Dinsdag 29 april: De 1000 km-paal

Een lange route, 33km, door de pijnbossen van Les Landes, staat vandaag op het programma.
Mijn keel doet inmiddels wel zo zeer dat ik eerst naar de apotheek wil voordat ik op pad ga.
Bij de bakker vers brood , een goed ontbijt, de refuge weer schoon achterlaten en dan op pad.
De weg is echt onafgebroken te zien als een rechte lijn. Het probleem is echt het tempo. Je wilt óf zo snel mogelijk om aan het eind te komen wat niet komt óf je tempo vertraagt zo door de eentonigheid dat je haast niet meer vooruitkomt.
Ik betrap mij erop dat ik gewoon loop te gapen. Fietsen kan moeilijk. Het zand is zo rul en zacht dat je daar in weg zakt. Van een eerdere vakantie onder Bordeaux was mij het beeld bijgebleven van de pijnbossen daar. Die waren in mijn herinnering veel meer imponerend. Opvallend is wel de vele moerassige gebieden tussendoor.

Ik wilde de variant nemen via Retjons. Daar liep vroeger de historische route en staat de 1000 km mijlpaal naar Compostella. Een deel van de route loopt langs een hek wat tussen de autoweg en het wandelpad staat. Eentonig geluid en zicht. Een caminotraditie is in dit soort hekken takjes te vlechten in de vorm van kruisjes. Ik vind dit naast een autoweg erg triest aandoen maar verveel mij ook, dus begin bloemetjes in het gaas te vlechten. Ik verheug mij op Hubert die daar straks zeker een foto van gaat maken.
Na de kapel van Lugaut begint de variant. Ik besluit eerst naar de kapel te lopen, natuurlijk dicht maar de toiletten zijn wel open, ook heel fijn. Je kan nog duidelijk zien dat dit vroeger deel is geweest van een groter geheel en de omgeving – prachtig - doet aangelegd aan.
De variant lijkt ook goed bewegwijzerd maar op een gegeven moment lopen alle paden en aanwijzingen dood op weer het zelfde hek rond de snelweg. Ik loop om totdat ik er ergens onderdoor kan en moet dan voor mijn gevoel teruglopen naar Retjons. Dood moe kom ik daar aan. Geen grenspaal te zien, gemeentehuis, kerk alles dicht. Daar loop je dan voor om!
Aan een oudere vrouw vraag ik waar de paal staat. Zij vraagt mij of ik soms ook de kerk wil zien. De schat heeft gewoon de sleutel, oud en groot.

Genoeglijk vertelt zij een aantal bezienswaardigheden en dan lopen we naar de steen waar ik notabene naast heb gestaan. Ineens een schreeuw, Hubert. Dat is toch niet mogelijk, kan die vent vliegen of heeft hij gelift? Iedereen heeft lol om mijn gezicht.
Inmiddels hebben nog een aantal andere dorpsbewoners zich om ons heen verzameld.
Ze vinden het allemaal erg jammer dat hun refuge is gesloten, kan daar in ieder geval aan het werk. Ook de stempel van het gemeentehuis is voor ons opgeduikeld en met de regenkleding weer aan richting Roquefort en dit is niet die van de kaas.

Om 18.00 uur tuimel ik het café binnen waar ik de sleutel van de refuge kan ophalen. Ik geniet daar van warme chocolademelk en een ouderwets potje flipperen. De bareigenaar, heel erg verliefd op het barmeisje, vertelt mij dat ik tot 19.00 uur eten kan krijgen. Ik besluit lekker in het café te blijven tot Hubert komt.
En dan kunnen we eend eten. Nee, dus niet, nooit meer. Al die eendenfokkerijen onderweg. Al die eenden, op een paar vierkante meter, nauwelijks water en erger, zonder geluid te kunnen maken. Eenden die niet kunnen kwaken, verminkt omdat het anders storend is, dat beeld raak ik nooit meer kwijt. Vervolgens krijgen we dus een halve kip; ik heb maar niet gevraagd hoe die gefokt is.

De refuge is schitterend. Zo mooi in detail en warm in gericht. Alles aanwezig, aardappelen, eieren en eendenbouten in de koelkast. Ik kijk argwanend naar de eieren, ook eend?
Maar ook een wasmachine en droger. Heerlijk alles schoon en hopelijk morgen droog.