Maandag 2 juni: Koninklijk San Marcos klooster

Na negen word ik, na 12 uur geslapen te hebben, uitgerust wakker.

Gisteren was het erg druk in de kathedraal dus nu is dit mijn eerste doel. Een entreeprijs van 6 euro vind ik erg veel. In Burgos kreeg je als pelgrim korting, hier niet. Deze kerken hebben in het verleden hun bestaansrecht ontleend aan de pelgrims en nu deze entree prijs.
Veel pelgrims besluiten dan ook niet de kathedraal in te gaan.

Binnen circa 2.000 vierkante meter glas-in-lood ramen, mooi en indrukwekkend. Als gebouw met z’n pilaren en gewelven vind ik het ook mooi, maar geen moment heb ik het gevoel dat ik in een kerk ben. Een heel mooi museum dat wel.
Een stempel van de kathedraal moet je in het naastgelegen museum halen. Vanuit het museum zijn ook een aantal kapellen van de kathedraal te bezichtigen. De vrouw daar stempelt de kaarten van Uli en mij zo slecht af, dat absoluut niet te zien is dat het om Léon gaat en het de kathedraal is. Uli besluit om zowel de kathedraal als het museum niet te bezoeken. Ik twijfel nog omdat ik een hele mooie kloostertuin zie. Voor het museum moet ik echter nogmaals 6 euro betalen. Als ik opmerk dat ik het eigenlijk gek vind dat er geen combiticket is, juist omdat de kapellen niet vanuit de kathedraal te bezichtigen zijn, biedt de vrouw ineens korting aan. Ik besluit om toch eerst maar met Uli wat te drinken; korting krijgen op zo’n manier, daar heb ik altijd moeite mee.

Daarna toch maar eerst boodschappen doen. In een sportzaak koop ik een wandelblouse. Tot mijn verbazing maat XL. Ik leg de verkoper uit dat ik toch echt wel verwacht had na al die maanden wandelen een maatje minder te hebben. Hier moeten we samen erg om lachen, de camino als dieet.

Dan tref ik Anna en Antonio. Een Spaans echtpaar, maar Anna spreekt heel goed Duits.
Zij logeren in het San Marcos klooster. Het San Marcos klooster dateert uit de middeleeuwen en was het voornaamste onderdak voor koninklijke en adelijke pelgrims. Zij nodigen mij uit om ‘s middags daar wat te komen drinken. Even later lopen we ook Werner weer tegen het lijf en zeggen we allebei van harte ja.
Wat een plek. Je ziet de vooraanstaande geestelijken en koninklijke families hier rondlopen. We krijgen een rondleiding door de kamers, de bibliotheek en natuurlijk de kerk.
Ze wijzen ons op allerlei details. Hoe de bisschoppen altijd de kerk in konden kijken om te zien wie er wel of niet waren, de privéloges etc.
Anna en ik hebben allebei geen kleine borsten. Als ik opmerk dat de decolletés in die tijd wel erg goed te zien waren, moet Antonio erg lachen en dit beamen. Anna en ik mogen dan ook niet van hem beneden in de kerk gaan zitten.
Antonio is echt Spaans: authentiek, macho, beschermend, vecht nog met jonge spieren, is trots op de historie van zijn land. Hij heeft een internationaal bedrijf opgebouwd, is nu met pensioen. Hij geniet er van om dit pronkstuk aan ons te tonen en wij genieten dat wij hier mogen rondlopen.
Mocht ik ooit terugkomen, in Léon wil ik hier slapen. Voor een pelgrim is het niet super goedkoop maar menig hotel in Nederland is vele malen duurder en hier is de kerk echt kerk.
Hier kan geen museum tegen op.

Ik heb rondgedwaald in Léon, andere dingen gezien dan ik gepland had, maar voel mij een heel gelukkig mens en zoals ik Werner steeds voor houd: niets is toeval. In het klooster van Santa Clara zagen wij de ene kant, vanmiddag een heel andere; beide horen bij de camino, beide heeft Jacobus ons getoond.