Zaterdag 22 maart: Oh nee, mijn gele boekje is weg

Om 7.30 bijeenkomst met de broeders Marianisten, dus vroeg uit de veren. Normaal pak ik zoveel mogelijk in voor het ontbijt maar nu lukte dit niet. Ontroerend dat tijdens de mis nu ook gebeden werd voor mijn man en kinderen .
Na het ontbijt de afwas gedaan en toen mijn spullen gaan pakken. Dit onder het toeziend oog van een van de broeders, die alles zo gauw mogelijk wilde afsluiten.
Dat gaat dan mis bij mij. Mijn normale systeem gooide ik in de haast in de war en bij het vertrek bleek dat ik mijn heerlijke fietsbroekje nog niet aan had. Buiten gekomen heb ik eerst mij spulletjes opnieuw en goed ingepakt. Blijkt dat dezelfde broeder nog zeker een half uur staat te kletsen met iemand anders….. Ik had mijzelf dus gewoon voor niets gehaast.

Even de markt over, broodjes inslaan en op zoek naar het kanaalpad. Ik loop eerst even iets verkeerd maar daardoor kom ik op een prima plekje om mij te verkleden, zie de eerste natuurfoto, en dan echt op weg.
30 km naar Troyes waarvan 23 langs een niet meer in gebruik zijn kanaal wat men nu voor toerisme wil verbeteren. Super: fietspad aan de ene zijde, wandelpad aan de andere.
Bossen, vennetjes, zijriviertjes, het is magnifiek. Overal alles in bloei. Voor het eerst in mijn leven zie ik graffiti op bomen. Een moderne variant van het houtsnijwerk in Oostenrijk, ogen die precies in de bomen passen. Ik loop van boom tot boom.

Halverwege worden de donkere wolken ineens echt en ik kan nog maar net op tijd mijzelf in poncho etc. verpakken. Natuurlijk was mijn poncho voor wandelen bestemd en minder geschikt voor het fietsen. Zeker de achterkant, die over de rugzak heen valt, wappert vrolijk achter mij aan. Dit zou volgens Leen weer een Youtube filmpje waard zijn. Knalgroene lichtgevende hoes over mijn fietstassen, ik met zo’n grote gele lichtgevende poncho met kap ver over mijn hoofd, op de fiets als een soort fluorescerende vliegende non.

Bij Barberey houdt het pad op. Het stortregent inmiddels en ik besluit in een houtschuur de route na te kijken. Ik prent de straatnamen in mijn hoofd omdat ik niet meer het boekje in de regen wil pakken.
De paters Marianisten hadden met veel problemen onderdak voor mij geregeld. In het weekend bijna onmogelijk. Eén nacht lukte en ik schreef het adres in het boek. Ik moest daar om 15.30 zijn en daarna ook binnen blijven.

Kwart voor drie kwam ik druipend in Troyes aan en weg boek. Had ik het in de houtschuur laten liggen? Geen adres, niets meer.
Ik besloot naar de kathedraal te gaan en daar hulp te vragen. En dit lukte. De mevrouw stuurde mij vervolgens naar het Maison Notre dame en l'Isle. Daar vroegen zij of ik had gereserveerd en voor hoeveel nachten. Ik gaf aan dat mijn wens 2 nachten was.
Geen probleem en ik kreeg ook sleutels voor erin en eruit. Ik snapte er niets van. Alles was toch bezet? Zat ik wel goed?

Ik besloot om één probleem tegelijk te doen. Ik had nu prima onderdak. Een tweepersoons kamer. Mocht dit de kamer van iemand anders zijn, dan kwam ik daar vanzelf wel achter.
Ik besloot om op de site van Leen en Petra aan te geven dat ik mijn gele boek kwijtgeraakt ben en vraag of ik uit hun boek kan kopiëren als zij in Troyes zijn of aankomen. Ik hang ook een briefje in de keuken en ga vervolgens lekker eten in een restaurantje. Morgen zou ik wel verder zien.

Dan een berichtje en later een telefoontje van Petra. Zij zoekt voor zondagavond nog onderdak. Het kantoor is gesloten en zij kan niemand bereiken.
Was dit weer st. Jacob die ons op deze manier bij elkaar wilde brengen? Ik geen boek en wel twee bedden en zij een boek en wellicht kon zij mijn boek vinden in het houthok.
We regelden een afspraak voor zondag en weer ging een heel tevreden mens slapen.