Dag 12 - Kaarsje vandaag is voor Julia

Gisteravond net binnen barstte de regen los en vervolgens bleef het de hele nacht regenen.
Om 8 uur werd ik nagezwaaid door de eigenaar in badjas en op sloffen.

Het werd licht en droog en de gelijknamige kerk tegenover het pensionnetje Santé Clara was nu wel open. Weer een schitterend barok altaar maar ook echte kaarsjes.
Vandaag is mijn kaarsje voor Julia.
Julia begin augustus geboren na een zwangerschap van 26 weken. Ze knokt elke dag om in leven te blijven. Zij is de dochter van Vera. Vera zelf ken ik al heel lang. Zij heeft een moeizame jeugd gehad en is nu erg gelukkig. De bekroning van dit geluk was de zwangerschap en is natuurlijk Julia.
Zij is nu 1 kilo en ademt bijna zelfstandig. Elke dag gaat Vera naar haar dochtertje in het ziekenhuis. Een moeizame weg voor dit gezinnetje.
Een camino in de dop: hopen dat Julia het haalt en elke dag dichter bij het doel.
Vandaag heb ik mensen verteld over Julia omdat ze alle positieve energie kan gebruiken. We zijn met veel grootouders en dankbaar voor alle gezonde kleinkinderen. Julia die knokt is in ieder geval vandaag een van ons.

Vandaag de eerste regen en gevecht met de poncho. Hoe werkte dat ook al weer? En waar is het hoesje van mijn rugzak? In ieder geval niet bij mij.
Tegen de tijd dat ik de poncho goed om had, was de regen al weer gestopt. Dit gebeurde nog twee keer. Dus maar gewoon doorlopen.
De regen was ook lekker fris, de eucalyptusbomen geurden alsof je in een heerlijke sauna was en hun kleuren van rood tot groen schitterden je tegemoet.

De etappe gaf aan: tot Caldas de Reis 25 km.
Na dagen zag ik Erica weer. Ineens zij ging maar 18 km lopen. Ik besloot bij haar te blijven en bijpratend liepen we verder tot in Briallos.
Onderweg krijgen Erica en ik een lesje aardrijkskunde. Ik heb een groepje vrouwen uit Porto Rico al een paar keer ontmoet. Nu eens geen handen en voeten, nee, gewoon tekenen. Florida, Cuba, een heel werelddeel wordt uitgetekend en de regen plenst lekker verder.
Het is nog steeds warm, wel 28 tot 30 graden.

Dan zijn we bij de herberg in Briallos, in the middle of nowhere. Een herberg zonder beheerder. Gewoon een open deur. Modern, schoon en van alle gemakken voorzien. En voor het eerst aparte mannen- en vrouwenslaapkamers.
Ik ga even op bed liggen en val in slaap. Hoor stemmen en dan, oeps, ik rol uit bed, tot hilariteit van iedereen. Ik rol namelijk heel langzaam, zoals in een slapstick.

Vanuit de herberg kun je eten en boodschappen bestellen. Ik wil dit wel organiseren want ik vind het onzin als mensen dan ieder wissewasje moeten bezorgen. Een paar home made maaltijden en boodschappen. Ik ga bellen. Verwacht eigenlijk wel een Engels sprekend iemand te krijgen. Dus niet. En door de telefoon helpen handen en voeten ook niet.
Met mijn paar geleerde woordjes Spaans probeer ik het dan maar en wederom ben ik het mikpunt of middelpunt van hilariteit. Ik gebruik namelijk wel mijn handen en voeten.
Totdat even later alles precies wordt bezorgd. Super salades. Wiener schnitzels, had echte steak besteld, bier, alles was er tot iedereens verbazing; mijn eerste thuisbezorgmaaltijd in Spanje.
Lachend dekten we de tafel en met een welgemeend Proost werd er heerlijk gegeten.
Blijft voor mij de vraag: de vrouwenslaapkamer is nu vol. Als er nu nog vrouwen komen, mogen die dan wel bij de mannen?

En dan komt de beheerder. Grappig, we staan allemaal op en gaan in de rij staan om in te checken. Waarom? We willen allemaal liggen!
Morgen zijn we vrij om te vertrekken. Geen tijdslimiet. Zo kan het dus ook!