Maandag 28 april: Er bloeit altijd iets moois

Vanochtend eerst naar het VVV om ons officieel te melden en natuurlijk voor de gewenste stempel. Urgenter voor mij: een wifi-verbinding omdat een e-mail naar Nederland noodzakelijk was.

De mevrouw van het VVV was erg verbaasd te horen dat wij in de refuge hadden geslapen maar wel blij dat het probleem zich had opgelost, vooral toen zij hoorde dat wij ook geen eten hadden kunnen krijgen. Zij begreep ‘geen reclame voor de stad’ maar we zagen er allemaal wel de humor van in en toen ik ook mijn email kon versturen was ik al lang blij. Zij regelde wel onze overnachting in Captieux. Daar had de gemeente net een nieuwe refuge geopend.

Nog heerlijk gedwaald door de kathedraal, inkopen voor eten gedaan - bij het VVV hadden wij vernomen dat waarschijnlijk in Captieux op maandag alles dicht zou zijn - en na nog een laatste bakkie op weg.
Dus niet, het stortregende, met bakken kwam het uit de hemel. De restauranteigenaar keek belangstellend en met veel humor toe hoe ik mijn fiets, mijn rugzak en mijzelf tegen dit geweld probeerde te wapenen en vervolgens wachtte tot het bijna droog was.

Voor ik Bazas uit was werd ik aangehouden. De man vroeg welke route ik ging lopen.
Er bleek ook hier een nieuwe route te zijn maar die zou door de regen van de afgelopen dagen te gevaarlijk kunnen zijn, zeker met de fiets. Ik liet hem mijn route zien en deze zou wel mogelijk zijn, echter niet meer aangegeven… daar gingen we weer.

Inmiddels was ook Hubert erbij gekomen en hij besloot de aangegeven route te volgen.

De beschrijving was duidelijk en ondanks de gestage regen voelde ik mij prima, te prima want zat ik nog wel goed?
Ik heb geleerd gewoon aan te bellen; mensen kunnen dan niet wegrijden en zeker in de regen staan ze je vriendelijk te woord. Dat ze zo'n druipend gele vogelverschrikker niet binnenvragen snap ik helemaal.
OK, verkeerd dus ik was precies 3km verder dan 1,5 uur geleden maar zat ook weer snel op de goede route en sneed nu zelfs een stukje af.
Halverwege, in Beaulac, zag ik een wel hele luxe duiventil en een totaal verwaarloosd oud St. Jacobusgasthuis. Jammer! Misschien een idee om niet steeds nieuwe routes te verzinnen maar dit soort plekken in ere te herstellen. Belangrijk, ook een warm café want een nieuwe plensbui trok over mij heen.
Daarna werd ik zonder te vragen snel door mensen op de goede weg gezet.
Een oud spoor dwars door een bosgebied. De eerste dennenbossen kondigen zich aan.
Tussen de bomen ook beschutting tegen de regen en hier en daar zelfs wolkjes blauw.
Een lange rechte route, verdwalen onmogelijk, dus gingen mijn gedachten dwalen, fijne en minder fijne, maar dat maakt niet uit als je gewoon alles over je heen kunt laten komen.
Opmerkelijk vond ik de knalgele brem tussen de donkere bomen. Dit is synoniem met mijn gedachten: altijd bloeit er wel iets moois, ook op donkere plekken.
Zonder enig afstand- of tijdsbesef arriveer ik in Captieux. Een van de aanwijzingen daar zal gauw niet meer kloppen: het oude stationnetje wordt gesloopt.

De nieuwe refuge is prima. Voor het eerst arriveert er nu weer eens iemand die ik niet ken. Een fransman. Hij loopt van St.-Jean-Pied-de-Port naar Vezelay. Omgekeerd dus.
Doet mij altijd denken aan een van mijn favoriete boeken van Herman Vuijsjes, die hem ook omgekeerd liep. Hij is kapot van de lange route die morgen op mij wacht.
Maar dat zien we morgen wel.