Zondag 11 mei: Word ik een rariteit?

Om 6.00 uur gingen de lampen aan en werden we gewekt. Ik vind dit echt zot. Vooral omdat de eersten al veel vroeger met veel lawaai weggingen. Waarom worden we, als we om 8.00 uur weg moeten zijn, al om 6.00 uur gewekt?
Ik vaar regelmatig met de ferry naar Engeland en daar word je een uur van te voren gewekt en hier, zonder ontbijt en met veel minder bagage, 2 uur tevoren.

Het stortregent buiten maar huppekee, allemaal naar buiten. Poncho en alles aan en op stap naar de kerk. Daar heb ik gisteren immers geen foto's genomen.
Verbouwereerd sta ik bij de kerk. Gesloten. Gaat vanmiddag pas weer open. Pelgrims worden niet geacht ‘s morgens met een gebed in de kerk te willen beginnen. Gelukkig ben ik niet de enige die dit gek vindt.
Ik voel me ook een beetje minder mens en meer een afgericht aapje: zo laat moet je eten, zo laat moet je slapen, zo laat weer op dan en dan mag je naar de kerk en nu moet je lopen.
Allemaal heel aardige mensen maar geef mij de Franse manier maar.

Het eerste stuk gaat door het bos en daar in ieder geval beschutting tegen de regen.
In het eerste dorpje wordt er in een café door iedereen ontbeten. Ik loop daar Steve, de man uit New York ook weer tegen het lijf en twee anderen van gisteravond. Steve heeft inmiddels ook aan anderen verteld dat ik vanuit Nederland ben gelopen. Ik moet nu wel oppassen, nog even en ik ben een rariteit. De Koreanen willen met mij op de foto; ik loop dus gauw door.

De Koreanen zijn wel een verhaal apart. Moeder draagt een loodzware rugzak, twintigjarige dochters niets. Mondkapjes voor gezonde lucht doen ook gek aan in deze bergbosomgeving en sommigen hebben zelfs een burka-achtige vermomming. Los van het feit dat mij intrigeert dat zoveel Koreanen hier lopen.

In het volgende dorpje stuit ik op een groep twintigers. Ik neem voor hen foto's van hen allemaal en raak aan de praat met Charlie. Hij is Argentijn maar zijn vriendin, Nederlandse, woont in Amsterdam.
Een ander meisje maakt net zo graag foto's als ik en al spoedig raken we achterop.
Tegen de middag klaart het op en wordt het weer zonnig.
Het verschil in route wordt nog duidelijker. Liep eerst de route van kerk tot kerk, nu moet je steeds omlopen als je een kerk wilt bezichtigen. Er is nu ook geen duidelijk eindpunt.

Ik kies voor Zubiri. Een Duits stel heeft al een adres. Ik neem afscheid van Steve, die naar zijn verzorgd pension gaat, en loop met het Duitse stel mee en beland in de hemel. Kleine kamers, met douche en toilet. Wifi, huiskamer, heerlijk diner .

Inmiddels is Nickey uit Australië aan komen lopen. Zij en Marlyn zitten ergens anders en hebben het slecht. Gelukkig mag ze hier mee eten. Marlyn is uitgeteld en slaapt. Ik voel mij opperbest, de sfeer is kleinschalig en knus en het ontbijt om 7.30 uur dus veel vroege vogels zullen hier wel niet zitten.

Morgen op naar Pamplona, de stad van de stieren; voor mijn gevoel het begin van het echte Spanje.