Dag 12 – Over mannen, een klokje en een tractor

Voor vertrek voor de zekerheid de receptioniste in het hostel gevraagd te reserveren in een privé-herberg in San Roman, 20 km verderop. Ik krijg zelf steeds geen gehoor maar het lukt haar wel. Ze vraagt een kamer voor twee en ik reserveer voor Samite en mij.

Ik zwerf een beetje met angst de stad uit omdat ik op de traditionele route naar Melide wil komen maar vanaf hier zijn diverse alternatieve routes mogelijk.
Het is superdruk overal pelgrims en kinderen die naar school gaan. Een agente probeert alles te regelen: haar fluitje, oh nu pelgrims, nee nu kinderen, nee nu auto's met ouders en kinderen, oh daar weer pelgrims, tuut tuut tuut.

Ik loop, toepasselijk, door de poort van Santiago de stad uit, uitgezwaaid door een Romeinse legeraanvoerder en via een Romeinse brug.
Daarna oersaai lopend langs een asfaltweg, kilometer na kilometer, af en toe een razende auto maar voor mijn ogen eindeloos asfalt.

Gelukkig na bijna 10 km een bar. Ik had al een sandwich besteld - en dat zijn hier twee halve stokbroodjes - als ik mij ineens herinner dat deze plek bekend staat om zijn kaas met honing.
Oké, dat kan dit kaasmeisje uit Holland natuurlijk niet overslaan. Halve sandwich dan maar in de rugzak en nog een portie kaas, s.v.p. zonder brood. Mmmmmm, de honing druipt eraf.

Een Spanjaard ziet in mijn pelgrimspaspoort de stempel van de kathedraal van gisteren. Oh la la, eerst was ik niets. Hij vond dat ik wel een beetje Spaans moest praten. Met mijn paar woordjes steeg ik in zijn achting. Met de verwijzing naar zijn blikje Heineken dat dit ook uit Holland was nog meer. Maar na het zien van de stempel waren we ineens dikke vrienden.

Dikke vrienden waren twee andere Spanjaarden niet. Een oude man zat rustig zijn koffie te drinken, komt ineens een andere, ook oude man binnen en begint een eenzijdige heftige discussie. De oude man zegt niets en wordt steeds verdrietiger. De andere man verlaat de bar weer en de oude man zit nu aan zijn tafeltje met tranen in zijn ogen, intens verdriet. Spaans verdriet.
Nog steeds nasleep van de burgeroorlog, Franco of gewoon familie drama?? Een stil huilende oude Spaanse man maakt mij stil. Ik knik hem vriendelijk toe en hij lacht heel even.

Daarna onderweg een man met een koe. Jawel, een foto mag maar ik moet ook het kerkje bezichtigen. Ik akkoord. Helaas kerkje natuurlijk dicht maar aan de buitenkant is wel te zien dat dit een mooie kerk moet zijn geweest. De bijgebouwen geven een idee dat er iets van een klooster bij moet zijn geweest maar nu is alles verlaten.
Totdat wij, Samite was inmiddels ook gearriveerd, samen weglopen en er ineens een klokje klinkt. Eenmalig en de toon klinkt heel lang na helder.
Wij kijken elkaar verbaasd aan: Hoe kon de klok nu luiden? We beschouwen het maar als een dankjewel voor het bezoek.

Heel wat angstiger kijken wij later, met de Franse broers en zussen, als we gelukkig van het asfalt op een bospad zijn beland maar er geen kant op kunnen door een aankomende tractor.
De hoge bermen geven ons geen mogelijkheid om van het pad af te gaan en de tractor is nu al breder dan het pad.
We lopen maar achteruit en achteruit. De Franse mannen proberen ons rugdekking te geven maar dan rijdt de tractor bijna scheef omhoog tegen de hoge berm op. Er is dan een kleine opening voor ons. Terwijl de tractor daar zo hangt, haasten wij ons er langs, pffff!

Pffff, we zijn even na onze Franse vrienden bij de herberg. Consternatie volop. De herberg is vol en hun reservering is niet te traceren.