Dag 5 – Vechten om een bed

Route Tineo – Campiello – Bores, oftewel 16 km en van 700m naar 900m en naar beneden en, ja hoor, voor Bores weer omhoog.

Het voordeel van als je de laatste herberg in de stad hebt, is dat je er ‘s morgens ook gauw weer uit bent.
Heerlijk uitgerust en met niet zoveel kilometers voor de boeg, een aantrekkelijk vooruitzicht.

De vergezichten zijn mooi. De meeste mensen blijven in Campiello overnachten maar mij trok Bores meer. Een kleine herberg met mooi uitzicht.

Voor je aankomt bij de herberg moet je eerst 500 meter naar links en je registreren in de bar.
Daar zijn ook Camilla en Ivan, het jonge stel uit Zuid-Afrika. Ivan is al in de herberg geweest en kreeg daar te horen dat alles vol was. De bareigenaar schudt zijn hoofd en laat het boek zien: nog twee bedden voor Sarmite en mij en Camilla en Ivan mogen op de zolder.
Iedereen zonder stempel mogen we wegsturen.

Oh nee, vechten om een bed?
Ja hoor! Boven aangekomen houdt iedereen vol dat het vol is. Daar komt de eigenaar. Je hoeft geen Spaans te kunnen om hem nu te begrijpen en zowaar, ik krijg een bed. Een bovenste bed.
Na prima eten en inderdaad genietend van de zon en het uitzicht, blijkt dit zwaar bevochten bed wel erg hoog te zijn. Geen trapje en een klapstoel die veel te laag is. Na meerdere pogingen en de slappe lach lig ik erin

Waarin?
Volgens mij op een luchtbed midden in de oceaan want ik wieg mee en als mijn onderbuurman zich omdraait vlieg ik door de lucht.
Ik roep mijzelf tot de orde: ‘Zeur niet, je hebt een bed!’ en sluit mijn ogen.