Maandag 16 juni: Mijn tocht volbracht!

10 km verwijderd van mijn doel, 10 km van Santiago-de-Compostela.
Werner schudt zijn hoofd als hij mij ziet lopen en noemt mij Strumpelpeter.
We gaan samen op weg en als ik zie dat ik een helling op moet, zakt mij bijna de moed in de schoenen. Ik heb natuurlijk alle tijd maar net als de anderen wil ik eigenlijk voor 12.00 uur aankomen en de mis kunnen bijwonen.

Bij de eerste halteplaats neem ik de volgende pijnstiller in. De maximale 3 per dag zet ik nu om in 3 per ochtend.
Ik stop niet voor ontbijt. Eigenlijk heb ik maar één ding in mijn hoofd en dat is lopen. Ik ben ook wel een beetje bang dat, als ik ga zitten, ik niet meer overeind kom.

Ik kom mijn Mexicaanse/Braziliaanse familie weer tegen en spontaan bidden zij weer voor mij en word ik rustiger.
Velen halen mij nu in maar iedereen zegt het zelfde: ‘Je redt het wel’.
Komisch vind ik wel dat iedereen elkaar nog steeds een buon camino wenst, tot op de laatste kilometer.

En dan ben ik ineens in de stad en zie ik dat ik zelfs nog vroeg ben. Ik blijf doorlopen en dan de achterkant van de kathedraal. Ik moet trappen af om aan de voorkant te komen, gelukkig met leuning. Daar is het plein, ik ben er!
Hoe dan ook, ik heb het gered, circa 2755 km zelf en op handen gedragen.

Daar als eerste mijn Braziliaanse familie, dan Marylin mijn loopmaatje en dan Werner.
Het is ongelooflijk: zij die mij zo geholpen hebben, zijn er nu als eerste. We kussen, maken foto's.
Marylin en ik moeten zelfs lachen als ineens weer wildvreemde mensen met ons op de foto willen; met ons omdat we pelgrims zijn, of eigenlijk, waren.
Ik zie de kathedraal, veel minder mooi dan andere onderweg, in de steigers, een immens plein nagenoeg leeg.
We zijn er, ik ben er, we zijn pelgrim af.

Ineens ben ik doodmoe en wankel op mijn benen en dan komt de verrassing. Ik heb een schitterende eenpersoonskamer in het San Martin Pinario. Een oud klooster aan de zijkant van de kathedraal.
Na een snelle verfrissing terug naar de kathedraal, zoveel bekende en blije gezichten, iedereen is blij voor iedereen. We hebben het gehaald.
Het is maandag, de kans dat het wierookvat door de kerk gaat zwaaien is minimaal. Het zwaait op zondag, feestdagen en verder moet je geluk hebben.
Mijn geluk kan vandaag niet op: de mannen die aan de touw(tjes) trekken in gepast kostuum komen binnen en langzaam wordt het vat omhoog gehesen. Mijn camera blokkeert, dan maar geen foto's. Ik geniet van het moment, de wierook, het zwaaiende vat over de hele lengte van de kerk,
Langzaam dringt het echt tot mij door, ik ben er echt, ik beleef dit echt, mijn tocht eindigt hier.

Ik ben in Santiago-de-Compostela aangekomen.