Dag 8: Gezegend op kousenvoeten

Een herberg voor mij alleen heeft voor en nadelen. Heerlijk, een badkamer voor mij alleen! Automatisch draai ik het nieuweslot op slot. Na het douchen wil ik het weer opendoen.Kruk en slot draaien samen mee en de deur blijft potdicht. Roepen heeft geen zin, want er is niemand. Er staat letterlijk niets in de badkamer waar ik eventueel de kruk mee kan blokkeren. De altijd aanwezige emmer en mop zijn er nu niet. Ten einde raad geef ik uit boosheid een duw/ trap tegen de deur. Die vliegt open en ik lig languit in de gang, met mijn handdoek zeker 1 meter verder.Ik krabbel snel op. Pfff., gelukkig, ben ik nog steeds alleen.

Het ontbijt wordt geserveerd door dezelfde vrouw als gisteren. Zij is de dochter, haar man is gehandicapt. Ik denk na een hersenbloeding o.i.d. Zij heeft dus haar oude vader en deze echtgenoot. Ik zie hoe liefdevol zij een flesje water voor hem open maakt. Eenvoudige mensen, een eenvoudige herberg en bar, maar je voelt de liefde. Deze herbergen zullen verdwijnen, kunnen niet op tegen de commerciële en zijn niet interessant voor georganiseerde wandelreizen. Maar wat ben ik blij dat ik hier overnacht heb, ook alleen.

Na een mooie wandeling kom ik in het totaal tegenovergestelde, de herberg van Santa Maria. Niet qua warmte en ontvangst. Dit betreft een oud kloostercomplex waar de bewoners allemaal kleine huisjes hebben, een soort eenkamerwoninkjes die aan elkaar gebouwd zijn, met een binnenplaatsje. Er is een grote gemeenschappelijke ruimte, een keuken met heerlijke brandende open haarden en er zijn slaapzalen. Alle ruimtes zijn volgestouwd met oude kerkelijke attributen, kleding, boeken, zelfs paardentuig en mooie Jacobusbeelden. Antiek en vlooienmarkt ineen.

De hospitaleros verzorgen de gezamenlijke maaltijd. De borden staan klaar en sla en brood staan op tafel. Sommige mensen beginnen vast. Vind ik wel beetje raar. Ik verwacht eigenlijk een soort van gebed in een dergelijk onderkomen. Daar komt de hospitalero/broeder aan. Hij gebaart en is duidelijk opgewonden. Haha, er zou eerst soep komen. De beginners kijken nu bedremmeld naar hun inderdaad diepe bord.

‘s Middags had ik trouwens ook al lekkere soep gehad, zomaar! De maaltijd werd inderdaad gezamenlijk geopend. We gaven elkaar een hand en na het luidkeels uitroepen van Ultreia en Santiago konden we echt gaan eten.

Voor het eten hadden we de kerk met rondleiding bezichtigd. Na het eten, ik liep op kousenvoeten, gebaarde Manolo mij dat ik weer naar de kerk moest en snel, dus op mijn kousenvoetjes. Daar wachtte mij een verrassing. Met circa acht andere pelgrims mocht ik rondom het altaar komen staan. Vervolgens werden wij met wijwater gezegend en niet zo’n klein beetje ook.De pastoor had een mooi woordje en op mijn kousenvoeten liep ik in het maanlicht terug.

De herberg was vol zeker, vijftig man, maar net als gisteren alleen, was ik een blij mensje.