Vrijdag 13 juni: Ongeluksgetal

Met veel pijn kom ik uit mijn bed, de gevoelloosheid is omgeslagen in pijn. Ik moet zelfs Werner vragen of hij mijn rugzak naar beneden kan dragen, ik heb alle kracht nodig om beneden te komen.
Wat nu, de tranen stromen vanzelf, teleurstelling, pijn, ik ben zo kort bij, dit is toch niet mogelijk.
Met verband en plakband tapet Werner mijn been in, ik kan er met veel moeite op staan. Op zijn aandringen besluit ik in ieder geval mijn rugzak te laten transporteren.
Ik denk aan twee dagen terug . “Zal ik uw rugzak voor U dragen”. Ben ik te hoogmoedig geweest, heb ik de goden getart, uitgedaagd? Ik, die zoveel hulp onderweg gehad heb en dan om iemand lach die hulp aanbiedt, die zei: ”Mijn rugzak is mijn probleem niet.”
Het probleem is natuurlijk mijn been.

Gelukkig komen de Engelse lady’s binnen, Janet en Susan. Zij hebben een brace en, belangrijker, pijnstillers. Mijn rugzak wordt vooruitgestuurd naar Melina.
In Palas del Rei is een apotheek/dokterspraktijk. Ik krijg een brace voor mijn rechterbeen en linkervoet en pijnstillers. Ik snap dat het goed mis maar wat moet ik dan? Ik ben zo dichtbij! In een winkeltje doe ik troost shoppen, een camino-sjaaltje, een dagrugzakje, ik wil iets op mijn rug.
In het kleine kerkje word ik weer stil en rustig. Ik weet het, ik zal er komen.
Gesterkt loop ik weer naar buiten (later hoorde ik dat Werner in dezelfde kerk voor mij een kaarsje had opgestoken, ook hij is daar met vertrouwen uitgekomen).

Hier ontmoet ik ook weer de vrouw van de creditcard. Zij was inderdaad, zoals ik al vermoedde, teruggereisd naar Portomarin en nu dus weer mij achterna.
Buiten Palas kom ik Marlyn weer tegen. Samen lopen we de hele weg, bijna zwijgzaam. Een heerlijke stilte. We hoeven niet te praten om elkaar te begrijpen. Door haar tempo en mijn pijnstillers schieten we toch lekker op.
In Melina heeft Werner een leuke herberg uitgezocht en het mooie is, slechts 50 meter van het adres waar mijn rugzak is afgegeven. Als ik binnen strompel veert de vrouw achter de receptie gelijk op
Zij geeft mij een bed beneden, heerlijk. ‘s Avonds treffen we elkaar bij het eten in een naast gelegen bar. Het eten is afschuwelijk maar voor de Engelsen en Marlyn geen probleem.Wat maakt het uit, ik ben weer een stukje dichterbij.