Dag 47 - Animo!

Etappe Via de la Plata van Ponte Ulla naar Santiago de Compostella (21 kilometer)

Gauw thee en vruchtensappen. Ik heb geen rust meer voor een ontbijt. De laatste eenentwintig kilometer. Het is droog! Demonstratief pak ik mijn poncho en de regenhoes van mijn rugzak in de rugzak. Medepelgrims reageren lachend en sommigen hoofdschuddend. Met name fietsers pakken zich geheel in plastic. Ook zoveel mogelijk de fiets. Fietsen gaan hier in file en met regelmaat door de autowasstraat om de modder weg te krijgen. Al is het maar voor vijf minuten. Ik wil de laatste dag niet in poncho vertrekken en niet in poncho aankomen! Ik heb ook veel zon gehad. Warme dagen met te weinig water. Het moet niet lijken alsof het alleen maar regen is geweest, in tegendeel.

Ik loop nog geen drie minuten of Sharon komt eraan. We schieten beiden in de lach. Ze is er altijd ineens, als een duiveltje uit een doosje, zoals de eerste keer, bij de schommel boven op de berg, toen ik hoopte dat er iemand zou komen om een foto te kunnen maken.

Nu, in een gezamenlijk tempo, lopen we door. We zeggen niet veel. Is ook niet nodig. Ik heb de laatste etappe niet doorgelezen en kom er dus achter dat we ook vandaag nog zeshonderd meter moeten klimmen. Het valt ons beiden zwaar. Haar vriendinnen hebben de bus genomen. Voor ons is dat geen optie. We zien in een bar dat de officiële afstand Sevilla Santiago 1006 km is.

Bij kilometerpaal vijf blijven we staan. Die laatste zes, brrrr. Ja, want het regent inmiddels ook weer hard. Beiden hebben we veel alleen gelopen. Allebei ook verwacht vandaag alleen te lopen, maar juist vandaag, als je denkt vleugels te hebben omdat het de laatste etappe is, hebben we zoveel steun aan elkaar. Er lopen nu regelmatig een paar honden los. Ik verklaar mij openlijk tot haar hondenbeschermer. Na het bijtincident van gisteren is zij behoorlijk bang en ik gebruik mijn stokken wel, na mijn eigen ervaring. Dan lopen we langs een huis waar een hondje heel lief zijn hoofdje door het hek probeert te duwen.Kijk, zeg ik tegen Sharon, hij biedt zijn excuus aan voor alle honden. We lachen, de vrede is getekend. Ook poesjes lopen ons, net zoals tijdens de hele route, voor de voeten. Animo!

Benieuwd of ik ben gearriveerd? Ga dan naar mijn website, https://camino-pelgrimtineke.nlen lees de rest van het verhaal.