Maandag 12 mei: Pamplona, anders dan verwacht

Na een prima ontbijtje vetrokken uit Zubiri. Helaas nu ook de kerk dicht en over de oude brug het stadje uit; het reisdoel is Pamplona.

Het eerste stadje op de route is Larrasoana. Ik begin steeds meer te genieten van de leuke oude stadjes onderweg.
Maar mijn hart trekt naar het einddoel vandaag, Pamplona. Het stadje met de stierenraces, het stadje van Hemmingway. Ik heb het vaker onderweg dat, als ik een hoge verwachting heb van het einddoel, ik daar ook zo snel mogelijk wil zijn.
De kathedraal is al van verre te zien en vroeg in de middag arriveer ik al bij de oude Maria Magdelena brug. Hier kan je overnachten in een refuge van het Duitse genootschap maar ik wil liever in het centrum. Daar is een oud klooster Jesus y Maria. Van buiten oud, binnen weet je niet wat je ziet. De oude kerkruimte is verticaal in tweeën gedeeld en nu ook lange rijen met bedden. Ook nu weer een bovenbed. Normaal niet zo erg maar met mijn been blijf ik het nu eng vinden. De gemaakte bovenetage is gedeeltelijk doorzichtig. Ik zie de mensen boven mij lopen. Gauw naar buiten dus.

Ik ga eerst naar het museum bij de kathedraal. Allemaal altaren, huizen hoog, ik dwaal beduusd rond. Ik vond de kerken in Oostenrijk en Italië al teveel goud maar hier nog veel meer. Veel onderdelen zijn ook drie dimensionaal, je weet niet waar je kijken moet.
Daarna moet ik echt wat boodschappen doen en verdwaal dus weer in deze veel grotere stad dan verwacht. De romantische straatjes vallen in het niet in deze gewone grote stad. Ik kom wel bij het stierenstandbeeld en iedereen biedt aan om een foto van mij te maken met de stieren. Durf dus niet te weigeren en heb nu een echte toeristenfoto.
Ik kom ook bij de kerk van de Virgin van de Camino. Het grote altaar wordt hier onderbroken door een beeld van de Virgin. Ik heb echt geen flauw idee waar ik ben maar wel blij dat ik dit heb gezien.
Een voorbijganger brengt mij vervolgens helemaal terug naar mijn onderdak.
Hoera voor deze man. Ik had zijn aanwijzingen echt niet kunnen volgen.

Ik had met Marlyn nummer 2 - ja echt, ook een Australische, is zoiets als Jan bij ons -afgesproken om samen te eten. Zij was natuurlijk al lang weg. Ik krijg een beetje medelijden met mijzelf. Moet ik na al dat dwalen in deze stad, waar ik mij toch wat verloren voel, nu ook nog alleen eten? Ik mopper wat op Jacobus en vindt dat hij iets moet bedenken.
Vervolgens doet Jacobus dat ook want ik word ineens omhelsd door beide Marlyns en Nicky, die elkaar al hadden gevonden en mij aan het zoeken waren.
Ik bedank in stilte Jacobus en we eten heel gezellig in mijn eerste echte Spaanse tapasbar.

Het geroezemoes in de slaapgang en erboven van toch weer zeker twee honderd mensen blijft voor mij onwennig maar slaap toch gauw in.
Pamplona was anders dan ik mij had voorgesteld en ik ben alweer nieuwsgierig naar morgen.