Zondag 6 april: Weer op weg

Ik laat Bernadette bevrijd achter mij. De drom zondagsmensen, toeristen, die nu al op gang komt, benauwt mij nu al.
Gisteravond zijn Hubert en ik nog even wat gaan drinken. In de grot tegenover de kerk vond ik het toen betoverend. Allemaal brandende kaarsjes en niemand aanwezig, het was intens stil.

Morgen komt ook Leen aan. De operatie is goed verlopen maar voorlopig moet zij in Nevers blijven. Ik wil haar graag zien maar nog een dag - en zeker een zondag, toeristendag bij uitstek - kan ik nu niet opbrengen. Leen begrijpt dit wel, zij is hier vaker geweest. Ik snap nu waarom veel Compostela-pelgrims voor de route over Bourges kiezen in plaats van Nevers. Ergens past het niet bij elkaar.

De route de stad uit loopt via de kathedraal. Ik parkeer mijn fiets om toch nog even binnen te kijken, als een netjes verzorgde mevrouw mij aanspreekt en om geld vraagt. Nu gebeurt dit in Frankrijk regelmatig en automatisch zeg ik nee. Verdrietig blijft ze wat aandringen maar ik loop de kathedraal in.
Het zit mij toch niet lekker en ik loop weer naar buiten. Aan de overkant is zij de vuilnisbakken aan het doorzoeken; het past zo niet bij haar verschijning. Wat is haar overkomen? Hoe dun is de scheidslijn tussen inkomen en bedelen. Ik geef haar wat van mijn fruit en geld wat ik waarschijnlijk anders voor kaarsen had gebruikt.
Zij is echt blij en ik geneer mij eigenlijk. Met een klein beetje goede wil kunnen we elkaars leven een stuk makkelijker maken.

Het duurt lang voordat je Nevers en de voorsteden achter je laat. Zo goed de wegwijzers zijn buiten dorpjes en steden, erin raak ik ze altijd kwijt. Met als gevolg dat je er dan net iets anders uitloopt. Vandaag wel met een bizar gevolg: stond ik vanochtend nog aan de voeten van Bernadette, nu sta ik met mijn fietsje bij het racecircuit van Magny Court! Het hek zwaaide zelfs voor mij open en de motoren brulden mij tegemoet. Twee werelden….

Mijn doel vandaag is St. Pierre le Moutier.
Ik wandel weinig vandaag en fiets veel. Ik wil Nevers echt achter mij laten. De kerk in St. Pierre heeft een paar leuke en mooie Jacobuselementen, waaronder een standbeeld dat lijkt op mijn gekocht beeldje wat nu al thuis prijkt.

Ik slaap in Marcigny, 2 km verderop, in weer een pelgrim voor pelgrim onderkomen en ook nu weer top tien. En dan weer iets heel bijzonders: Maria vertelt mij dat ik haar eerste Hollandse pelgrim ben. Des te raadselachtiger is het als ik tussen Compostela-boeken een Nederlandse bijbel vind. Ik sla hem open: Romeinen vers 3.4. Niets kan toepasselijker zijn dan deze tekst in relatie met mijn probleem thuis. Toeval?

Ik slaap in ieder geval weer eens goed.