Maandag 24 maart: Twee vrouwen en één man

Vanmorgen eerst naar het kantoor om Petra officieel aan te melden en om mijn verblijf met een nacht te verlengen. Leen is richting Vezelay vertrokken en ik hoop haar daar weer tegen te komen.
De mevrouw accepteert eigenlijk heel gemakkelijk dat Petra de nacht op mijn kamer heeft doorgebracht. Verlengen geen probleem, Petra kan ook nog 3 nachten blijven. Maar dan de betaling. Na heel veel briefjes over en weer krijg ik een nieuwe rekening: ik blijf nu een dag langer en krijg geld TERUG. Ik snap het niet helemaal maar ook Petra moet betalen wat ik betaal. Doordat we nu de kamer delen, ben ik goedkoper uit! Conclusie: misdaad loont, in dit geval het smokkelen.

Inmiddels ben ik er ook achter dat ik niet op het adres zit wat voor mij geregeld was.
Ik voel mij daar wel schuldig over. Maar nu had ik wel een twee persoonskamer waardoor ik Petra kon helpen. Het heeft dus zo moeten zijn.

De rest van de dag dwaal ik een beetje door Troyes, geniet van de oude straatjes, maar vooral rust ik.

Via Facebook had ik geprobeerd een afspraak te maken om half vier met ........ helaas niemand. Wel zie ik iemand zwaar beladen, met matrasje uit de kathedraal komen. Hubert. Uit de buurt van Paderborn in Duitsland. Vorig jaar tot Reims gelopen en wil nu in één keer naar Santiago-de-Compostela. Ook hij slaapt in het maison. Hij wil eerst naar de VVV want zijn route-informatie houdt hier op. Hoezo voor niets gewacht bij de kathedraal?
Ik geef hem mijn boek zodat hij dit kan kopiëren en we spreken af dat hij dit op onze kamer terugbrengt.

Ik zwerf nog wat verder door Troyes totdat ik mij bedenk dat onze kamer open is en Petra daar ligt te slapen. In gedachten zie ik Hubert ineens voor haar bed staan. Gauw terug dus.
Maar nee, Petra slaapt nog lekker en wordt zelfs niet wakker als Hubert inderdaad komt.
Wij zetten stoelen in de gang neer en kletsen daar vrolijk verder. Het is wel wat hilarisch. Door de tijdschakelaar gaat steeds het licht uit.

Door ons lachen wordt Petra ook wakker en we besluiten gezamenlijk te gaan eten. Dit keer bij een Libanees restaurant. De man is wat chagrijnig. Het dagmenu is afhankelijk van het humeur van de chef. We vragen dus naar zijn humeur. Maar dan komen er nieuwe gasten binnen, o.a. een jong meisje dat wat verveeld om zich heen kijkt. De man en ik krijgen oogcontact en hij doet alsof hij met hoge hakken binnen komt. Ik lig in een deuk en het ijs is gesmolten. Er worden foto's gemaakt, gekust, de kok komt er ook bij.
De man wijst op Petra en mij en vraagt of dit voor Hubert zijn hart wel goed is, twee vrouwen. Ik leg hem dan maar uit dat Hubert mijn broer is. Petra en Hubert komen niet meer bij.
Dan probeer ik te vertellen dat wij pelgrims zijn en dan hoor ik voor het eerst nu onderweg Jacobus in het Spaans: st. Jagio.
We nemen innig afscheid; gelukkig zijn mijn foto's mislukt.

Morgen weer verder richting Vezelay.