Dag 16 – Een goede vriend

Oei, we vertrekken pas om 9.00 uur en we zullen toch zeker 25 km moeten lopen.
Onderweg is er geen touw aan vast te knopen. Allemaal afsplitsingen en alternatieve routes en als je dan voor een plattegrond staat met netjes daarop "u staat hier" maar nergens de naam van een dorpje, word ik ook al niet veel wijzer.
Nou ja, ik wel merken dat er drie routes zijn samengekomen.
Vooral veel Koreanen en, heel vervelend, met hele luide muziek. Wellicht passende muziek maar waarom iedereen mee moet genieten snap ik niet.

Positief is wel dat een aantal mensen duidelijk ziet dat ik niet goed loop en pijn heb. Er worden mij blarenpleisters aangeboden en zelfs hulp om mijn rugzak te dragen.
Oké, zegen je voordelen; blaren heb ik niet.

In Amenal herken ik ineens een groot restaurant. Ik dacht dat ik dit op de laatste dag zou tegenkomen maar nu… Het valt tegen want het is inmiddels 17.00 uur en dan moet ik nog zeker 6 km naar Lavacolla.
Het is inmiddels wel erg rustig geworden af en toe passeert mij nog iemand maar die willen allemaal nog doorlopen tot Santiago.

En dan… Wie komt daar aan? Manfred!
Hij komt mij tegemoet lopen en neemt mijn rugzak over
Ik heb de tranen in mijn ogen. Is er ergens een plek waar je zo snel en steeds weer goede vrienden krijgt.

Ik kan na het voortreffelijke eten echt niet meer op mijn beentjes staan en leunend op Sybill kom ik lachend boven.
Zij maken zich zorgen om morgen.
Ik heb vandaag overleefd en morgen maar 12 km. Hoera!