Vrijdag 9 mei: Internationaal gezelschap

Vandaag weer op stap. De refuge van Joxelu en Jakline te verlaten was al weer direct met een beetje heimwee. Op sommige plekjes wil je gewoon blijven, jezelf koesteren in de sfeer van warmte en gastvrijheid.
Ik ben een van de laatsten die vertrekt. Roland zwaait nog uit en samen met Marilyn uit Australië loop ik de straat uit. Nog geen toeristen en zeer weinig pelgrims, dus kan ik nog een paar mooie foto's maken.

Marlyn begint vandaag. Ze heeft het duidelijk moeilijk. De weg is ook onmiddellijk stijgend.
Ik ben blij met mijn beslissing om maar tot Orisson te lopen. Het is mij gelijk wel duidelijk: geen haarspeldbochten maar 6 km recht omhoog, zonder stukjes recht. Het is heerlijk ontspannend lopen als je weet dat je dat, makkelijk, kunt redden.
Joxelu zei gisteravond dat we de bergen als onze vrienden moesten zien en niet als een vijand die je moet overwinnen. Van bergen krijg ik altijd energie en deze mooie natuur doet mij genieten.Helaas geen zicht op de besneeuwde toppen maar de begroeiing, zo anders dan in de Alpen, is mooi.
Eigenlijk kom ik toch veel te vroeg in Orisson aan. Het is pas 11.00 uur. Toch bedenk ik mij niet. Nog 21 km lopen zou inderdaad geen genieten meer zijn maar een strijd worden.

De refuge is wel totaal anders dan ik gewend en verwacht had. Het is een berghut zoals in de Alpen.
Wat natuurlijk wel anders is, is de samenstelling op onze slaapzaal (er zijn er meerdere).
Bij mij 10 plekken: 2 Nederlanders, 1 Zwitserse, 1 Australische, 2 uit Texas, 2 uit Korea, 1 uit Zweden.
Voor alle anderen is dit de eerste dag en ik kijk met verbazing naar alles wat uit hun rugzakken komt. Marilyn had gisteren geen plek meer kunnen reserveren, gelukkig kon zij nu toch nog een plekje krijgen. Zij heeft o.a. twee jurken bij zich en laarsjes met hakken. Ik moet er erg om lachen. Zij zelf ook.
Ik drink gezellig een glaasje sangria en praat met veel medegasten.
Het is een rare dag.
Wat ook vreemd is, is dat we een muntje krijgen voor het douchen.
Douchetijd 5 minuten, ik moet echt om schakelen.
Omdat ik nog veel tijd heb, was ik ook nog wat kleding. Zonnetje, wind zo droog verwacht ik.
Niet dus, de nevelflarden bevatten zoveel vocht dat niets droogt. Tegen 17.00 uur hoor ik dat er een droger is, heel leuk maar die is nu steeds bezet.

Vanavond de gezamenlijke maaltijd met 40 man, uit Canada, Mexico, Nieuw Zeeland, Australië, maar ook Ieren, Spanjaarden, Italianen etc.
Ook nu weer het voorstelrondje, ik voel mij ook nu weer opgelaten. Voor iedereen is dit de eerste dag en als ik dan vertel dat ik vanuit Nederland ben vertrokken, klinkt er een heus applaus.
Veel leuker vind ik het dat veel mensen meeleven of de baby van Joost en Claudia al is geboren. Iedereen snapt dat ik de telefoon niet uitzet en deze internationale belangstelling is hartverwarmend.