Dag 2 - Weerzien met de Arc van Caparra

24 kilometer

Een prima ontbijt, zelfs met cakejes en Maria koekjes, maar ik kan geen hap door mijn keel krijgen. Wel de bekende chocolademelk. Het is druk in de herberg.

Het plan is dat de herbergier, Roberto, mij naar de poort van Caparra brengt. Daar ben ik toen strompelend van de pijn door een taxi opgehaald. Ik loop dan nu wél naar de Herberg in Aldeanueva del Camino. Een stukje terug dus, maar een stuk wat ik grotendeels toen niet gelopen heb.

Bij de poort schieten mijn emoties alle kanten op. Vijf jaar geleden, nooit gedacht dat ik dit weer zou proberen. De beenblessure na de valpartij was hardnekkig, coronatijd en vijf jaar ouder. De beheerder van de Romeinse opgraving zegt mij vriendelijk gedag en maakt een foto. Eigenlijk wil ik blijven bij de poort, hier weer te zijn is eigenlijk al doel bereikt. Maar vooruit, al mijn spullen liggen 20 km verder.

In de herberg waarschuwde een Nederlandse pelgrim mij al voor de beekjes. Ik sta totaal verstomd bij de eerste. Waren vijf jaar geleden de stapstenen iets wat ik niet kon plaatsen in de droogte van toen, nu stonden zij onder water! Hoe aan de overkant te komen? Ik ben gewoon te klein. De stenen zijn te hoog, te ver uit elkaar.Ik loop langs het water. Kan ik verderop over? Nergens een plek. De stroming is te krachtig. Het water te diep. Ik trek mijn schoenen uit. Ik schat in dat het water tot aan mijn knieën komt. Ik houd mij aan de stapstenen vast en steek zo over. Aan de andere kant besluit ik, gezien de modder, maar een stuk op mijn blote voeten door te lopen. Modderbaden zijn gezond en blote voetenpaden toch ook? Ik moet dit nog een aantal keren herhalen en het water komt steeds hoger. Ik word er steeds beter in om in ieder geval mijn schoenen naar de overkant te slingeren.

Daarnaast is het pad zompig en zak ik steeds weg in de modder. Schitterende natuur, maar zwaar lopen. Omlopen doe ik ook steeds. Zoekend naar beste doorwaadbare plek, maar ook om een kudde koeien en stieren met kalfjes te ontwijken. Brrr,die horens vind ik toch echt te groot.

Ik geniet. Er zijn ondertussen meer pelgrims op weg. Helaas steeds niemand bij de stapstenen. Langzamerhand besef ik een grote fout te hebben gemaakt. Ik heb te weinig water! Nog ingesteld op het Nederlandse weer en het is hier nu 32 graden. Brandende zon. Geen huis te zien. Ik heb ook nog geen zonnebrandcrème en hoed. Ik besef dat ik iets moet doen. Als ik twee fietsers zie aankomen roep ik hard: Aqua! Ze stoppen direct. Ik moet een bidon leegdrinken en ik krijg nog een volle mee. Ze zijn duidelijk bezorgd - mijn grijze haren!

Om 17.00 u plof ik neer in de herberg en op mijn bed. Ik ga met niemand meer wat eten. Ik heb nog brood genoeg. Mijn bed roept, maar ik ben zielsgelukkig.