Dag 17 - Zondag met thee, zonder zoefff

Ik besluit in het San Martin Pinario te eten, waar ik twee jaar geleden sliep. Het oude gebouw had ik in mijn hart gesloten, maar zeker nu, met dit wat langere verblijf, iets boven de begroting. Het ontbijtbuffet is de 6 euro dubbel en dwars waard.

Als ik er naar toe loop, word ik getroffen door de absolute stilte in de straten. De ontelbare souvenirwinkeltjes zijn nog niet open. De terrasjes allemaal nog leeg. Ik loop alleen; het voelt als onderweg zijn maar dan zonder rugzak.
De toren van de kathedraal schittert in de vroege morgen.

Ik geniet volop van mijn uitgebreide ontbijt maar vooral van het eerste ontbijt waarbij ik geen drang heb om op te staan en op weg te gaan. Onderweg drink ik zelden thee, duurt mij veel te lang voordat het koud is. Nu neem ik 3 koppen met grote plakken cake.
Ik besluit hier nog even lekker te blijven tot aan de middagmis.

Ik heb het plan om tijdig te gaan en door de heilige deur naar binnen te gaan. Wat een naïef idee.
De rij voor de heilige deur is zo lang dat, als ik binnen ben, de mis waarschijnlijk is afgelopen. Ik wil nu graag zitten tijdens de mis dus besluit om via een gewone ingang naar binnen te gaan.
Mijn naïviteit kent vandaag, op zondag, geen grenzen: ruim een uur voor aanvang zijn alle zitplaatsen al bezet. Bij/op een pilaar achterin zitten 2 Spaanse vrouwen. Ze schuiven iets op en ik kan erbij zitten. Het leuke is, als je op de voet van de pilaar gaat staan, kijk je over iedereen heen. Naast mij de beveiliging. Ik raak nu toch onder de indruk. Ze zijn echt zwaarbewapend met mitrailleurs en communiceren constant met elkaar via oortelefoontjes. Niemand mag er meer in en uit. Nu ja, niemand? Regelmatig komt er nog een oud Spaans vrouwtje of mannetje aanlopen; die duwen de afzetting gewoon even weg en lopen gewoon door. Het is een toneelstukje op zich. De bewaking geeft het dan ook maar op. Deze mensen horen hier thuis, komen waarschijnlijk hun hele leven al op zondag in de kerk; wie houdt hen tegen!

Genoeglijk babbelend met mijn Spaanse buurvrouwen, inmiddels drie, en sabbelend op gekregen snoepjes, vliegt de tijd om en begint de mis. En ja hoor ik heb geluk; weer zwaait het grote wierook vat. Hoezo, groot? Dacht ik gisteravond al dat hij kleiner was dan ik mij herinnerde, dat is ook zo. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de restauratie van de kathedraal. Nog steeds indrukwekkend maar zeker de helft zo klein en daardoor geen zoefffff als hij over vliegt. Maar klein of niet, hij zwaait.

Nu Santiago bekijken.
Ik slenter als een toerist door de straten, verwonder en bewonder de mooie gevelstenen en alle mooie ornamenten. Het is jammer dat alle souvenirwinkeltjes dit alles wat overschreeuwen. Wellicht dat ik als geboren Amsterdamse hier makkelijker door heen kijk, want Santiago is echt een mooie stad, het bekijken meer dan waard.

's Avonds dan nog gezellig afsluiten met Kurt en zijn dochter Helen, de laatsten van mijn groepje. Morgen vertrekken ook zij.
Ik ga deze camino eindigen zoals ik die begon: alleen. Alhoewel alleen? Santiago ís de camino. Waar elders staan mensen zo open voor elkaar?

Met een voet die zich prima heeft hersteld, loop ik ook in het donker genietend naar mijn onderkomen.