Donderdag 19 juni: Afscheid nemen
Door: Tineke
Blijf op de hoogte en volg Tineke
19 Juni 2014 | Nederland, Deventer
Met een vreemd gevoel word ik wakker. Vanavond ben ik thuis.
In de ontbijtzaal nog zoveel bekende gezichten.
De meesten gaan, net als ik, vandaag naar huis.
We nemen afscheid van elkaar. Zoveel samen beleefd, een aantal zelfs vanaf St.-Jean-Pied-la-Port. We weten dat we elkaar nooit meer zullen zien.
Buiten, net als iedere dag, een stroom pelgrims die aankomen.
Ik maak nog een rondje door en om de kathedraal. Nog een laatste onderonsje met Jacobus en dan is het echt tijd om afscheid te nemen.
Met mijn wandelschoenen aan, rugzak en handbagage valt het zwaar. Als we op het vliegveld aankomen, merk ik dat ik moe ben en geëmotioneerd. Het blijkt niet mogelijk te zijn om de gekochte drank mee te nemen. Te fragiel wordt gezegd.
Werner had zijn drank al bij mij achtergelaten, maar zelfs als extra bagage wordt het niet geaccepteerd. Ik word heen en weer gestuurd en mijn been gaat nu behoorlijk zeer doen.
Dan blijkt dat ik ook mijn stok niet mee mag nemen.
Nu komen de waterlanders echt.
Hoe moet ik lopen zonder stok?
Niet dus.
De baliemedewerkster ziet in dat lopen echt niet kan, zij snapt de ophef over de drank ook niet en onderneemt nu actie.
De drank lukt niet, de stok gaat gratis mee als extra bagage en ik word in een rolstoel gezet.
Het voelt heerlijk, ik hoef niet meer te staan of heen en weer te lopen. Het is natuurlijk idioot dat je, als je zoveel km hebt gelopen, nu afhankelijk bent om te bewegen, maar de opluchting overheerst.
Ik schenk haar dan maar de drank en inmiddels is er zoveel tijd verstreken dat er ook geen tijd meer is voor taxfree shopping.
Ik word netjes en heel vriendelijk het vliegtuig ingereden, hoef nergens te wachten en heb een stoel bij het raam.
Langzaam verdwijnt Spanje onder mij.
Ruim 4 maanden lopen en in 2 uur naar huis vliegen, hoe wonderlijk is mijn leven.
Op het vliegveld kom ik Marga en Ingrid tegen. We hebben elkaar in Dinant ontmoet, ook zij hebben het gehaald en weer een cirkel die sluit.
Bij het verlaten van het vliegtuig word ik opgewacht door een begeleider met rolstoel.
Aan de andere kant van het gangpad zit een oudere mevrouw met haar twee dochters. De dochters zijn ongeveer van mijn leeftijd, de mevrouw is, hoor ik later, 94. Ook zij worden opgewacht door de begeleider en ik raak in gesprek met een van de dochters. Mijn camino blijkt nog niet afgelopen te zijn. Tijdens ons gesprek komen we erachter dat Johanna mijn weblog vanaf het eerste uur volgt. We moeten allebei lachen. Een fan van het eerste uur in levende lijve bij het laatste uur. Zij vindt het ook te gek dat zij de primeur heeft, weet dat ik aangekomen ben in Santiago en nu weer thuis.
Vrolijk duwt zij mijn rolstoel naar de publieksruimte
Daar wachten Wim en zoon Joost. Een vlag, bloemen en de nodige kussen en tranen. De begeleider brengt ons naar de auto en dan richting mijn kleinzoon.
Johanna was de laatste cirkel.
Mijn reis eindigt met Joep in mijn armen, een ongelooflijke reis met een ongelooflijke thuiskomst.
In de ontbijtzaal nog zoveel bekende gezichten.
De meesten gaan, net als ik, vandaag naar huis.
We nemen afscheid van elkaar. Zoveel samen beleefd, een aantal zelfs vanaf St.-Jean-Pied-la-Port. We weten dat we elkaar nooit meer zullen zien.
Buiten, net als iedere dag, een stroom pelgrims die aankomen.
Ik maak nog een rondje door en om de kathedraal. Nog een laatste onderonsje met Jacobus en dan is het echt tijd om afscheid te nemen.
Met mijn wandelschoenen aan, rugzak en handbagage valt het zwaar. Als we op het vliegveld aankomen, merk ik dat ik moe ben en geëmotioneerd. Het blijkt niet mogelijk te zijn om de gekochte drank mee te nemen. Te fragiel wordt gezegd.
Werner had zijn drank al bij mij achtergelaten, maar zelfs als extra bagage wordt het niet geaccepteerd. Ik word heen en weer gestuurd en mijn been gaat nu behoorlijk zeer doen.
Dan blijkt dat ik ook mijn stok niet mee mag nemen.
Nu komen de waterlanders echt.
Hoe moet ik lopen zonder stok?
Niet dus.
De baliemedewerkster ziet in dat lopen echt niet kan, zij snapt de ophef over de drank ook niet en onderneemt nu actie.
De drank lukt niet, de stok gaat gratis mee als extra bagage en ik word in een rolstoel gezet.
Het voelt heerlijk, ik hoef niet meer te staan of heen en weer te lopen. Het is natuurlijk idioot dat je, als je zoveel km hebt gelopen, nu afhankelijk bent om te bewegen, maar de opluchting overheerst.
Ik schenk haar dan maar de drank en inmiddels is er zoveel tijd verstreken dat er ook geen tijd meer is voor taxfree shopping.
Ik word netjes en heel vriendelijk het vliegtuig ingereden, hoef nergens te wachten en heb een stoel bij het raam.
Langzaam verdwijnt Spanje onder mij.
Ruim 4 maanden lopen en in 2 uur naar huis vliegen, hoe wonderlijk is mijn leven.
Op het vliegveld kom ik Marga en Ingrid tegen. We hebben elkaar in Dinant ontmoet, ook zij hebben het gehaald en weer een cirkel die sluit.
Bij het verlaten van het vliegtuig word ik opgewacht door een begeleider met rolstoel.
Aan de andere kant van het gangpad zit een oudere mevrouw met haar twee dochters. De dochters zijn ongeveer van mijn leeftijd, de mevrouw is, hoor ik later, 94. Ook zij worden opgewacht door de begeleider en ik raak in gesprek met een van de dochters. Mijn camino blijkt nog niet afgelopen te zijn. Tijdens ons gesprek komen we erachter dat Johanna mijn weblog vanaf het eerste uur volgt. We moeten allebei lachen. Een fan van het eerste uur in levende lijve bij het laatste uur. Zij vindt het ook te gek dat zij de primeur heeft, weet dat ik aangekomen ben in Santiago en nu weer thuis.
Vrolijk duwt zij mijn rolstoel naar de publieksruimte
Daar wachten Wim en zoon Joost. Een vlag, bloemen en de nodige kussen en tranen. De begeleider brengt ons naar de auto en dan richting mijn kleinzoon.
Johanna was de laatste cirkel.
Mijn reis eindigt met Joep in mijn armen, een ongelooflijke reis met een ongelooflijke thuiskomst.
-
20 Juni 2014 - 12:01
Inga De Bruijn:
Hallo Tineke,
Je kent me niet, maar ik heb het gevoel dat ik jou, n leeftijdgenoot, wel n beetje heb leren kennen. Alle dagen heb ik je gevolgd. WAT N PRESTATIE HEB JE GELEVERD. Je bent 'n kanjer. Door je te volgen heb ik 't 'n klein beetje ook gehaald. Vorig jaar ben ik van start gegaan vanuit Tilburg. Helaas heb ik in Frankrijk rechtsomkeert moeten maken. Blessure en daarbij bijna alle dagen noodweer en op n bepaald moment trok ik het niet meer in mn eentje. Door jou ben ik er nu ook gekomen en het heeft me gesterkt in mn wil om weer van start te gaan, dan echter in vakantie-etappes.
Proficiat Tneke. Hartstikke goed. Geniet van deze prestatie, die pakken ze je niet meer af. En geniet van je kleinzoon.
Lieve groet,
Inga de Bruijn
Tilburg
-
20 Juni 2014 - 15:13
Martin En Ineke Snijder:
Lieve Tineke,
Wat een ervaringen en emoties. Een tombola lijkt ons. Volledig gefocust op je doel heb je dat in je leven gedaan dat je nodig vond. Alleen jij kan de waarde daar van inschatten.
Wij hebben aan de zijlijn mee mogen maken dat je door veel tegenslagen toch iedere keer de draad weer hebt opgepakt. Chapeau! Veel respect.
Het zal weer wennen zijn thuis, een andere dynamiek een tijd die door vliegt, een kleinkind dat groeit.
Wij wensen je weer veel geluk en liefde toe met je gezin.
Martin en Ineke Snijder
-
20 Juni 2014 - 20:42
Liana:
Hallo Tineke,
Ook mij ken je niet, maar ik heb je "op de voet" gevolgd.
Door jou verhalen kwamen de herinneringen terug. Bedankt daarvoor.
Ik wens je veel sterkte met het herstel van je onderdanen.
Petje af dat je toch volgehouden hebt.
Het gaat je goed. Buen Camino
Groeten Liana
-
20 Juni 2014 - 20:51
Hein:
Hallo Tineke, van mij dan ook maar een reactie. Ik heb je de hele tijd gevolgd en neem mijn petje af voor je hoe het het allemaal gedaan hebt ondanks de tegenslagen. Ook hier waren de laatzte loodjes het zwaarst. Succes met je herstel en blijf genieten van de prestatie die hebt geleverd.
groeten Hein -
20 Juni 2014 - 23:42
Elisabeth:
Dag Tineke,
Jemig wat ben jij een doorzetter, diep respect en inmiddels ook weer thuis en kleinzoon in je armen gehad.. lijkt me een mooie start van je leven "na de camino".
Alle goeds gewenst en de herinneringen aan je weg zijn voor altijd en kan niemand je meer afnemen!
Hartelijke groet,
Elisabeth -
21 Juni 2014 - 12:11
Bertus En Gerry:
Tineke, de laatste loodjes waren loodzwaar, maar je hebt het volbracht !!PROFiCiAT. hartelijke groeten ditmaal uit de Dordogne. bertus en gerry -
21 Juni 2014 - 23:37
Liliana:
suuuupppeerrr!!!!... das du es geschaf hast..!!freue mich
alles liebe Liliana -
22 Juni 2014 - 10:40
Aat Oukes:
Hoi Tineke,
vol bewondering je camino gevolgd, hopelijk herkennen we als je weer beurzen gaat doen of is dat voorlopig nog niet aan de orde, ik denk dat je eerst van je kleinkind gaat genieten, doen wij ook, zijn alleen een stapje verder, ons achterkleinkind is dinsdag 17 juni geboren maar dit terzijde,hopelijk kan je het saaie leventje hier in nederland weer oppakken en ik hoop je weer snel waar dan ook te ontmoeten.
Groet Aat -
13 Februari 2024 - 09:43
Tineke Ten Bulte:
10 jaar later lees ik dit nu met een traantje in mijn ogen
Johanna op het vliegveld leren kennen heb ik inmiddels vaak ontmoet
We hebben nooit koffie samen gedronken maar ik heb wel Spaanse lessen bij haar gevolgd
En eigenlijk ben ik.nieuwsgierig zijn jullie plannen doorgegaan
Ilona heb jij je tocht kunnen afronden?
10 jaar
Voor mij als de dag van gisteren
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
