Woensdag 9 april: Een camping voor mij alleen

Na een goed ontbijt, met nog lekkere appeltaart, weer op stap.

De eerste dieren die mij vanochtend begroeten, zijn kakelende kippen, echte scharrelkippen.
Ik loop weer lekker tussen weilanden, op en af en na een tijdje ook weer door een mooi bosgebied met het nodige water op en naast het pad. Ook bomen naast en op het pad en soms is wel wat improvisatietalent nodig om met de fiets verder te kunnen. Dan een oud busje, zomaar gedropt in het bos. Deze staat gelijk op nummer 1 in mijn bermafval-top-tien.
Het is weer stralend blauw en ik kom twee medepelgrims tegen uit Finland! Zij zijn al 5x in Santiago geweest en lopen jaarlijks een aantal etappes in Europa.

Ook nu weer wisselen dorpjes mijn route af, met heel vaak de vermelding ‘etappe plaats St. Jacques en dat geeft een saamhorigheidsgevoel. Veel wijwaterbakjes zijn dan ook in de vorm van schelpen. Vaak vind je op de kerkdeuren ook informatie over plaatselijke Amis St. Jacques: contactpersonen en slaapplaatsen. In bijna alle kerken ook een beeld van Jeanne d’Arc en wat mij opvalt: St. Jozef neemt een veel prominentere plaats in binnen de Franse kerk dan in Nederland.

Ook zie ik vaker beklede deuren in heel mooie dessins. Grappig is het mannetje van bloempotjes die voorbijgangers vrolijk toezwaait.
Minder grappig vind ik alle honden onderweg. Ik snap het best, leegstaande huizen overdag bewaakt door 1 of 2 honden, soms zelfs 3. Hele concerten als je door een dorpje rijdt. Als ik foto's had genomen had ik nu een hondenencyclopedie kunnen aanleggen. Maar ik blijf mij rot schrikken als er ineens vanachter een haag of hek een hond begint te blaffen.
Zouden ze niet schor worden?

Een heel ander geluid wat ik voor mijn gevoel al jaren niet heb gehoord het brullen van stieren en het loeien van de koeien als antwoord. Hier lopen ook nog stieren in de wei en het klinkt fantastisch, zeker als er 2 stieren elkaar toebrullen .
Ja en ook het regelmatig balken van ezels maakt deel uit van de dagelijkse geluiden.

De vele huizen die te koop staan prikkelen soms je fantasie, hele oude romantische maar ook nieuwe. Dan kom ik door Asscher, het pottenbakkersdorp.
Bij sommige huizen willen ze de pelgrims echt een hart onder de riem steken door afstanden te vermelden naar volgende etappes. Soms wil ik dat gewoon niet weten, ook niet of er nog veel heuveltjes komen.

Warm meld ik mij op het VVV in het dorp van mijn eindbestemming: Châteaumeillant. Ik snap dat de gemeente slaapplaatsen heeft op de camping maar de camping is gesloten. Volgens de aardige mevrouw mag dat niet en zij begint, tevergeefs, een telefoonmarathon. Ik bied aan naar de camping te gaan om te kijken of er iemand is. Hele mooie camping aan het water, sportaccommodatie en gesloten tot 1 mei. Onbegrijpelijk met dit mooie weer en de naderende paasdagen. Ik maar weer terug naar het VVV.
Een man op een soort kruising tussen tractor en grasmaaier toetert en zwaait; hij haalt mij in en verklaart de directeur te zijn. Even later heb ik de sleutel van de groepsaccommodatie, heel veel bedden en douches maar geen kookgelegenheid, zelfs niet voor een kopje heet water.
En de camping voor mij alleen.

Nog maar weer er opuit, nu naar de supermarkt en daarna nog heerlijk in de zon.