Dag 1 - Waar begint een reis

Waar begint een reis? Al vroeg in de trein naar Schiphol vraag ik mij dat af.

En waar begint mijn reis? Begint een reis met een idee, een plan uitwerken, onderweg gaan of al eerder met een zaadje ergens geplant?

Ik zit in een stiltecoupe. Schuin tegenover mij een vader met een baby in een soort buggy. Het kind slaakt een kreet en een paar mensen kijken verstoord op. Nou ja zeg! En als iemand niest?

Ik filosofeert nog even verder. Wanneer begint het menselijk leven. Met dat zaadje of op het moment dat je daden onderneemt.

Reizen en leven, toch vaak hetzelfde en zeker een pelgrimswandeling. Begon mijn reis vijf jaar geleden, toen ik mijn wandeling na een valpartij ineens moest onderbreken of begin ik nu een nieuwe reis?

Ik zal pas vanavond arriveren in Aldeanueva del Camino, destijds mijn laatste herberg, nu mijn eerste.

Ik ben op Schiphol. De laatste keer hier was een drama met lange wachtrijen. Ik heb voor de zekerheid een tijdslot gereserveerd. Absoluut niet nodig: bagage vijf minuten (wandelstokken mogen niet mee als handbagage) en binnen acht minuten door de beveiliging.

Nu nog een bankje, wel zo handig als je je schoenen met veters moet aantrekken.

De vlucht naar Madrid verloopt net zo soepel. Met de taxi naar het busstation en daar begint het. Waar vind ik mijn bus? Niets geen vaste standplaatsen. Bussen rijden af en aan waar plek is. Gelukkig ik heb nog een uur.

Een vriendelijke chauffeur helpt mij. Hoera voor mijn grijze haren, gelukkig niet meer geverfd voor ik wegging. Blondjes zijn dom, vrouwen met grijze haren help je, in ieder geval in Spanje. Hij brengt mij naar een vrouwelijke chauffeur en zegt met een knipoog dat ik daar maar het beste van moet hopen. Ik til haar armen in de lucht, "Women power". Zij schiet in de lach. Heerlijke vrouwelijke solidariteit, waar dan ook.

Dan begint mijn ruim vier uur durende busreis. Een groter verschil met vijf jaar geleden is niet mogelijk. Toen huilend van de pijn en teleurstelling, nu volop zon en een hoopvol hart. We veranderen van bus, twee keer van chauffeur en ik moet drie keer van plaats wisselen omdat mensen hier ook gereserveerde busplaatsen hebben. Op het laatst zit ik helemaal alleen. Het is 19.45 uur als ik uitstap in Aldeanueva del Camino. Ik eet nog gauw wat in het zelfde restaurantje als destijds en loop naar de Herberg. Halverwege komt de herbergier mij al tegemoet en neemt mijn rugzak over - grijze haren -, het voelt als thuis.

Mijn reis, maakt niet uit waar begonnen, het gaat om de reis.