Donderdag 8 mei: Warm en gastvrij onthaal

Het is raar als iedereen vertrekt en jij niet. Ook Hubert en ik nemen afscheid.
Daarna ga ik gelijk na het pelgrimsbureau. Hoera, zij regelen voor mij een overnachting in Orisson. Dat betekent dat ik de oversteek niet in 1 keer hoef te doen, eerst 6 km en dan 21 km en dat is voor mij een hele opluchting, dat kan mijn been wel aan.
Nu kan ik genieten van mijn dag rust.

Normaal kan je dan niet in de refuge blijven van 10.00 tot 14.30 uur maar er zijn bijzondere omstandigheden. Roland, een Schot, kan zich niet bewegen van de pijn in zijn rug en Jakline en Joxelu, de nieuwe eigenaars van de refuge, willen lunchen met Huberta en Arno. Ik blijf bij Roland en zij kunnen weg.
Ik help ook nog met de verhuisspullen en Huberta laat mij zien hoe zij deze refuge totaal hebben gerenoveerd en hebben opgebouwd. Het is echt indrukwekkend wat zij verricht hebben en ik dit slot mee mag maken.
Ik ga zeker nog eens terug naar Vezelay en hun nieuwe refuge daar bezoeken.

Ik werk mijn verslagen bij, schrijf kaartjes en ga shoppen. Wil alles op de post doen en, oen die ik ben, de zoveelste feestdag in Frankrijk vergeten, dus postkantoor gesloten.
Daar sta ik dan weer, 3 tegeltjes gekocht; moet ik die de bergen over sjouwen? Joxelu wil mijn pakketje wel op de post doen, weer opgelost.
Het is hartverwarmend zoals zij voor iedereen willen zorgen. Eén dag hier en je hebt het gevoel de hele wereld weer aan te kunnen.

‘s Middags wandel ik op mijn gemak door het stadje. Door de vele pelgrims en toeristen zie je bijna niet hoe mooi en bijzonder deze oude hoofdstad van het Baskenland is, echt bijzonder.
Ook Jakline en Joxelu zijn echte Basken en daar ook erg trots op.
Basken waren voor mij synoniem met de ETA en aanslagen. Nu zie ik warme, gastvrije mensen, een schitterende streek, elegante mooie huizen. Ik ben nieuwsgierig naar het Spaanse gedeelte van het Baskenland.
Nog even en ik stap Spanje binnen.