camino, in een ongelooflijke mooie pas. Victor heeft vaker de camino Frances en diverse andere caminoroutes gelopen. We wisselen adressen uit en de gesprekken helpen.
Vlak voor Amenal nemen we afscheid.
In de bar daar een heus saladebuffet en met o.a. koude mosselen; smul en geniet. Mijn Mexicaanse vrienden zijn daar ook nog en ook Marlyn komt even zitten.
Ik zeg hen allen ‘loop maar door’; ik moet echt rustiger lopen en wil niemand ophouden.
Ondanks de pijn geniet ik ontzettend van de eucalyptus bossen. De kale stammen, de lange repen bast op de grond, maar vooral de kruidige mintgeur.
Nu volgen achter elkaar een paar markeringstekens: regio Santiago-de-Compostela, nog 12 km tot de kathedraal.
Ik maak mij echter eerst bezorgder om de directe doelen. San Paio, hopelijk voor mij en niet het dorp zijwaarts gelegen; daar is mijn rugzak dus moet ik daar niet aan voorbij lopen.
Ik passeer de beek van Lavacolla. Het verhaal is dat in het Galicisch dit de beek is vol rolstenen. In de codex zou dit verkeerd begrepen en vertaald zijn: men moet hier zijn edele delen wassen. In de Middeleeuwen was na al het reizen een wasbeurt zeker niet verkeerd, maar ook nu staat er een jonge man in het water. Doorlopen dus, maar zonder foto!
Even later in San Paio, goed gegokt, regel ik dat mijn rugzak ook per taxi verder gaat naar Viamaior.
Het gaat nu echt met een slakkengangetje maar met elke kilometer kom ik nu dichter bij Santiago.
Het is bijna 17.00 uur als ik arriveer. 16 kilometers, in 9 uur maar het geeft niet. Steeds was de reis belangrijk, nu het doel. Misschien is dat wel de les, dat het hoe dan ook altijd om het doel blijft gaan.
Morgen SANTIAGO-DE-COMPOSTELA.
Maar bij opstaan de harde waarheid: zonder steun kan ik geen stap lopen en zeker geen rugzak dragen.
De eigenaar biedt aan om de rugzak naar San Paio te brengen, vrienden van hem hebben daar een bar. Dat is ongeveer 14 km verder en ik kan dan verder kijken hoe het gaat. Het doel is Villamaior 16 km.
Dat moet te doen zijn, maar mijn been protesteert.
De eerste meters echt met tranen in de ogen. Het gevoel dat de pijnstillers gewoon niets doen en elke stap een marathon op zich is. Dan word ik ingehaald door mij Engelse vriendinnen, Linda en Janet. De tranen komen nu echt. Gelukkig geen advies van ‘neem dan een taxi’; zij snappen dat dit voor mij geen optie is. Dan nog maar een pijnstiller en iets rustiger loop ik nu verder.
In Santa Irene mijn eerste stop. Bij het café drink ik iets en dan komen mijn Mexicaanse vrienden binnen. Ik heb ze in geen weken gezien. Omhelzingen volgen. Zij hebben mij binnen zien strompelen en vragen mij of ik het goed vind dat zij voor mij bidden.
Dan vragen zij om stilte. Leggen een hand op mijn schouder en met de andere hand houden zij elkaar vast. Dan niet in stilte, maar met een hele mooie stem wordt om kracht voor mij gevraagd; zij bieden hun eigen kracht aan maar vragen God ook om zijn kracht. Het is helemaal stil geworden, ik sluit mijn ogen en de stem gaat voort. Ik versta er niets meer van, hoeft ook niet, dit is geloven, dit is samen kerk zijn.
We nemen met tranen in onze ogen afscheid van elkaar; we hebben iets gedeeld wat niet te omschrijven is, wederzijds.
Dan komen twee Nederlanders naar mij toe, Victor en Gwen uit Maastricht. Zij hadden via Steve uit New York al eerder over mij gehoord en samen beginnen we weer met lopen.
Gwen kon tot voor kort niet lopen en nu loopt zij de camino, in een ongelooflijke mooie pas. Victor heeft vaker de camino Frances en diverse andere caminoroutes gelopen. We wisselen adressen uit en de gesprekken helpen.
Vlak voor Amenal nemen we afscheid.
In de bar daar een heus saladebuffet en met o.a. koude mosselen; smul en geniet. Mijn Mexicaanse vrienden zijn daar ook nog en ook Marlyn komt even zitten.
Ik zeg hen allen ‘loop maar door’; ik moet echt rustiger lopen en wil niemand ophouden.
Ondanks de pijn geniet ik ontzettend van de eucalyptus bossen. De kale stammen, de lange repen bast op de grond, maar vooral de kruidige mintgeur.
Nu volgen achter elkaar een paar markeringstekens: regio Santiago-de-Compostela, nog 12 km tot de kathedraal.
Ik maak mij echter eerst bezorgder om de directe doelen. San Paio, hopelijk voor mij en niet het dorp zijwaarts gelegen; daar is mijn rugzak dus moet ik daar niet aan voorbij lopen.
Ik passeer de beek van Lavacolla. Het verhaal is dat in het Galicisch dit de beek is vol rolstenen. In de codex zou dit verkeerd begrepen en vertaald zijn: men moet hier zijn edele delen wassen. In de Middeleeuwen was na al het reizen een wasbeurt zeker niet verkeerd, maar ook nu staat er een jonge man in het water. Doorlopen dus, maar zonder foto!
Even later in San Paio, goed gegokt, regel ik dat mijn rugzak ook per taxi verder gaat naar Viamaior.
Het gaat nu echt met een slakkengangetje maar met elke kilometer kom ik nu dichter bij Santiago.
Het is bijna 17.00 uur als ik arriveer. 16 kilometers, in 9 uur maar het geeft niet. Steeds was de reis belangrijk, nu het doel. Misschien is dat wel de les, dat het hoe dan ook altijd om het doel blijft gaan.
Morgen SANTIAGO-DE-COMPOSTELA.
-
16 Juni 2014 - 10:05
Marjan:
vandaag ga je het halen Tineke!!!!!!!!!
denk aan je. -
16 Juni 2014 - 10:33
Marian:
Lieve Tineke,
Wat een strijd lever jij om je doel te bereiken en wat een mooie ervaringen maken hier deel van uit. Ik krijg tranen in de ogen bij je verhaal over het samen binnen voor kracht. Meisje, als kracht en hulp te maken hebben met energie uit de de kosmos denk ik dat je veel kracht ontvangt van ieder die nu met je meeleeft en weet dat je er komt. Petje af en je ben en blijft een kanjer. Wat kun jij je kleinkind later een schitterend verhaal vertellen over zijn oma die op haar pad ondanks tegenslag steeds weer de goede mensen tegenkwam die haar verder hielpen naar haar doel. Kop op en geniet vooral. Knuffel van Marian
-
16 Juni 2014 - 10:36
Henk Mentink:
Hoi Tineke succes met de laatste loodjes.... mijn broer Bert Mentink komt vandaag ook aan in Santiago ...misschien zie je hem nog -
16 Juni 2014 - 10:40
Marja:
Lieve Tineke,
ik heb tranen in mijn ogen, vind het erg dat het niet zo goed gaat met het lopen. Ik denk aan je. Je gaat het halen vandaag datweet ik zeker. Liefs Marja -
16 Juni 2014 - 15:38
Netty Schutjes:
Als ik dit lees lieve Tineke ben je vast heeeel dicht bij!
Hoop dat God je de kracht geeft die allerlaatste loodjes te dragen. Je lijkt op Jezus die tot het einde het kruis droeg, met vallen en opstaan! En oooo wat heb jij die verlossing verdient meid!
Weet je, je bent echt op de proef gesteld, maar lieve Tien wat een kracht zit er in jou, Daar kunnen wij allemaal wat van leren!
Ik ga je verhalen missen hoor....tot heel gauw en geniet van de Victorie!!!,.... en gun jezelf de rust die je zo verdiend.. Dikke kus xxNetty -
16 Juni 2014 - 18:09
Andrea:
Tineke,ik hoop zo voor je dat je er nu ongeveer bent!!!
Wat zal dat een eindeloos tevreden gevoel leveren, en kracht om heeeeeel lang uit te putten!
Liefs,
Andrea -
16 Juni 2014 - 20:57
Mannu:
Dag Tinneke,
Ik ben je steeds met veel belangstelling blijven volgen. Luister naar je lichaam. Je hebt er echt wel een heel bijzondere camino van gemaakt. De positieve reflecties, die je ongetwijfeld nog lang zult meedragen, moge uw beloning zijn, ook in moeilijkere tijden.
Het ga je goed en 'buen camino' voor de verdere levensweg.
Mannu, onderdakbieder Meerhout -
17 Juni 2014 - 09:26
Marja Broekhuis:
Hallo Tineke
Wat een geweldige prestatie van jou! Fantastisch ook al die mensen die jou onderweg geholpen hebben. Hoop dat je benen weer gauw herstellen en je snel je kleinzoon in je armen kan nemen!groetjes van je "oude"buurvrouw van de Vogelslag Marja -
20 Juni 2014 - 09:49
Tineke Ten Bulte:
Iieve allemaal,
ik ben in santiago aangekomen en inmiddels ook thuis het lukt alleen niet om mijn verslagen op de site te zetten ik bedank jullie vast allemaal en probeer het allemaal zo snel mogelijk in orde te krijgen
-
25 Juni 2014 - 10:17
Diana:
Hallo Tineke,
Van harte gefeliciteerd met je overwinning. Fijn om je verslagen te lezen en ik hoop je nog een keer te ontmoeten om over je reis verhalen en ervaringen te horen. Ik hoop zelf op 4 maart 2016 te vertrekken uit Deventer.
Geniet en kom lekker tot rust.
Veel liefs en warme groet,
Diana
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
