Dag 21 - Camino in de lucht
Door: Tineke
Blijf op de hoogte en volg Tineke
22 September 2016 | Portugal, Porto
Alles zit erin, stokken ingeklapt maar oei, wat is die rugzak nu zwaar en ik moet ongeveer een halfuur lopen naar het busstation.
Als ik wil vertrekken, komt Lollie binnenstuiven, blij dat ik nog niet weg ben. Met haar Spaanse enthousiasme vliegt ze mij om de nek. Ze heeft een cadeautje voor mij meegebracht: een heksenpen met oogjes die gaan branden als je hem beweegt. We liggen in een deuk maar wel met een traantje. In zo'n korte tijd zo'n vriendschap sluiten!
En dat is gelijk het tafereel wat je in Santiago ziet: mensen die blij zijn om elkaar weer te zien en overal worden traantjes weggepinkt om het afscheid.
Resoluut loop ik richting busstation en stop bij een taxiplaats.
Zal ik? Oké, als er binnen de 10 passerende auto's een taxi zit? De derde is al raak. Ik stap in. Wat een lelijke route, blij dat ik die niet hoef te lopen, kosten 4 euro vijftig, dubbel en dwars waard.
Alleen ik had bedacht onderweg bij een bakker mijn ontbijtje te kopen. Nu ja, bij het busstation dan maar. Mooi niet: groot restaurant, cafetaria, alles dicht. Alleen chips etc. bij een kiosk. Ik heb nog een appel en twee perziken.
Bij de bus chaotische taferelen. We hebben allemaal kaartjes Porto - centrum, maar een groot deel wil naar de luchthaven, ook ik.
Ik snap er niets van. Bij het kopen heb ik dit duidelijk aangegeven. Op zich maakt het niet uit qua prijs, maar de man wil alles volgens de regels en hij heeft een systeem voor de bagage en dat werkt nu niet.
Ik stel voor om de man een weekje camino cadeau te doen. Iedereen begint te lachen en een jongen doet net of hij geld daarvoor wil inzamelen.
De stemming is gelijk omgeslagen. Niemand moppert meer en we vertrekken ongeveer een uur later dan gepland.
Ik ben nu zo blij niet de laatste bus te hebben genomen want dan was ik met dit oponthoud de klos geweest.
Ik heb ondertussen nog wel een komisch gesprek gehad met een echtpaar. Zij hebben de laatste 100 km vanaf Saria gelopen, met bagage transport.
Oh, ik heb niet de echte camino gedaan? Ik leg uit dat er meerdere camino's zijn. Mm, dat vinden ze toch raar. Ze maken nu de vergelijking met de vierdaagse. Die kan je overal lopen maar alleen die van Nijmegen is toch de echte!
Heb ik die dan gelopen? Niet! En het Pieterpad dan? Ook niet!
Ik ben helemaal niet echt. Het wordt mij iets te gortig en vertel dat ik in 2014 van huis uit naar Santiago ben gelopen.
Oh, een kennis van hun had dat ook gedaan, tenminste in gedeelten, alleen de moeilijke gedeelten. Hij had door een rivier moeten waden met zijn bagage boven het hoofd. Had ik dat ook gedaan? Nee.
Nu ja, zei de vrouw, zo moeilijk is het ook niet.Je kan rusten wanneer je wilt, de vierdaagse is dan toch een stuk moeilijker. Ik geef het op en stap in de bus.
Alle bekende plaatsjes komen op borden voorbij. Nu pas besef ik dat ik dat allemaal gelopen heb; wat een eind en dat in 14 dagen.
We stoppen onderweg voor een sanitaire stop maar ik ren het restaurant in, gris een broodje en drinken en dan toch ook maar de sanitaire stop.
In de bus mis ik mijn mobieltje. Oh nee hè, toch niet laten liggen? Ik leg de chauffeur uit dat ik eruit wil om te zoeken. Hij lacht zowaar, ik vind niets. Terug in de bus belt een Française mijn nummer. Ja hoor ,gewoon in mijn tas. Iedereen lacht. Gelukkig had ik wat goodwill gekweekt.
En ja, Guus en Marjan, ik zie Marjan haar hoofd schudden als ze dit leest; gekke Chrissy.
Daar zit ik dan veel te vroeg op het vliegveld.
Ik maak mijn wifi in orde en krijg een berichtje van Erica. We zitten.nog geen 5 meter van elkaar af. Tot op het laatst haasje over. We wisten niet van elkaar wanneer we teruggingen. Nu vliegt de tijd om.
Erica heeft altijd een thema bij haar camino's. Ik vertel haar dat het voor mij de vorige keer duidelijk over dromen ging en deze waarmaken.
Nu is het durf te leven.
Zij is het daar mee eens. We hebben onderweg zoveel jongeren gezien met zoveel twijfels en angsten en we hebben ook de ommekeer gezien, sterker en stralend.
Ik wil in het vliegtuig een foto maken van Porto in het donker.
Als ik terugkijk zie ik de weerspiegeling van de schelp.
De camino is geen cirkel maar een weg die je loopt, ongeacht waar en hoelang, hij zet zich oneindig voort, zelfs in de lucht.
Allemaal bedankt voor het meelopen en bon camino. We komen elkaar vast weer tegen.
Als ik wil vertrekken, komt Lollie binnenstuiven, blij dat ik nog niet weg ben. Met haar Spaanse enthousiasme vliegt ze mij om de nek. Ze heeft een cadeautje voor mij meegebracht: een heksenpen met oogjes die gaan branden als je hem beweegt. We liggen in een deuk maar wel met een traantje. In zo'n korte tijd zo'n vriendschap sluiten!
En dat is gelijk het tafereel wat je in Santiago ziet: mensen die blij zijn om elkaar weer te zien en overal worden traantjes weggepinkt om het afscheid.
Resoluut loop ik richting busstation en stop bij een taxiplaats.
Zal ik? Oké, als er binnen de 10 passerende auto's een taxi zit? De derde is al raak. Ik stap in. Wat een lelijke route, blij dat ik die niet hoef te lopen, kosten 4 euro vijftig, dubbel en dwars waard.
Alleen ik had bedacht onderweg bij een bakker mijn ontbijtje te kopen. Nu ja, bij het busstation dan maar. Mooi niet: groot restaurant, cafetaria, alles dicht. Alleen chips etc. bij een kiosk. Ik heb nog een appel en twee perziken.
Bij de bus chaotische taferelen. We hebben allemaal kaartjes Porto - centrum, maar een groot deel wil naar de luchthaven, ook ik.
Ik snap er niets van. Bij het kopen heb ik dit duidelijk aangegeven. Op zich maakt het niet uit qua prijs, maar de man wil alles volgens de regels en hij heeft een systeem voor de bagage en dat werkt nu niet.
Ik stel voor om de man een weekje camino cadeau te doen. Iedereen begint te lachen en een jongen doet net of hij geld daarvoor wil inzamelen.
De stemming is gelijk omgeslagen. Niemand moppert meer en we vertrekken ongeveer een uur later dan gepland.
Ik ben nu zo blij niet de laatste bus te hebben genomen want dan was ik met dit oponthoud de klos geweest.
Ik heb ondertussen nog wel een komisch gesprek gehad met een echtpaar. Zij hebben de laatste 100 km vanaf Saria gelopen, met bagage transport.
Oh, ik heb niet de echte camino gedaan? Ik leg uit dat er meerdere camino's zijn. Mm, dat vinden ze toch raar. Ze maken nu de vergelijking met de vierdaagse. Die kan je overal lopen maar alleen die van Nijmegen is toch de echte!
Heb ik die dan gelopen? Niet! En het Pieterpad dan? Ook niet!
Ik ben helemaal niet echt. Het wordt mij iets te gortig en vertel dat ik in 2014 van huis uit naar Santiago ben gelopen.
Oh, een kennis van hun had dat ook gedaan, tenminste in gedeelten, alleen de moeilijke gedeelten. Hij had door een rivier moeten waden met zijn bagage boven het hoofd. Had ik dat ook gedaan? Nee.
Nu ja, zei de vrouw, zo moeilijk is het ook niet.Je kan rusten wanneer je wilt, de vierdaagse is dan toch een stuk moeilijker. Ik geef het op en stap in de bus.
Alle bekende plaatsjes komen op borden voorbij. Nu pas besef ik dat ik dat allemaal gelopen heb; wat een eind en dat in 14 dagen.
We stoppen onderweg voor een sanitaire stop maar ik ren het restaurant in, gris een broodje en drinken en dan toch ook maar de sanitaire stop.
In de bus mis ik mijn mobieltje. Oh nee hè, toch niet laten liggen? Ik leg de chauffeur uit dat ik eruit wil om te zoeken. Hij lacht zowaar, ik vind niets. Terug in de bus belt een Française mijn nummer. Ja hoor ,gewoon in mijn tas. Iedereen lacht. Gelukkig had ik wat goodwill gekweekt.
En ja, Guus en Marjan, ik zie Marjan haar hoofd schudden als ze dit leest; gekke Chrissy.
Daar zit ik dan veel te vroeg op het vliegveld.
Ik maak mijn wifi in orde en krijg een berichtje van Erica. We zitten.nog geen 5 meter van elkaar af. Tot op het laatst haasje over. We wisten niet van elkaar wanneer we teruggingen. Nu vliegt de tijd om.
Erica heeft altijd een thema bij haar camino's. Ik vertel haar dat het voor mij de vorige keer duidelijk over dromen ging en deze waarmaken.
Nu is het durf te leven.
Zij is het daar mee eens. We hebben onderweg zoveel jongeren gezien met zoveel twijfels en angsten en we hebben ook de ommekeer gezien, sterker en stralend.
Ik wil in het vliegtuig een foto maken van Porto in het donker.
Als ik terugkijk zie ik de weerspiegeling van de schelp.
De camino is geen cirkel maar een weg die je loopt, ongeacht waar en hoelang, hij zet zich oneindig voort, zelfs in de lucht.
Allemaal bedankt voor het meelopen en bon camino. We komen elkaar vast weer tegen.
-
23 September 2016 - 15:04
Marja:
Hoi Tineke,
Je bent weer veilig thuis. Bedankt dat je alle verhalen en foto 's met ons (lezers) heb gedeeld.
Graag tot je volgende camino (misschien wel samen).
Liefs Marja -
23 September 2016 - 23:31
Johanna:
Oh oh, er zijn mensen die het echt niet willen begrijpen. Die hebben dus met hun bagagetransport zeker niet de echte Camino gelopen!!!!
En vanuit Nederland is toch zo makkelijk? Je weet dat ik je toen elke dag volgde en hoeveel problemen je hebt moeten overwinnen. Voor jou was het allesbehalve makkelijk en toch heb je de Camino voltooid, en mét rugzak Santiago binnen gelopen.
Denk maar: doe mij maar eens na, en lach in je vuistje, dat doen ze je niet na.
Wel thuis! Deze keer zit ik niet bij je op de vlucht.
Johanna -
24 September 2016 - 00:08
Elisabeth:
Ha Tineke,
Mooi verhaal weer en fijn dat ik weer met je mee mocht lopen! Volgende week gaat mijn vriendin , waarmee ik vorig jaar Maastricht/Santiago deed, met haar man ook vanuit Porto. Ik ben een beetje jaloers :) maar zodra ik zelf weer goed ter been ben hoop ik dus ook weer op weg te kunnen gaan.
Dank voor je verhalen, ik kijk weer uit naar je volgende tocht!
Alle goeds en een hartegroet,
Elisabeth -
25 September 2016 - 19:39
Astrid:
Hoi Tineke.
Je bent weer thuis van een mooie reis .
Wat een geweldige verhalen we hebben ze allemaal gelezen .
En de foto's natuurlijk bekeken .
Rust lekker uit laat je voeten flink verwennen.
Tot gauw
Astrid Koos Layka waf woeff waf. -
29 September 2016 - 13:29
Netty:
Net je laatste verslagen gelezen, alhoewel ik jouw verhalen al persoonlijk heb kunnen beluisteren...
Ik ga de verhalen van je missen en merk dat ik de tranen in de ogen heb, lieve Tien, vooral het oneindige..... heeft me diep geraakt!!!
liefs xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
