Dag 6: Begrijpen en begrip

10 kilometer naar La Calzada de Béjar

Ontbijt om 7.30 u en de gezelligheid van de avond ervoor gaat gewoon door. De Spaanse eigenaar kwam gisteravond nog wat wijn brengen en alle moeite werd gedaan om elkaar te begrijpen. Eigenlijk heel bijzonder: zes mensen, vijf talen en we luisterden allemaal aandachtig om elkaar maar te kunnen begrijpen. In Nederland luisteren we vaak niet naar elkaar en elkaar willen begrijpen? Ho maar.

Gelijk een super mooi bospad dat zich door alle tinten groen langzaam naar beneden door het dal slingert. Na vijf kilometer loopt parallel een asfaltweg. Tja, zompig pad of hard asfalt. Ik kies toch maar voor het zompige pad, met af en toe een uitstapje naar het asfalt. Als een jong kind (in ieder geval in mijn hoofd) spring ik van steen tot steen of droge pol, al lukt het vaker niet dan wel.

Ik ben door de zuigende modder de dopjes van mijn stokken kwijtgeraakt, zodat deze hard tikken op het asfalt. Brrr, de modder is toch leuker. Ik zie in gedachten de Romeinse legioenen ook over deze oude Romeinse weg marcheren. Denk wel dat mijn beelden niet zo zeer door de geschiedenisboekjes zijn gevormd, als wel door Asterix en Obelisk.

Het miezert en dan schijnt weer de zon. Net niet genoeg om mijn poncho te pakken. Ik zie andere pelgrims wel helemaal ingepakt. Tja, Nederlander hè. Bijna bij de herberg overvalt mij toch een stortbui.... Maar binnen is het heerlijk warm en staan er grote kachels. Eten kan in de bar. Eindelijk op tijd een heerlijke warme maaltijd. Ik vrolijk helemaal op en lekker warm begint er toch iets te knagen. Ik reken af en zie mijn contante geld. Ik overleg met de vrouwelijke herbergier, hier geen bank en de komende 4 dagen ook niet. Pffff , dan heb ik te weinig. Maar ook nu is er altijd die zorg en behulpzaamheid. Nee, ik kan niet overpinnen in de bar en ik heb nog nergens onderweg kunnen pinnen! Zij regelt vervoer voor mij naar Béjar, waar wél een bank is. Dezelfde man zal morgen ook mijn rugzak vervoeren.

En zo komt alles weer goed. Met een dankgebedje voor mijn Beschermengeltjes. De borden onderweg geven echt 40 kilometer aan, maar de aardige chauffeur rijdt rustig harder dan 100 terwijl regen en mist het zicht danig belemmeren. Gelukkig neemt hij onderweg niet zijn rinkelende telefoon op; ik tel mijn zegeningen.